Είναι αλήθεια ότι όπου οι κριτές και οι κρινόμενοι είναι τα ίδια πρόσωπα, εκεί η κρίση δεν είναι αντικειμενική. Είναι επίσης αλήθεια ότι όπου ο νόμος δεν πολεμά την ανομία, εκεί ανθεί η αδικία. Η πιο πικρή, όμως, αλήθεια είναι, όταν ο νόμος αυτός, ας πούμε για παράδειγμα ο νόμος «περί ευθύνης υπουργών», είναι προϊόν σκέψης ενός καλού πολιτικού! Γιατί τότε το άδικο είναι διπλό. Αλλιώς θα ήταν παράλογο για την πράξη που διώκεται ο πολίτης για την ίδια πράξη να απαλλάσσεται ο πολιτικός.
Γι’ αυτό, όσες εξεταστικές επιτροπές κι αν γίνουν, δεν θα οδηγήσουν πουθενά, αφού όλες τους θα σκοντάψουν πάνω στον ίδιο νόμο.
Επομένως, το πρώτο που όφειλε ν’ αλλάξει η κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου ήταν ο νόμος «περί ευθύνης υπουργών». Για να μην ακούμε για το πώς θα σωθεί η χώρα εκείνους που την έφεραν έως εδώ. Εκείνους που πούλησαν  τα  «ασημικά» της, γιατί  «πέρασαν» την Πολιτική για μπίζνες.
Συνεπώς, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο δεν ήρθε στην Ελλάδα τυχαία. Μάς το έφεραν εδώ αυτοί  που καταχρέωσαν την χώρα. Το Δ.Ν.Τ. δεν ήρθε στην Ελλάδα γιατί το ήθελε η κυβέρνηση, αλλά γιατί μάς το επέβαλαν οι φιλελεύθερες  κυβερνήσεις της Ευρώπης, με πρώτη και κύρια την καγκελαρία της Μέρκελ.
Η Ελλάδα, που μάτωσε για την εθνική κυριαρχία της, αναγκάζεται να την βάλει τώρα υποθήκη για να γλυτώσει από την πτώχευση.
Γιατί, εδώ που φθάσαμε η επιλογή μας ήταν ανάμεσα στην πτώχευση και την προσφυγή στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Που, ευτυχώς ,μαζί με αυτό υπάρχει και ο «μηχανισμός στήριξης» από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Διαφορετικά τα πράγματα θα ήταν ακόμη πιο δύσκολα.
Αφού λοιπόν δεν μπορέσαμε από μόνοι μας να βάλουμε σε τάξη τη χώρα, θα μάς βάλουν τώρα σε τάξη οι ξένοι. Αφού δεν μπορέσαμε να πολεμήσουμε τη διαφθορά, θα αναλάβουν την καταπολέμησή της οι ξένοι. Και πρωτίστως εκείνοι που μάς δανείζουν για να ξεπεράσουμε την κρίση. Αφού δεν μπορέσαμε να χτίσουμε από μόνοι μας κράτος, θα μάς το χτίσουν οι ξένοι. Μόνο που εμείς θα βάλουμε τα «υλικά» κι εκείνοι το σχέδιο.
Ο χρόνος και ο τρόπος του χτισίματος θα είναι δύσκολος για το λαό μας, όπως κάθε ανηφορικός δρόμος που οδηγεί από τον πάτο στην κορυφή…  Διαφορετικά πρέπει να πούμε αντίο στην Ευρωζώνη και γυρίσουμε πίσω στην δραχμή.
Ωστόσο, είναι και μια ευκαιρία να μάθουμε επιτέλους πόσους συμβασιούχους και πόσους  κρατικούς υπαλλήλους έχει η χώρα. Να μάθουμε ακόμη πόσοι απασχολούνται στους Δημόσιους Οργανισμούς και πόσοι αμείβονται με «πριμ παραγωγικότητας».
Διότι είναι φαιδρό, το να μην γνωρίζει ένας  διοικητής του Δημοσίου πόσους υπαλλήλους έχει, όταν ένας αλλοδαπός τσοπάνος γνωρίζει το σωστό αριθμό των προβάτων που βόσκει….
Εκείνο, όμως, που πρέπει να προσεχθεί καλά είναι τα μέτρα που θα παρθούν να είναι δίκαια και συμβατά με τις δομές της δικής μας κοινωνίας, για να μην προκληθεί κοινωνική έκρηξη. Να πληρώσουν πρώτοι την κρίση  εκείνοι που έχουν και που πρέπει.
Διότι, δεν μπορεί να είσαι πολιτικός και να μην πληρώνεις φόρο, κάνοντας χρήση οφσόρ εταιριών. Δεν μπορεί να θεωρείσαι πατριώτης και να κλέβεις το ίδιο σου το κράτος.
Αναρωτιέμαι, όντως ποιος είναι πιο χρήσιμος για τον τόπο του: Αυτός που προσφέρει πολλά απολαμβάνοντας λίγα ή αυτός που αμείβεται αδρά δίχως να προσφέρει τίποτα, όποια κι αν είναι η θέση ή το αξίωμα που κατέχει;
Αναρωτιέμαι, όντως , ποιος είναι πιο φιλέλληνας: Ο Έλληνας που φυγαδεύει τα λεφτά του στο εξωτερικό ή ο Αφγανός που  κρατά και τα λίγα που έχει στην Ελλάδα;
Η φιλοπατρία, φίλε μου,  κρίνεται από την ουσία και όχι από την περιουσία. Και όπως λέει ο Πλάτων:  «Ο καλός Έλληνας, οφείλει να είναι και φιλέλληνας. Μόνο έτσι θα βρει η Ελλάδα της σωτηρίας της το δρόμο.