Όπως όμως είναι αντιληπτό ίσως, τις περισσότερες φορές το αποτέλεσμα δεν είναι το επιθυμητό, το παιδί δηλαδή δε « συνετίζεται» και οι γονείς συνεχίζουν να εκνευρίζονται και να αναρωτιούνται μήπως η τιμωρία θα έπρεπε να είναι πιο δραστική, ή μήπως κάνουν κάτι λάθος.
 Ουσιαστικά,  αυτό που πρέπει να επιδιώκεται, είναι οι γονείς να μάθουν στα παιδιά τους να φέρονται σωστά από μόνα τους και όχι επειδή φοβούνται την τιμωρία. Για να υπάρξει λοιπόν αποτελεσματικότητα, καλό θα ήταν να ακολουθηθούν κάποια βήματα:
1. Να διαχωρίζουμε την τιμωρία από την εκδίκηση: Να βάζουμε δηλαδή στο παιδί μία τιμωρία που έχει λογική και άμεση σχέση με το παράπτωμά του, διαφορετικά το παιδί  θα εκλαμβάνει την τιμωρία ως μία μορφή εκδίκησης. Δε μπορούμε π.χ να πούμε στο παιδί: «Δε θα πάμε βόλτα το απόγευμα, επειδή δε τρως όλο το φαγητό σου», ακούγεται παράλογο! Μπορούμε όμως να του πούμε: «Δε θα φας γλυκό, εάν δε φας το φαγητό σου πρώτα!»
2.Να μάθουμε στο παιδί μας την έννοια της «συνέπειας των πράξεών μας»: Ας αφήσουμε το παιδί μας να υποστεί από μόνο του τις συνέπειες των πράξεών του, χωρίς εμείς να του επιβάλλουμε την τιμωρία, π.χ  εάν χάσει κάποιο παιχνίδι του, επειδή δε συμμάζευε το δωμάτιό του όπως του είχαμε υποδείξει, εμείς να δείξουμε κατανόηση, όμως όταν μας ζητήσει να του αγοράσουμε ένα καινούριο, να του υπενθυμίσουμε ότι λόγω δίκης του απόφασης έχασε το παιχνίδι του.
 3.Να βάλλουμε όρια και κανόνες: Αυτό προϋποθέτει και οι 2 γονείς να ακολουθούμε «κοινή πορεία» και να έχουμε τις ίδιες αντιδράσεις. Οι κανόνες επίσης, θα πρέπει να ισχύουν για όλα τα μέλη της οικογένειας και όχι μόνο για τα παιδιά. Επιπλέον, θα πρέπει να εξηγούμε στα παιδιά τους κανόνες που θέτουμε,  με διάφορα επιχειρήματα. Μ’ αυτόν τον τρόπο τους δείχνουμε ότι είμαστε σταθεροί και υπολογίσιμοι.
4.ΌΧΙ στο ξύλο και στις φωνές: Η βία και οι φωνές δε θα κάνουν το παιδί πιο προσεκτικό και πιο ήσυχο, αντιθέτως το κάνουν αντιδραστικό και το στενοχωρούν. Οι φωνές πρέπει να θυμόμαστε ότι ντροπιάζουν τα παιδιά και τα ταπεινώνουν.
5. Να προσπαθήσουμε να καταλάβουμε τα αίτια της συμπεριφοράς του: Όταν το παιδί κάνει αταξίες συνειδητά, τότε σημαίνει ότι κάτι όντως μπορεί να το απασχολεί και άρα πρέπει να συζητήσουμε μαζί του. Μήπως του λείπουν οι γονείς του; Μήπως ζηλεύει κάποιο αδερφάκι του;
6. Ας επαινέσουμε την καλή του συμπεριφορά: Πολλά παιδιά είναι αρκετά ευαίσθητα στην κριτική, γι’αυτό  όταν πράττει κάτι σωστό, θα ήταν καλό να ακούσει και το « Μπράβο», ακριβώς για να κατανοήσει τη διαφορά που υπάρχει.