Στις μέρες μας ουδείς πολιτικός είχε την ευθιξία να παραιτηθεί για την καταστροφή που βρήκε τη χώρα επί θητείας του.
Στην αρχαία Αθήνα όσοι πολιτικοί έβλαπταν με πράξεις την πόλη εξορίζονταν. Στις μέρες μας όχι μόνον δεν εξορίζονται αλλά επανεκλέγονται κιόλας. Αυτός είναι ο νεοέλληνας. Δεν είναι μόνο θεατής αλλά και συνεργός στα δρώμενα της χώρας. Το "νίπτω τας χείρας μου" δεν ισχύει για κανένα στη δημοκρατία.
Είμαστε ο ίδιος λαός με εκείνον, που στην ερώτηση του Πιλάτου "Ιησούν ή Βαραβάν", φώναζε "Ιησούν Ιησούν". Έκτοτε ο κλέφτης Βαραβάς κέρδισε τη ζωή και ο Χριστός καρφώθηκε στο Σταυρό! Πάντα οι καλοί της ιστορίας πληρώνουν το λογαριασμό!
Όσοι έκαναν περιουσίες στον τόπο αυτό , πολιτικοί, έμποροι, επιχειρηματίες κ.ά., τις έκαναν με τις συναλλαγές τους με το ελληνικό κράτος. Μ' ένα κατ' ευφημισμόν κράτος της δημοκρατίας, αλλά στην πράξη της ολιγαρχίας και της οικογενειοκρατίας. Ένα κράτος μιας χούφτας ισχυρών που λυμαίνεται την πατρίδα από την ανεξαρτησία και μετά. Που πάντα της χρωστά και ποτέ δεν ξοφλά. Ούτε καν το ρεύμα που καίει και τα δάνεια που παίρνει πληρώνουν οι ισχυροί. Να είναι καλά οι φτωχοί. Σ' αυτούς καταλήγουν στο τέλος οι λογαριασμοί.
Το επίδικο θέμα της πολιτικής δεν είναι να κλέβει κανείς από το Δημόσιο, αλλά το να καταγγείλει τους κλέφτες του Δημοσίου. Ιδίως, όταν η εξουσία αλλάζει χέρια κι ακολουθεί η αντεκδίκηση μετά.
Μια τέτοια κοινωνία δεν πρόκειται να έχει προκοπή. Διότι καμία δικαστική εξουσία δεν μπορεί να είναι ανεξάρτητη, όταν την ηγεσία της την επιλέγει η εκάστοτε κυβέρνηση. Γι' αυτό και πολλές σημαντικές υποθέσεις θα μένουν για πάντα θαμμένες και δεν θα ολοκληρώνονται. Σ' αυτό βοηθά αποτελεσματικά και ο συνταγματικός νόμος.
Μέρα αποκατάστασης της δημοκρατίας η 24η του Ιούλη και ο κήπος του Προεδρικού Μεγάρου ήταν γεμάτος από λαμέ κουστούμια και φανταχτερές τουαλέτες. Όλοι τους ήταν εκεί για να συνεορτάσουν την ημέρα αποκατάστασης της Δημοκρατίας. Ένας πρώην βουλευτής, ο Βασίλης Πεντάρης δεν πήγε, αλλά έστειλε επιστολή στον πρόεδρο της δημοκρατίας, όπου του εξηγεί το λόγο:
"Κύριε πρόεδρε, σ’ αυτή την εκδήλωση στο Προεδρικό Μέγαρο δεν θα παραστώ, γιατί δεν μπορώ να συνεορτάζω αυτή την ιστορική μέρα με τους υμνητές της Χούντας, με τους υβριστές των νεκρών του Πολυτεχνείου, μ’ αυτούς που διακηρύσσουν ότι όσοι έκαναν αντίσταση ήσαν "ψυχικά άρρωστοι".
Συγκεκριμένα δεν μπορώ να εορτάσω για τη Δημοκρατία, μαζί με τον υπουργό Αγροτικής Ανάπτυξης Μαυρουδή Βορίδη που διακήρυσσε "Μόνο ο Γεώργιος Παπαδόπουλος μπορεί να δώσει λύση". Δεν μπορώ να εορτάσω μαζί με τον υπουργό Επενδύσεων Άδωνη Γεωργιάδη που διακήρυσσε "Δεν υπήρξαν νεκροί στο Πολυτεχνείο", όταν στα χέρια μου ξεψύχησε ένας φοιτητής στο κτήριο Γκίνη του Πολυτεχνείου. Δεν μπορώ να εορτάσω αυτή την ιστορική μέρα, που τιμά τους αγωνιστές της Δημοκρατίας, με την υφυπουργό Εργασίας Δόμνα Μιχαηλίδου, που μόλις προχθές έλεγε "έχουμε μια αγιοποίηση του αντιδικτατορικού αγώνα. Έχουμε μια σχέση με μετατροπή, σε βαθιά ψυχική νόσο, η οποία είναι μια μετατροπή σε μια συλλογική ψυχική νόσο...". (Πηγή: Χανιώτικα Νέα).
Η δημοκρατία σε μια χώρα προσδιορίζεται από τις αξίες που υπηρετεί. Η πράξη και το "ποιητικό αίτιο" πάνε μαζί διδάσκει γραμματική αλλά και η ζωή. Δεν υπάρχει ενοχή δίχως ένοχο και ύβρις δίχως υβριστή. Δεν ταιριάζει οι υβριστές και οι υμνητές της δημοκρατίας να εορτάζουν μαζί την αποκατάστασή της, ακόμη, κι αν είναι βουλευτές. Κάποιες αρχές θα έπρεπε να γίνουν σεβαστές.
"Οι λαοί δεν έχουν μόνο ήρωες, έχουν και καθάρματα. Στην ιστορία ενός τόπου δεν ανήκουν μόνο οι ήρωες, ανήκουν και τα καθάρματα, που κι αυτά γράφουν ιστορία", αναφέρει στο βιβλίο του "Ιστορία του Νεοελληνικού Κράτους 1830-1974", ο Βασίλης Ραφαηλίδης. Όσο αυτά δεν ξεκαθαρίζουν, θα είμαστε ένας λαός αχταρμάς. Θα οργανώνουμε εκδηλώσεις, που δεν έχουν τίποτα να ζηλέψουν από τους μύθους του Αισώπου, όπου ο λύκος με το πρόβατο πήγαν αντάμα στο ίδιο "γλέντι"...