Είναι γνωστό, πως όλα τα μάτια δεν βλέπουν το ίδιο καλά. Και, πως ακόμη, εάν  έβλεπαν το ίδιο, τα οχτώ μάτια θα έβλεπαν περισσότερο από τα δύο. Γι’ αυτό και τη Δημοκρατία την ορίζει η πλειοψηφία, καθώς τα «θέλω» των πολλών, σε ποσοστά τουλάχιστον, ξεπερνούν τα «θέλω» των ολίγων. Δηλαδή σε απλή ερμηνεία η Δημοκρατία, δεν είναι έννοια αξιοκρατική, αλλά μαθηματική, καθώς στηρίζεται στην πλειοψηφία.
Είναι γεγονός πως τα μέτρα που παίρνει η κυβέρνηση, πλήττουν την πλειοψηφία του ελληνικού λαού. Άρα, πλήττουν την ίδια τη δημοκρατία. Γιατί, όταν πονάει ο λαός, πονάει στην ουσία η δημοκρατία. Γι’ αυτό ο Αριστοτέλης στο βιβλίο του, «Αθηναίων Πολιτεία», απέδιδε την κοινωνική κρίση στην εξαθλίωση των ασθενέστερων τάξεων.
Είναι αλήθεια πως στην πολιτική η κάθε επιλογή είναι υπόθεση προσωπική, άρα κι απόλυτα σεβαστή. Στη δημοκρατία, κανείς δεν είναι υπεράνω κανενός. Κάθε πολίτης έχει το δικαίωμα να επιλέξει τον υποψήφιο που θέλει και τα κριτήρια που του θέτει γι’ αυτόν.
Στις τοπικές εκλογές οι «μάχες» είναι σκληρές και χαλαρές συνάμα. Σκληρές γιατί η σύγκρουση στις μικρές κοινωνίες είναι προσωπική. Και χαλαρές γιατί η αντιπαράθεση δεν είναι κομματική, εκεί όπου τα ψηφοδέλτια δεν είναι αμιγώς κομματικά.
Εκείνο, ωστόσο, που ξεπερνά κάθε φαντασία, είναι να βλέπεις στελέχη πρώτης γραμμής, συνδικαλιστές ή και γραμματείς να κατεβαίνουν όχι με το κόμμα που εκπροσωπούν, αλλά με κάποιο άλλο, ωσάν να έπαθαν βέρτιγκο κι έχασαν τον ιδεολογικό τους προσανατολισμό!
Καλό ή κακό, θα μου πείτε;  Ίσως, θα έλεγα, και τα δυο. Καθώς το καλό και το κακό είναι έννοιες σχετικές. Η Ελλάδα, για παράδειγμα, είναι μια χώρα θαυμάσια, αλλά και θλιβερή συγχρόνως. Θαυμάσια για όποιον ζει στη χλιδή, κι όταν αρρωσταίνει, πηγαίνει σε ιδιωτική κλινική. Θλιβερή για εκείνον που αργοπεθαίνει, μαζί με το ΕΣΥ, περιμένοντας στην ουρά, κάποιου δημόσιου νοσοκομείου!
Γι’ αυτό πιστεύω, ότι η πολιτική που αδυνατεί να κάνει τη ζωή σε μια πολιτεία ανθρώπινη, είναι αποτυχημένη. Αν, τώρα, η χώρα ζει με δανεικά, αυτό συμβαίνει, γιατί κάποιοι από εκείνους που μάς  κυβέρνησαν, χειρίστηκαν λάθος τα οικονομικά του κράτους. Γιατί κάποιοι άδειασαν το σιτάρι από το αμπάρι, αφού πρώτα αχρήστεψαν την παγίδα. Πες την, αν θες, «νόμο περί ευθύνης υπουργών».   
Είναι αλήθεια πως άξιοι και ανάξιοι υπάρχουν παντού. Σε κανένα κόμμα δεν γίνεσαι μέλος με διαγωνισμό ΑΣΕΠ, ούτε φυσικά και με «δήλωση» ήθους. Είναι άλλο το νόμιμο κι άλλο το ηθικό, ιδίως, όταν ο νόμος που τα ορίζει είναι λάθος. Γιατί, είναι άλλο το να είσαι γνωστός, κι άλλο το να είσαι γνώστης…
«Μάγκας» στην πολιτική θεωρείται στην εποχή μας εκείνος που ξέρει να ξεγελά τον άλλον και να του παίρνει την ψήφο. Εκείνος που είναι καλός στην τρίπλα. Γι’ αυτό κι όταν αναφερόμαστε στην πολιτική, χρησιμοποιούμε τη λέξη «παιχνίδι». Λέμε, ποιος μπήκε και ποιος βγήκε από το παιχνίδι. Ποιος κάνει καλό παιχνίδι, και με ποιον το κάνει. Ποιος παίζει καθαρά και ποιος βρώμικα.
Ένα παιχνίδι η πολιτική με ποικιλόχρωμες φανέλες. Παίχτες φαντεζί, παίχτες από μεταγραφή, «τριπλέρ» και βιρτουόζοι, μύστες και ψήστες, αλάνια και τζιμάνια, θεατές και πρωταγωνιστές, όλοι μαζί στο ίδιο παιχνίδι, τρέχουν ποιος θα φθάσει πρώτος στη βρύση.
Ξεχνούν, όμως, πως το νερό είναι δημόσιο αγαθό. Πως πηγάζει από το «βουνό», που το λένε λαό, κι ας βρίσκεται  στου ανήλιαγου πηγαδιού τον πάτο.
Η αιρετή εξουσία, φίλε μου, είναι θεσμός ιερός. Η δημοκρατία δεν είναι ιδιοκτησία κανενός, αλλά υπόθεση όλων. Ειδικά τώρα που η βάρκα που την λένε «Ελλάδα», πήρε νερό. Τώρα είναι που χρειάζονται γεροί κωπηλάτες, που ειρήσθω εν παρόδω, η λέξη κωπηλάτης στα αρχαία ελληνικά λεγόταν ερέτης, από όπου και η λέξη (υπ)ηρέτης.
Πολιτική σημαίνει, με λίγα λόγια,  κουπί κι όχι πολύφερνη ερωμένη. Κι ασφαλώς δεν είναι ούτε η ωραία Ελένη ούτε η Καλυψώ. Και προπαντός δεν είναι η Κίρκη, που μ’ ένα ραβδί τ’ αλλάζει όλα. Πολιτική σημαίνει συνεργασία για το καλό του τόπου. Και πιο ειδικά για εκείνους που πίνουν νερό από τον ίδιο «κουβά».