Η άποψη του Αριστοτέλη, ότι η « πολιτική είναι η σημαντικότερη των επιστημών τα καλά και τα δίκαια σκοπούμενη», εκφράζει μια αντίληψη, που ακόμη και σήμερα είναι επίκαιρη. Με τη λέξη «κόμμα», εννοούμε συνήθως ένα οργανωμένο σύνολο ανθρώπων με κοινές ιδεολογικές και πολιτικές αρχές. Ετυμολογικά, η λέξη «κόμμα», μάς παραπέμπει στο ρήμα κόβω και σημαίνει το «μέρος» ή το «μέλος» ενός συνόλου, και εν προκειμένω, θα λέγαμε, του κοινωνικού.
Όπως καθετί το κομμένο μπορεί να απο-κοπεί πλήρως, έτσι και το «κόμμα», μπορεί να ξε-κοπεί ριζικά από το σώμα της κοινωνίας, την οποία εκπροσωπεί, όταν αυτή τραβάει μπροστά, ενώ το κόμμα μένει πίσω.
Η λέξη «κομμάτι» παράγεται κι αυτή από το ρήμα κόβω. Μεταφορικά, όταν λέμε «κάνω το κομμάτι μου», εννοούμε ότι κάνουμε αυτό που θέλουμε.
Έτσι συμβαίνει συχνά  ο πάσα ένας μέσα στο κόμμα του να κάνει το  δικό του «κομμάτι». Να δουλεύει δηλαδή για την «πάρτη» του, που ειρήσθω εν παρόδω, η λέξη «party» σημαίνει στην αγγλική, εκτός από «κόμμα» και πάρτι (γλέντι), από όπου και η γνωστή έκφραση «The party is over», ότι το πάρτι τελείωσε…
Έτσι κι από γλωσσικής πλευράς γίνεται κατανοητό, γιατί ο καθένας χρησιμοποιεί το σύνολο για το δικό του όφελος. Πώς αλλιώς θα μιλούσαμε τώρα για προσωπικά συμφέροντα; Πώς αλλιώς θα διαβάζαμε για την άνοδο ασήμαντων προσωπικοτήτων. Πώς αλλιώς θα είχαν μερικοί αποδοχές σε κάποιες ΔΕΚΟ, εκατό φορές πάνω από τις ικανότητές τους;
Με τη λέξη «κομματόσκυλα» εννοούμε τα μέλη ενός κόμματος, που για να κάνουν τη δουλειά τους, φιλούν μέχρι και κατουρημένες ποδιές. Εννοούμε αυτούς που γλείφουν τα χέρια, που στην ουσία θα ήθελαν να τα δουν κομμένα. Τους αναρριχώμενους κισσούς του κομματικού θερμοκηπίου. «Τους φασουλήδες της πολιτικής  και της γραμματικής τους μανδαρίνους», όπως θα έγραφε ο Παλαμάς. Ορισμένα αρπαχτικά που δεν άφησαν στα νοσοκομεία ούτε γάζα…
Εννοούμε ακόμη εκείνους, που όσο στελέχωναν «επιτροπές» και τα οικονομούσαν, έκαναν την «πάπια». Και που μόλις έχασαν την  «κουτάλα», άρχισαν να χύνουν  χολή ενάντια στο κόμμα τους!  
Είναι γεγονός ότι εδώ που είμαστε σήμερα τη μεγάλη ευθύνη την έχουν τα κόμματα, και κυρίως αυτά που κυβέρνησαν τον τόπο. Φταίνε όλοι όσοι έχουν μετατρέψει την πολιτική ζωή του τόπου σε «φωλιά», για κάποια αποφώλια. Οι γλείφτες και οι γλείφτρες. Τα ανδρείκελα της πολιτικής και οι «ευνουχισμένοι» σπουδαρχίδηδες της εξουσίας.
Ρωτώ: Πού στον κόσμο το είδες, βρε αδερφέ, να είναι εξεταστές και εξεταζόμενοι οι ίδιοι;  Που στον κόσμο το άκουσες να είναι ανακριτές και ανακρινόμενοι οι ίδιοι; Πώς θα σου φαινόταν, αν οι μαθητές ήταν και οι βαθμολογητές στα γραπτά τους;   
Παρόλα αυτά, τη δύσκολη αυτή ώρα, το πρώτο που πρέπει να  προστατευθεί είναι το κύρος της πολιτικής και της Δημοκρατίας. Την αλλαγή στην κοινωνία θα την φέρει και πάλι η πολιτική. Η πολιτική της ηθικής και της διαφάνειας. Της τιμιότητας και της δικαιοσύνης.
Την έσχατη αυτή ώρα οφείλουν τα κόμματα να φροντίσουν τα ίδια για την κάθαρσή τους. Να διώξουν όλα εκείνα τα τυχάρπαστα στοιχεία που χρησιμοποίησαν το κόμμα σαν βατήρα για να εκτιναχθούν ψηλά…και σαν το κατάφεραν, κοίταζαν αφ’ υψηλού τους άλλους.  
Η πολιτική και ιδίως η κοινωνική είναι για ανώτερα αισθήματα. Δεν είναι ούτε για ψεύτες ούτε για κλέφτες. Δεν είναι για λαμόγια και για  μικρόψυχους. Αλλά για αυτούς που για τις ιδέες τους έχουν «ματώσει». Για αυτούς που βάζουν πάνω από το αξίωμα την αξία, γιατί τους το υπαγορεύει η συνείδησή τους.
Πολιτική, φίλε μου, είναι κοντολογίς η Τέχνη που αναδεικνύει τον άνθρωπο. Τον Άνθρωπο που αναζητούσε ο Διογένης με το φανάρι  και του οποίου τα χαρίσματα θαύμαζε ο Μένανδρος.
Ειδικά τώρα που οι θεσμοί καταρρέουν και τα ήθη βουλιάζουν, τη λύση θα την δώσει ξανά ο Άνθρωπος: Είναι η λέξη κλειδί που χρησιμοποίησε ο Οιδίποδας για να λύσει το αίνιγμα της Σφίγγας και να την γκρεμίσει  πάνω από το βράχο…