Λίγο παραπέρα με περιμένει η smart TV μου, που με συντροφεύει όταν ξεκουράζομαι, σ’ ένα smart σπίτι όπου κυριαρχεί η ai (artificial intelligence ή τεχνητή νοημοσύνη για τους αργοπορούντας).

Όλα γύρω μου τα άψυχα είναι smart. Δίνω εντολές κι αυτά με υπηρετούν κάθε μέρα με τον ίδιο τρόπο, χωρίς να διαμαρτύρονται και χωρίς να κουράζονται. Το μόνο που ζητούν για να με εξυπηρετούν είναι να μην πάει κάποιος μη smart εγγονός και τα βγάλει από την πρίζα.

          Σκέτη ευτυχία λοιπόν.

          Όμως κάτι μου λείπει ακόμα. Η ai δε με βοηθάει να το βρω και καταφεύγω στη μνήμη. Τότε που αναζητούσα το χαμόγελο από τους ανθρώπους και όχι από τα χαζο-smart αντικείμενα. Τότε που η επικοινωνία με τους ζωντανούς με βοηθούσε να κοινωνικοποιούμαι και ν’ αναζητώ λύσεις για την καθημερινότητά μου, συνομιλώντας και όχι μονολογώντας.

          Μην σπεύσετε να με κατατάξετε στους απροσάρμοστους και οπισθοδρομικούς, αλλά στους ξεκάθαρα ζωντανούς. Για παράδειγμα, δεν μπορώ να καταλάβω γιατί με τόση εξυπνάδα γύρω μου πολλοί επιμένουν να μου μιλούν με εικόνες. Όπως όταν ήμουν στην Πρώτη Δημοτικού και το αναγνωστικό μας μάθαινε με εικόνες να συλλαβίζουμε.

          Μετά από τόσες δεκαετίες, τόση τεχνολογική πρόοδο και γνώση, όμορφες οδοντοστοιχίες κι εντυπωσιακά κορμιά πασχίζουν να με πείσουν, κατ’ αρχάς, να πάω να ψηφίσω, και, κατόπιν, να προτιμήσω την καλύτερη δική τους πραγματικότητα, μέσα σε μισό λεπτό από το  instagram ή το τικ-τοκ.

          Γιατί πριν από 150 χρόνια φτιάχναμε οδοντωτό στα βουνά των Καλαβρύτων και σήμερα με τόση smart τεχνολογία συγκρούονται τα τρένα;

          Γιατί ένας υπουργός, ενώ παραδέχεται την πολιτική του ευθύνη για τον χαμό 54 ψυχών, καταφεύγει στη λαϊκή ψήφο για ν’ αθωωθεί, αποφεύγοντας πεισματικά τον φυσικό του Δικαστή;

          Γιατί η τεχνολογία δε βελτιώνει τις συνθήκες εργασίας, και το οκτάωρο  αντικαθίσταται σταδιακά από το μακρινό, «από την Ανατολή μέχρι τη Δύση»;

          Γιατί τέλος ν’ αρκούμαστε σ’ ένα sms για να εκφράσουμε τον έρωτά μας στη ζωή;