Πρέπει επιτέλους ―για να το μάθει ο ταλαίπωρος εαυτός μας― να το λέμε και να το ξαναλέμε:
- o Χριστός και Θεός μας δεν έφτιαξε για μας αχρείωση, φθορά, εκμηδένιση, θάνατο·
- o Χριστός και Θεός μας μας έφτιαξε, για να χαιρόμαστε τη δωρισμένη αυτή ζωή και να χαιρόμαστε την πιο όμορφη δική Του άχραντη θεική ζωή· κι επειδή όλη η ανθρώπινη ιστορία (από την πρώτη ώρα μέχρι σήμερα) αχρειώθηκε σε παραίτηση ζωής και προτίμηση φθοράς, γι᾽ αυτό…
- o Χριστός και Θεός μας έγινε άνθρωπος και διάλεξε εκούσια το δικό μας θάνατο (στην πιο αντι-ανθρώπινη εξευτελιστική όψη εξουδενώσεως)·
- o Χριστός και Θεός μας έζησε τη δική μας θνητότητα και το δικό μας “βιολογικό τέλος”, για να τα μεταβολίσει στον εαυτό Του σε “εργαλείο ζωής” και να μας χαρίσει “τη συντελεσμένη σωτηρία”·
- o Χριστός και Θεός μας έγινε ο Ίδιος “το κοινό διαβατήριο” όλων μας για την εγχρίστωση και τη θεανθρώπινη θεία ζωή·
- o Χριστός και Θεός μας χάρισε αυτό το δικαίωμα ελευθερίας και επιλογής σε όλους τους ανθρώπους, όλων των αιώνων. Μας χάρισε μια ελευθερία επιλογής πιο τέλεια από εκείνην του πρώτου ανθρώπινου ζεύγους. Έχουμε μπροστά μας την είσοδο της ελεύθερης επιλογής (τον Χριστό της ενανθρωπήσεως) και τη διαδρομή και την ατέλειωτη τελειότητα του σκοπού (τον Χριστό της ιστορικής πρώτης παρουσίας, της σταυρώσεως, του θανάτου, της αναστάσεως, της αναλήψεως, τον πάλιν ερχόμενο).
Για χάρη όλων των ανθρώπων, ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός ομολόγησε τη θεότητά Του, στην αποφασισμένη παρωδία της καταδίκης Του. Γνώριζε ότι τίποτε δεν θα άλλαζε την εθελο-κακία του αλλοτρίου και των αλλοτρίων (εκείνης της εποχής και κάθε εποχής). Όλα τα προγνώριζε και προειδοποίησε τους Μαθητές. Η ελευθερία (που ο Ίδιος μας χάρισε ως Θεός) εξαχρειώθηκε από τους ανακριτές, σε παρωδία αποφασισμένης καταδίκης του Υιού του Θεού! Σε παρωδία θανάτωσης Εκείνου, που ανάσταινε νεκρούς και θεράπευε ζωντανούς, αποκαλυπτόμενος διαρκώς ως τέλειος Θεός ενανθρωπήσας.
Στην οριακή αναμέτρηση, δεν δίστασε να ομολογήσει τον Εαυτό Του ενώπιον εκείνου του δικαστηρίου και ενώπιον όλων των ανθρωπίνων συνειδήσεων κάθε εποχής. “Συ ει ο Χριστός ο υιός του Θεού;” ρώτησαν οι ανακριτές, και ξαναρωτούν οι άνθρωποι της απιστίας όλων των αιώνων.
Ο αιώνιος εχθρός και τα διαβολεμένα όργανά του έστησαν τον Κύριο μπροστά στον έσχατο τέταρτο ιστορικό πειρασμό: με τη θεική Του παντοδυναμία να μην θελήσει να πεθάνει. Όμως, ο Κύριος αναδέχθηκε μέχρι τέλους την άκρα ταπείνωσή Του. Όπως το συνεχίζει μέχρι τέλους ο Κύριος, ακόμη και σε κείνους που αρνούνται την θεανθρώπινη παρουσία Του. Εκείνος αποκαλύπτεται, και αφήνει σε μας την επιλογή.
“Εγώ είμαι…”! Αυτό είπε και το ξαναλέει πάντοτε. Με το στόμα Του και μύρια άλλα στόματα. Όσες είναι οι φωνές των Αγίων και των Δικαίων και των Μετανοημένων, χάρη στην κένωση του Σταυρού.
