Ήταν μια πράξη που έστελνε παράλληλα ένα μήνυμα καιροί ότι, όταν κάτι δεν μας θίγει άμεσα,  δεν πρέπει να παίρνουμε θέση, κάτι βεβαίως που ισχύει σε μεγάλο βαθμό και σήμερα.
Γι’ αυτό και ακούμε συχνά πυκνά τη φράση: «Τι σε μέλει»; «Τι σε κόφτει»; «Εσύ θα βγάλεις το φίδι από την τρύπα»;
Σήμερα ξεπεράσθηκε η εποχή του νιπτήρα. Αλλά και το νερό δεν είναι όπως και τότε το ίδιο καθαρό. Χρησιμοποιούμε όμως τις ίδιες ξενερωμένες λέξεις. Μιλάμε με τις ίδιες αφυδατωμένες φράσεις. Αναθερμαίνουμε  τα ίδια νερόβραστα λόγια.
Δεν μας νοιάζει το σωστό, ούτε και που νοιαζόμαστε για το ποιος έχει  δίκαιο. Αγαπάμε όλους περίπου στον ίδιο  βαθμό, χωρίς ωστόσο να ξοδέψουμε τον ελάχιστο κόπο. Σιωπούμε ή προσποιούμαστε πως δεν ακούμε.
Με άλλα λόγια, ζούμε στην εποχή της κυριαρχίας της ουδετερότητας.
Κρατάμε αποστάσεις, δεν προβάλλουμε σε τίποτα ενστάσεις, είμαστε «καλοί», «αγαπάμε» όλους, αγνοώντας ωστόσο, πως έτσι αδικούμε όσους δικαιούνται περισσότερη αγάπη.
Είναι  η εποχή της γενικευμένης στάσης και της στρογγυλεμένης έκφρασης. Αιχμές δεν θέλει η κουβέντα.  Οι όποιες γωνίες χαλάνε το καλό φεγκ- σούι. Ίσως γι’ αυτό και ο κόσμος μας είναι σφαιρικός. Για να μην έχει κόντρες όταν κινείται στο αχανές σύμπαν….
Χάλασε και η πολιτική που κάποτε λογιζόταν ως επιστήμη.  Οι πιο εύχρηστες κουβέντες σήμερα είναι αυτές που δεν λένε τίποτα, Ακούω χρόνια να μιλάνε για μεταρρύθμιση. Αλλά ποτέ υπέρ ποιανού και χάριν τίνος. Ποιοι κερδίζουν και ποιοι θησαυρίζουν από αυτήν.  Ποιοι πλήττονται και ποιοι πονάνε. Διότι σε μια πολιτισμένη κοινωνία αξία έχει κάθε μεταρρυθμιστική αλλαγή, όταν γίνεται για το δίκιο.
Γιατί, όπου άλλοι υπηρετούν την πατρίδα και άλλους εκείνη να υπηρετεί, εκεί η πολιτική, όπως και να λέγεται,  δεν είναι καλή. Όπου οι πολλοί φτιάχνουν μαζί την κρατική περιουσία, είτε αυτή ονομάζεται ΔΕΗ είτε ΟΤΕ και την λυμαίνονται οι λίγοι ή οι ξένοι, εκεί η πολιτική όπως και να ονομάζεται, δεν είναι καλή.
Δεν ισχυρίζομαι ότι όλες οι πολιτικές και όλοι οι πολιτικοί είναι το ίδιο. Γιατί τότε θα αδικούσαμε εκείνους που έστω και σε λίγα ξεχωρίζουν.
