Η εθνική προδοσία είναι ένα φαινόμενο παλιό που εκδηλώνεται με τρόπο διαφορετικό από το χάραμα της ιστορίας έως σήμερα. Το ίδιο και η εθνική μειοδοσία. Είναι κι αυτή ένα φαινόμενο διαχρονικό, ήδη από την εποχή του Εφιάλτη και αργότερα  Κατοχής. Μόνο που τώρα εκδηλώνεται πιο συχνά  σε χρηματοπιστωτικά ιδρύματα, κι όχι σε χαρακώματα, από κάποιους κερδοσκόπους  που θησαυρίζουν σε βάρος της ίδιας τους της χώρας. Είναι γνωστό πως το μέλλον ενός λαού δεν φτιάχνεται από μόνο του. Δεν φταίει κατά πως λέει ο ποιητής, «το  ζαβό το ριζικό μας ούτε κι ο Θεός που μας μισεί», αλλά φταίμε όλοι εμείς. Και προπάντων εκείνοι που δημιούργησαν το κράτος που έχουμε. Αυτοί που καταχράστηκαν τη θεσμική τους θέση για το καλό το δικό τους κι όχι του τόπου.
Τα λεφτά που καλείται να πληρώσει ο λαός μας, βάζοντας υποθήκη το  μέλλον του, κάποιοι τα πήραν. Κάποιοι που με μυθικούς μισθούς και αμοιβές μαμούθ.  Κάποιοι που απέκτησαν τεράστιες περιουσίες, δίχως να πληρώνουν φόρο, σε βάρος της χώρας.
Εδώ που βρισκόμαστε τώρα δεν μάς φταίει ούτε το ΔΝΤ ούτε η Ε.Ε. Δεν φταίει καν η καγκελαρία της Μέρκελ. Αλλά φταίνε όλοι εκείνοι που κυβέρνησαν τον τόπο.  Άλλοι σε μικρό κι άλλοι σε μεγαλύτερο βαθμό. Φταίνε όσοι άφησαν ασύδοτη την αγορά. Όσοι ξεφτίλισαν την Πολιτική  και έκαναν ξανά επίκαιρη τη φράση του Βάρναλη: Ότι «το τελευταίο σκαλοπάτι των απατεώνων είναι η πολιτική».
Είναι άδικο να πληρώσει ο λαός την περιουσία που απέκτησαν κάποια golden Boys. Είναι άδικο να πληρώσει η φτωχολογιά τον πλούτο που έφτιαξαν κάποιοι αετονύχηδες με κρατικές μίζες. Είναι άδικο να δείχνει η Δημοκρατία το σκληρό της πρόσωπο στα αδύναμα μέλη της κοινωνίας.
Είμαστε η χώρα εκείνη, που ενώ γέννησε έναν Σωκράτη, τού έδωσε να πιει το κώνειο. Η χώρα, που ενώ ευτύχησε να έχει έναν Φειδία, τον καταδίκασε για ιεροσυλία. Η χώρα που φυλάκισε τον Κολοκοτρώνη, εξόρισε τον Θεμιστοκλή και τουφέκισε ανήμερα Κυριακή, έξω από την εκκλησία τον Καποδίστρια…
Είμαστε η χώρα, όπου το «παραθυράκι» του νόμου, χρόνια τώρα, είναι πιο μεγάλο κι από την είσοδο του Δημοσίου, για να μπαίνουν σ’ αυτό εύκολα οι κολλητοί και οι συγγενείς των υπουργών και των βουλευτών.
Είμαστε η χώρα που διατηρεί για χρόνια Κρατικούς Οργανισμούς, δίχως αντικείμενο, για να μπορεί η κάθε εξουσία να μοιράζει χρήμα και προνόμια στα  κομματικά λαμόγια…
Κρίμα. Γιατί κάποιοι από αυτούς που οδήγησαν την χώρα στου χαμού τη σκάλα, συνεχίζουν να βρίσκονται στην πολιτική με δική μας ευθύνη.
Κρίμα. Γιατί, όπου κριτές και κρινόμενοι είναι οι ίδιοι, εκεί δεν υπάρχει δικαιοσύνη. Και ειδικότερα όταν αυτή, η ανώτερη Αρετή του Δικαίου, αποδυναμώνεται με νόμο, σαν κι αυτόν, «περί ευθύνης υπουργών».
Είμαστε η χώρα που δείχνει το ήπιο της πρόσωπο στον ισχυρό, και το σκληρό στον αδύναμο, διαψεύδοντας οράματα και όνειρα. Ακόμη και τους μεγαλύτερους ποιητές της, που δυστυχώς πια τα λόγια τους δεν ακούγονται…
Η οικονομία είναι  όπως και ο άνθρωπος. Για να προχωρήσει, πρέπει το ένα του πόδι να βγει μπροστά και να ακολουθήσει και το άλλο. Κανείς δεν μπορεί να προχωρήσει όταν τον ποδοπατούν, γιατί τον έχουν ρίξει κάτω.
Είναι γνωστό, πως ο πιο μακρύς δρόμος, ο πιο επώδυνος δρόμος αρχίζει μ’ ένα βήμα: Το πρώτο. Και το βήμα αυτό έγινε με την είσοδό μας στο ΔΝΤ και στο μηχανισμό στήριξης της Ε.Ε.  Είναι ο δρόμος της συμφοράς και της σταύρωσης. Της φτώχειας και της ανασφάλειας. Δεν είναι ο αρεστός, αλλά ο υποχρεωτικός δρόμος, τον οποίο κάποιοι άλλοι μάς ανάγκασαν να βαδίσουμε.
Στο δρόμο αυτό  θέλει να έχουμε δύναμη και κουράγιο. Να βρούμε την ψυχή μας ξανά και να μάθουμε στην καρδιά μας να σκέφτεται. Να κρατήσουμε όση ελπίδα έμεινε και να δούμε τη δυσκολία σαν  ευκαιρία για «πάλης ξεκίνημα και για νέους αγώνες». Για την αξιοπρέπεια του λαού μας και το δίκαιο.  
Σε τούτη τη δύσκολη στιγμή η πιο καλή πολιτική είναι αυτή που βάζει πάνω από όλα το συμφέρον του τόπου. Σοσιαλισμός σημαίνει κοινωνικότητα κι όχι βαρβαρότητα. Η Δημοκρατία δεν είναι καλή, όταν ματώνουν οι πολλοί και να ζουν στην χλιδή οι λίγοι. Ή τώρα ή ποτέ,..