Διαρκώς διαλέγεται ο Χριστός και Θεός μας με τις συνειδήσεις όλων των ανθρώπων.
Και αποκαλύπτεται ο Χριστός και Θεός μας σε όσες συνειδήσεις, όλων εκείνων των ανθρώπων που θα ήθελαν (ελεύθερα και καλοπροαίρετα) να Τον πιστέψουν.
Δεν προορίζει κάποιους “απόλυτα σωσμένους”. Όχι! Ανοίγεται σε όλους και προσφέρεται σε όλους σαρκωμένος, σταυρωμένος, αναστημένος, προσφερόμενος ως “ελεύθερη είσοδος στην Ανάσταση”. Χαρίζει σε όλους το ελεύθερο να Τον πιστέψουν, να Τον μιμηθούν εν χάριτι, να Τον αγαπήσουν, να Τον λατρέψουν εν Πνεύματι, να γίνουν “πάλιν και πολλάκις” τόπος και χρόνος της δικής Του θείας Αναστάσεως.
«Γι᾽ Αυτόν που σταυρώθηκε και αναστήθηκε για χάρη μας, κι εμείς ας προσφέρουμε καρποφορία τον ίδιο μας τον εαυτό, το πιο πολύτιμο και το πιο οικείο δώρο στο Θεό… ας γίνουμε θεοί για χάρη Του (τόσο τέλειοι στη μέθεξή Του), αφού κι εκείνος έγινε άνθρωπος για χάρη μας. Προσέλαβε στην ύπαρξή Του το χειρότερο, για να δώσει το καλύτερο· φτώχεψε μέσα στην ανθρωπινότητά μας (τόσο τέλεια δικός μας έγινε), για να πλουτήσουμε εμείς από την κοινωνία της δικής Του πτωχείας· έλαβε μορφή σκλάβου, για να λάβουμε εμείς την ελευθερία Του· κατήλθε στα δικά μας μέτρα, για να υψωθούμε στα δικά Του μέτρα· πέρασε τους πειρασμούς της σταυρώσεως, για να γίνουμε νικητές κι εμείς μαζί Του· δέχθηκε τους ατιμασμούς των Παθών, για να μας δώσει τη δική Του θεανθρώπινη δόξα· πέθανε, για να μας σώσει (να μας κάνει ακεραίους μέσα στη δική Του τελειότητα)· αναστήθηκε αυτεξούσια, για να τραβήξει προς τον εαυτό Του εμάς τους πεσμένους στην πτώση της αμαρτίας (της αλλοτρίωσης από το Θεό). Όλα να τα δώσει ο καθένας μας σ᾽ Εκείνον, όλα αυτά να τα καρποφορήσει ο καθένας μας για Κείνον που έδωσε τον εαυτό Του λύτρο και αντάλλαγμα ελευθερίας για χάρη μας… Χρειαστήκαμε το Θεό να σαρκωθεί και να πεθάνει, ώστε να ζήσουμε. Μετέχοντας στο Χριστό, λάβαμε μερίδιο στο δικό Του θάνατο με το βάπτισμα, για να καθαριστούμε· και συμμετέχοντας στη νέκρωσή Του, με το δικό μας βάπτισμα, αναστηθήκαμε μαζί Του· δοξασθήκαμε πλέον ως δικοί Του συγκοινωνοί, αφού αναστηθήκαμε συμμετέχοντας στη δική Του ανάσταση… Λίγες ρανίδες αίματος (ενός σώματος) ξαναπλάθουν όλο τον κόσμο…» (ελεύθερη μετάφραση ομιλίας του αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου).
αδελφοί μου χριστιανοί, Χριστός ανέστη. Έχουμε το ελεύθερο να ζούμε κι εμείς το “αληθώς ανέστη ο Κύριος”, στη διάρκεια του βίου μαζί Του και στην αιωνιότητα της ζωής μαζί Του. Είναι ελεύθερη η είσοδος στην Ανάσταση του Χριστού μας. Μας χαρίζει κι εφέτος και πάντοτε το ελεύθερο να επιλέξουμε και να εισέλθουμε. Μας χάρισε με το βάπτισμα την εκκίνηση. Καλή επανεκκίνηση από φέτος.
Με Αναστάσιμη εγκαρδιότητα ευχέτης όλων σας ο Μητροπολίτης
†Ο Γουμενίσσης, Γεφύρας, Αξιουπόλεως & Πολυκάστρου Δημήτριος
