Είπαμε κι άλλοτε ότι η «βία» είναι θηλυκό του «βίος». Προϊόν της ίδιας της ζωής. Και προπάντων της άνομης και της άδικης. Της ζωής που της αφαιρούν το όραμα και της κλέβουν το όνειρο. Της ζωής εκείνης που ταπεινώνεται στους τόπους της δουλειάς και στους χώρους της ανεργίας. Το αν ένας θεσμός είναι σημαντικός ή όχι φαίνεται από την ανάγκη της ύπαρξής του. Φαίνεται ακόμη από το πόσο επηρεάζει καθημερινά τη ζωή του πολίτη. Το νηπιαγωγείο, για παράδειγμα, αν και απευθύνεται σε παιδιά προσχολικής ηλικίας  μένει κλειστό για τρεις μήνες το καλοκαίρι. Η Βουλή απεναντίας αν και ευθύνεται για την πολιτική ζωή του τόπου, ήταν κλειστή για πέντε μήνες πέρσι, με απόφαση του πρωθυπουργού, Κώστα  Καραμανλή, ερήμην των ελληνικού λαού.
Επομένως, εκείνοι που υποβαθμίζουν πρώτοι από όλους τη Βουλή είναι οι ίδιοι οι πολιτικοί. Και ιδίως αυτοί που χρησιμοποιούν το βουλευτικό αξίωμά για το δικό τους όφελος. Αυτοί που απαξιώνουν με τη στάση και τη συμπεριφορά τους την υπουργική ή και την πρωθυπουργική τους ιδιότητα. Όσοι προκαλούν το κοινό αίσθημα ξοδεύοντας το δημόσιο χρήμα για να κάνουν ρουσφέτια και να στολίσουν με την τελευταία λέξη της μόδας τα υπουργικά τους γραφεία, την ώρα που οι περικοπές στους χαμηλούς μισθούς και στις συντάξεις πάνε σύννεφο.
Γι’ αυτό ο θυμός των πολιτών που εκδηλώνεται καθημερινά είναι εύλογος. Κατανοητή είναι και η οργή του λαού για εκείνους που τους προστατεύει η «βουλευτική ασυλία» και ο «νόμος περί ευθύνης υπουργών». Υπάρχουν, όμως, και κάποιες φωνές που ξεχωρίζουν. Τόσο στα κόμματα της αντιπολίτευσης, όσο και στο κυβερνητικό κόμμα.  
Πρόσφατα διάβασα στον ημερήσιο και Κυριακάτικο Τύπο ότι 48 βουλευτές του ΠΑΣΟΚ, με πρωτοβουλία του βουλευτή του Κιλκίς, Θόδωρου Παραστατίδη, με επιστολή προς τον πρωθυπουργό της χώρας, τον πρόεδρο της Βουλής και το γραμματέα της ΚΟ του ΠΑΣΟΚ, ζητούν τον αυστηρό επανέλεγχο του «πόθεν έσχες» για όλους όσους διαχειρίστηκαν δημόσιο χρήμα τα τελευταία 20 χρόνια.
Στην επιστολή τους, μεταξύ άλλων, αναφέρουν: «Καθημερινά δεχόμαστε από την ίδια την κοινωνία, αλλά και τα μέσα ενημέρωσης την χλεύη και την πλήρη απαξίωση. Είναι κοινωνική απαίτηση, αλλά και απαίτηση σύσσωμης της ΚΟ του ΠΑΣΟΚ, να επέλθει κάθαρση και διαφάνεια στο πολιτικό μας σύστημα..
Μπορούμε και επιβάλλεται να προχωρήσουμε στη διαδικασία αυστηρού ελέγχου του πόθεν έσχες και κυρίως του πόθεν, για εκείνους που διαχειρίστηκαν το δημόσιο χρήμα, ξεκινώντας πρώτα από την ίδια τη Βουλή και για όλους εκείνους που διετέλεσαν πρώην και νυν, υπουργοί, βουλευτές, γενικοί γραμματείς υπουργείων, γενικοί γραμματείς περιφερειών, διοικητές, πρόεδροι και διευθυντές Οργανισμών και λοιπών φορέων, και όσοι εκ του νόμου υποχρεούνται να υποβάλλουν δήλωση πόθεν έσχες».
Επισημαίνουν ότι: «Όπου και για όποιους διαπιστωθεί απόκτηση περιουσιακών στοιχείων που δεν μπορούν να δικαιολογηθούν, να δρομολογείται η κατάσχεσή τους και να αποδίδονται στο κράτος».
Τονίζουν ότι:: «Όσο αφήνουμε να συνεχιστεί αυτή η κατάσταση και δεν αντιδρούμε με συγκεκριμένα μέτρα, το αρνητικό κλίμα θα συνεχίζεται και θα αποβαίνει εις βάρος όλου του πολιτικού κόσμου, επί δικαίων και αδίκων...Οι προσδοκίες του λαού πρέπει να εκληφθούν  ως υποχρέωσή μας, καθιστώντας μας υπεύθυνους για την εφαρμογή των νόμων, την πάταξη της διαφθοράς και την κάθαρση του πολιτικού μας συστήματος».
Η συγκεκριμένη ενέργεια, πιστεύω ότι εκφράζει όλη την κοινωνία. Η  δημοκρατία όπως και η φωτογραφία θέλει φως, Για να κρατηθεί η πολιτική στη συνείδηση του λαού ψηλά χρειάζεται να ζει στη διαφάνεια. Το «περί δικαίου» αίσθημα του κόσμου απαιτεί την τιμωρία όλων εκείνων που πλούτισαν σε βάρος της χώρας,  
Για να πάει μπροστά η κοινωνία χρειάζεται οι πολιτικοί της να κοιτάνε και λίγο κάτω. Όπως ακριβώς κάνει ο αθλητής των μικρών και των μεσαίων αποστάσεων, λίγο πριν από την εκκίνησή του.
Ο ήλιος βλέπει όλους όταν μεσουρανεί. Και για να δώσει στον κόσμο φως, χρειάζεται να «καίγεται» ο ίδιος. Το ίδιο και ο πολιτικός. Όταν είναι ψηλά, θέλει να έχει τις ευαισθησίες που χρειάζεται,, που κρατούν ακέραια την ψυχή του.
Γιατί, η διαγραφή από το κόμμα υποφέρεται. Εκείνο που δεν υποφέρεται είναι η «διαγραφή» από τη ζωή. Διότι αναλώσιμος είναι ο πολιτικός και όχι η πολιτική. Με την ίδια ακριβώς λογική, ότι πάνω κι από τον πλέον ισχυρό άνθρωπο, θα πρέπει να μπαίνει η ανθρωπότητα.