Πιάστε τον, φώναξαν οι τρομαγμένοι αστυνομικοί, που βρέθηκαν εκεί…
   Ο Γιάννης Μαντζιούκας, ο ψηλός Στενημαχίτης (προγονός του Σάκη Βαφειάδη), σκάρωσε ένα εργαλείο με υποδοχή κάλυκα σφαίρας, που τον γέμισε με θειάφι και ποτάσα (μπαρούτι, εκρηκτικό υλικό), τον συνέδεσε με απλό σύρμα με ένα καρφί στην άλλη άκρη για επικρουστήρα και την ώρα που όλοι άκουγαν αφοσιωμένοι το “Χριστός Ανέστη”, έδωσε μία με την ανάποδη το καρφί σε σκληρή πέτρα και πέσανε οι σοβάδες από την εκκωφαντική έκρηξη…
   Την άλλη ημέρα παινεύονταν ο Μαντζιούκας… ( Ο Δημήτρης  θυμάται ότι μετανάστευσε αργότερα στην Αμερική, όπου και πέθανε)…
   Γ…’σα τη μανίτσκα τ’… Τσι τρόμαξα όλ’ς… κι τα τ’βάρια του γυμνάσιου πήδ’ξα κι χάθ’κα τσι νύχτα,  για να μη με πιάσ’να!
   (Τους … ‘’την έφερα’’!... Τους τρόμαξα όλους… Σιγά μη με πιάνανε!... Για πότε πήδηξα τα ντουβάρια του Γυμνασίου και χάθηκα, μέσ’ τα σκοτάδια.)