Ρωτήθηκε κάποτε ο Μιτεράν αν ήταν εκείνος δήμαρχος του Παρισιού, τι θα έκανε για τους άστεγους της πόλης τα Χριστούγεννα. Ποια θα ήταν η συγκεκριμένη πολιτική που θα τον ξεχώριζε από τον αντίπαλό του, ως σοσιαλιστής που είναι;
Κι ο Μιτεράν απάντησε: Όταν ο δεξιός δήμαρχος της πόλης θα πήγαινε τα Χριστούγεννα στην εκκλησία για ν’ ανάψει ένα κερί, εγώ θα φρόντιζα, αν ήταν δήμαρχος της πόλης, πριν πάω στην εκκλησία, να ανάψω τα καλοριφέρ στους σταθμούς του μετρό για τους άστεγους, όταν το κρύο είναι έξω δέκα βαθμούς μείον..…
Στη χώρα μας ακούω συχνά τον πρωθυπουργό μας ν’ αναφέρεται στα βάρη του παρελθόντος που η κυβέρνησή του κουβαλά. Και ρωτώ απλά: Από το 195Ο και μετά, ποιοι ήταν αυτοί που τα περισσότερα χρόνια κυβέρνησαν αυτόν τον τόπο; Μήπως δεν είναι η δεξιά ΕΡΕ και η θυγατρική της ΝΔ συνολικά;
Άρα, μία και μόνη πρόσθεση αρκεί για να καταλάβει κι εκείνος, τίνος τα βάρη είναι πιο πολλά!
Χαίρομαι, ωστόσο, που έστω και αργά συνειδητοποίησε τι σημαίνει αμερικάνικη πολιτική για τη δική μας περιοχή. Χαίρομαι που αντιλήφθηκε ότι είναι η «σύμμαχός» Αμερική, είναι αυτή που βρίσκεται πίσω από τα Σκόπια.
Λυπάμαι, όμως, για εκείνους τους έρημους κομμουνιστές και τους αριστερούς που όταν έλεγαν παλιά τα ίδια πράγματα κατέληγαν σε ξερονήσια!
Θα ήθελα ωστόσο, αν γίνεται, να μου απαντήσει ο πρωθυπουργός της χώρας, σε παρόμοια ερώτηση που υποβλήθηκε στο Μιτεράν:
Τι σκέφτεται να κάνει ο ίδιος, ως δίκαιος πολιτικός που είναι, για τα παιδιά που δεν έχουν λεφτά να ανάψουν το Πάσχα λαμπάδα;
Τι σκέφτεται ο πρωθυπουργός της χώρας, ως καλός Χριστιανός που είναι, για όλα εκείνα τα περιθωριοποιημένα παιδιά που δεν έχουν λεφτά ούτε για ένα πασχαλινό ρούχο, όταν θα ντύσει τα δικά του παιδιά για να πάει για Ανάσταση οικογενειακά στην εκκλησία;
Και μια και αναφερόμαστε στην Ανάσταση θα ήθελα να θυμίσω εκείνο που είπε κάποτε ο Νίτσε: Ότι,  «Ανάσταση υπάρχει μόνο εκεί, όπου υπάρχουν μνήματα». Όπου δηλαδή υπάρχουν πεθαμένοι. Όποιο δηλαδή κι αν είναι το νόημα που προσδίνουμε στη λέξη «πεθαμένοι».
Και ρωτώ ξανά; Ποιοι είναι σε μεγαλύτερη ανάγκη να κάνουν Ανάσταση; Μήπως τελικά οι φτωχοί δεν μπορούν να πάνε ούτε στην εκκλησία;
Έτσι μάλλον, μερικές φορές, συμβαίνει. Η ζωή είναι καμωμένη από καιρούς και οι καιροί, όπως και οι γιορτές,  δεν είναι για όλους ίδιοι, είτε μιλάμε για Πάσχα είτε για Χριστούγεννα.  Κρίμα! Γιατί εκεί που έφθασε η πείνα, ακόμη και τα χριστιανικά έθιμα, έγιναν ταξικά. Γιατί ούτε και φέτος έχουν την δυνατότητα όλοι να σουβλίσουν αρνιά.
Εκείνο όπως που με λυπεί πιο πολύ, δεν είναι που λείπει ο αλτρουϊσμός, αλλά, που αποδεικνύεται για μια ακόμη φορά, ότι ο λαός, αν και αδικημένος,  δεν είναι αξιολογητής καλός.
Διότι βραβεύει εκείνον που του στερεί τις δυνατότητες για αξιοπρεπή ζωή. Γιατί, η ευθύνη στην πολιτική, εκτός από ατομική είναι και συλλογική. Άρα, όπου ο αδικημένος δεν ξέρει να αγωνίζεται για το δίκιο, εκεί η Ανάσταση πάντοτε θα αργεί….….