Έχοντας διανύσει τον επαγγελματικό μου βίο ασχολούμενος με ηλεκτρικά δίκτυα, μου έμαθαν να σέβομαι το περιβάλλον.

Οι δάσκαλοί μου μας έλεγαν επίσης ότι, το δίκιο το κερδίζεις με το επιχείρημα της επιστήμης και μόνο.

Παρά ταύτα, ως μη ειδικός, ακόμα με φοβίζουν τίτλοι και επικεφαλίδες με περίεργο περιεχόμενο.

Παράδειγμα, η μονάδα επεξεργασίας επικίνδυνων αποβλήτων, γυμνά δίκτυα με τάση αρκετές χιλιάδες volts, μονάδες παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας με επεξεργασία βιομάζας ή με κατασκευή φραγμάτων, βιομηχανία λιπασμάτων, κεραίες παντός τύπου, και άλλες παρεμφερείς εγκαταστάσεις που προκαλούν αρνητικά συναισθήματα και αγωνιώδη ερωτηματικά.

Το πρώτο πράγμα που σκέφτομαι, όταν με κυριεύει ο φόβος, είναι η λέξη «μακριά». Συνήθως μακριά από σπίτια, χωρίς να τεκμηριώνω το γιατί και το πόσο. 

Απλά «μακριά».

Όταν έρχεται η ώρα της διεκδίκησης και του αγώνα για την υλοποίηση της απομάκρυνσης ή της ματαίωσης, τότε τη θέση του ανθρώπινου φόβου πρέπει να την παίρνει η ψυχρή επιστημονική λογική.

Δηλαδή εγώ, που δικαιούμαι να φοβάμαι, οφείλω να παραμερίσω δίνοντας το βήμα στους ειδικούς και τα Πανεπιστήμια.

Έχοντας εμπειρία από τη συμμετοχή μου στο σωτήριο Κίνημα κατά των μεταλλείων χρυσού, έμαθα να επιλέγω την αποτελεσματικότητα της τεκμηρίωσης και να προσπερνώ την ψυχολογική εκτόνωση της σπουδαιοφανούς, ζημιογόνου και εν πολλοίς δεισιδαίμονος απεραντολογίας. 

Εν κατακλείδι, εγώ μόνο για ηλεκτρικά δίκτυα μπορώ να σας μιλήσω και να διαλύσω φόβους και προκαταλήψεις, ενώ για τα υπόλοιπα προσφεύγω στην εξειδικευμένη γνώση, και όχι σε τίτλο ή αξίωμα.

Και όταν τον λόγο τον πάρει ο γνώστης, τότε ο διεκδικητικός αγώνας, είτε ισχυροποιείται, είτε δεν αρχίζει.

Τον φόβο ...πολύ εμίσησαν, τη γνώση ουδείς(;).