Πολιτική σημαίνει να κοιτάς μπροστά. Να πατάς γερά στο παρόν στοχεύοντας στο μέλλον. Να βαδίζεις από τ’ αναγκαία στα απώτερα. Κι αν είσαι πολιτικός, οφείλεις, πριν από τον κόσμο, να  γνωρίσεις τον τόπο σου. Να μην ξεχάσεις ότι εκεί που είσαι το χρωστάς σε άλλους. Πέρασαν ήδη οι εκατό πρώτες μέρες από τότε που τη διακυβέρνηση της χώρας ανέλαβε το ΠΑΣΟΚ. Ένα διάστημα αρκετό για μια πρώτη αξιολόγηση.
Είναι γνωστό πως περνούμε την πιο δύσκολη οικονομική κρίση από τη μεταπολίτευση και μετά. Ένα μαύρο μαγνάδι (πέπλο), το δημόσιο έλλειμμα, σκέπασε το πρόσωπο της χώρας.  Η ανεργία, η ανασφάλεια και η αγωνία παραμονεύει παντού: σε νοικοκυριά και επιχειρήσεις.
Το εξωτερικό χρέος σαν κινούμενη άμμος κινδυνεύει να καταπιεί την χώρα, που όπως κι άλλοτε βγήκε ξανά στους δρόμους να ζητήσει δανεικά, σε μια ώρα, που οι παγκόσμιοι κερδοσκόποι, θησαυρίζουν σε βάρος της.  
Βουλιάζει η Ελλάδα. Η πατρίδα βουλιάζει στη λάσπη που τη λένε διαφθορά. Γνωρίζει πως τα χρέη που έχει να πληρώσει είναι πολλά και πως τα μέτρα που πρέπει να πάρει είναι σκληρά. Πρέπει όμως τα μέτρα να είναι και δίκαια, γιατί η διαφορά των δέκα  μονάδων από τη ΝΔ δεν προέκυψε από το πουθενά.
Το δείγμα γραφής που αφήνει μέχρι στιγμής ο Γιώργος Παπανδρέου, δείχνει ότι σε γενικές γραμμές τοποθετεί ψηλά την πολιτική της κοινωνικής συνοχής και της αλληλεγγύης.
Φορολογεί τη μεγάλη ακίνητη περιουσία, βάζει μαχαίρι σε υψηλούς μισθούς και προκλητικά επιδόματα. Περιορίζει «συμβούλους» και επιτροπές, μειώνει τις κρατικές λιμουζίνες και γενικά χτυπά τη σπατάλη του Δημοσίου.
Είναι γεγονός πως, όταν σε μια χώρα το 25% ζει κάτω από το όριο της φτώχειας, δεν μπορείς να φορτώσεις στο κομμάτι αυτό κι άλλα βάρη. Αντίθετα, χρέος σου είναι να το στηρίξεις. Να απλώσεις το χέρι και να σηκώσεις εκείνους που λύγισαν κάτω από το βάρος της άδειας τσέπης.
Γι’ αυτό και σωστά, η κυβέρνηση αποφάσισε να ενισχύσει τα χαμηλά εισοδήματα, με το «επίδομα της αλληλεγγύης». Να προστατέψει με νόμο την πρώτη κατοικία και να ρυθμίσει τις ληξιπρόθεσμες οφειλές. Να αναδείξει την αξιοκρατία στις προσλήψεις μέσω του ΑΣΕΠ και να θεμελιώσει στη δημόσια ζωή τη διαφάνεια. 
Τα αυξημένα, ωστόσο, τέλη κυκλοφορίας πιστεύω πως ήταν ένα μέτρο άδικο.
Πολιτική, όμως, σημαίνει να νοιάζεσαι και για τον τόπο όπου ζεις, λειτουργείς και πολιτεύεσαι. Κι αν είσαι και πολιτικός, να είσαι η λύση και όχι η ερώτηση στα προβλήματά του. Να φαίνεσαι από τη δουλειά που αφήνεις πίσω σου. Να ξεχωρίζεις, με άλλα λόγια, από το περίσσευμα του έργου κι όχι του λόγου.
Ας δούμε, πως τα πήγε μέχρι στιγμής, ο νέος μας βουλευτής Θόδωρος Παραστατίδης. Ας αφήσουμε στην άκρη την επικοινωνιακή πολιτική κι ας περάσουμε στο ζουμί της υπόθεσης, κρίνοντας από τα πρώτα του βήματα στο κοινοβούλιο.
Ήδη από νωρίς μίλησε ο Θόδωρος Παραστατίδης δύο φορές στη βουλή: Την πρώτη για το επίδομα της αλληλεγγύης και τη δεύτερη για τον προϋπολογισμό.
Έκανε παρεμβάσεις σε θέματα υγείας (νοσοκομείο Κιλκίς- ΕΚΑΒ), καθώς και σε ζητήματα κοινωνικής πολιτικής (επίδομα συμπαράστασης, και σε ημιπληγικούς).
Τον είδαμε επίσης να κάνει επίκαιρη ερώτηση στη βουλή για το καθεστώς ασφάλισης των μικροεπαγγελματιών, όπου και απόσπασε τη διαβεβαίωση από τον υφυπουργό εργασίας για την επανεξέταση του νόμου.
Εν κατακλείδι, θα έλεγα, ότι η κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου προχωρά ως τώρα με βήματα σταθερά προς τη σωστή κατεύθυνση. Εκείνο που χρειάζεται να βελτιώσει, είναι να επιταχύνει το βηματισμό της. Και να το κάνει τώρα, που έχει την κοινωνία με το μέρος της και που η χώρα είναι στον πάτο του γκρεμού και δεν πάει άλλο.
Σχετικά με το νέο μας βουλευτή, θα έλεγα, πως ξεκίνησε αρκετά καλά.
Και πως θα πάει ακόμη καλύτερα, όσο πολιτική σημαίνει να είσαι η ψυχή και η φωνή του πολίτη στο κοινοβούλιο.  Όσο πολιτικός θα πει να είσαι ανάσα και προσάναμμα στο τζάκι των προσδοκιών του πολίτη. Γιατί όπως είπαμε κι άλλοτε: Ο ήλιος για να δώσει φως, χρειάζεται να φλέγεται ο ίδιος.