Η διάγνωση της επώδυνης συνδρομής, που την οδήγησε στο γιατρό, κατ’ αρχήν ήταν ευχερής. Επρόκειτο περί οσφυαλγίας, μιας συχνής ενοχλητικής κατάστασης μεταξύ των ‘‘κουρασμένων’’ χωρικών του Κιλκίς, που συνήθως προερχόταν από σήκωμα βάρους από μπροστά, ή κάποια απότομη κίνηση. Υπάρχουν και πόνοι στη μέση, που προέρχονται από παθολογικές αιτίες, οι οποίοι θέλουν περισσότερη προσοχή από το πρώτον εξετάζοντα γιατρό.
Από τα χρόνια τα παλιά, οι άνθρωποι γνώριζαν ότι στη μέση (οσφύ) στηρίζεται το σώμα, γι’ αυτό και την περιτύλιγαν σφιχτά με το περίφημο ζωνάρι, που το συναντάμε σε πολλούς, ακόμη και σήμερα. Μερικές φορές, παρ’ όλα τα προστατευτικά μέτρα, (ανάπαυση, ζεστά επιθέματα, ζωνάρι κλπ), ο πόνος είναι αφόρητος. Τότε συνήθως καταφεύγουν στον γιατρό. Η φαρμακευτική θεραπεία όμως, όπως θα την ήθελε και περίμενε ο ασθενής, ήταν και παραμένει με πενιχρά αποτελέσματα.
Η σύσταση ήταν αυστηρή κατάκλιση σε σκληρό κρεβάτι, κάτι που δεν ενθουσίαζε τους ‘πονεμένους’ ασθενείς, που κατά τα άλλα είχαν πλήρη υγεία. Ωστόσο γράφαμε, κατά παράκληση, συνταγή με αναλγητικά σε συνδυασμό με μυοχαλαΉταν βέβαιο πως οι ασθενείς θα επανέρχονταν, μετά την πρώτη θεραπεία επιζητούντες περισσότερη έρευνα και πιο ‘δυνατά’ φάρμακα!
Εγώ σε αυτήν την δεύτερη επίσκεψη, παρέπεμπα σχεδόν πάντα στον καθ΄ ύλη αρμόδιο ειδικό ιατρό και στην προκείμενη περίπτωση στον ορθοπεδικό.
… Καλά θα κάνετε να περάσετε από τον Πάγκο, είπα στο φιλικό ζευγάρι, με αβίαστη φυσικότητα…
Εννοούσα τον Θανάση Πάγκο τον εξαίρετο ορθοπεδικό, τον άνδρα της Κικής, γνωστό, όχι μόνο για την ευρύτητα των ιατρικών του γνώσεων, όσον για την καλή και ανθρώπινη μεταχείριση των ‘πονεμένων’ ασθενών.
Οπότε… ακούστε… ή μάλλον, διαβάστε παρακάτω: Ο αγχωμένος συνοδός σύζυγος αντέδρσε άμεσα! Ο φίλος μας δεν γνώριζε περί ορθοπεδικού Πάγκου και με άπταιστα ποντιακά!
…Γιατρέ, ατό απ’ εσέν ’κι επερίμενά ’το. Εξέρ’τς τίναν λέγομε να περάν α’σόν πάγκον; Ατοίν’ τ’ς, που στείλομ’ ατ’ς σην …Στρέζοβα! (Δεν το περίμενα αυτό από εσένα, γιατρέ… Ξέρεις ποιον λέμε να περάσει από τον πάγκο!... Αυτούς που τους στέλνομε στην …Στρέζοβα)
Ωωωω … με συγχωρείς, με παρεξήγησες, είπα… Έχομε στο Κιλκίς έναν καλό ορθοπεδικό με το όνομα Πάγκος! Στον γιατρό Πάγκο θέλω να σας στείλω και όχι τον πάγκο που εννοείς εσύ…, εξήγησα και έτσι αποφεύχθηκε η διαφαινόμενη παρεξήγηση.
‘Σουλήνες’ αντί …ινσουλίνες
Μέρος της ιατρικής επίσκεψης είναι και η αναγραφή συνταγής. Οι περιπατητικοί ασθενείς των ιδιωτικών ιατρείων, συνήθως, προτιμούν τα φάρμακα, που παίρνονται από το στόμα (κυρίως χάπια, κάψουλες, σιρόπια κλπ). Τα ενέσιμα τα θεωρούν, ως πιο δραστική θεραπεία και πάντως ενέσεις ζητούν σε σοβαρότερες περιπτώσεις, ή θεωρούν ότι, όταν γράφει ο γιατρός ενέσεις, αξιολογεί ως σοβαρή την κατάσταση. Υπάρχουν και προτιμήσεις σε ορισμένα φάρμακα, ενώ για μερικά υπάρχει επιφυλακτική υποδοχή μέχρι πλήρους άρνησης και απόρριψης.
Γενικά απορρίπτουν, σχεδόν όλοι, σε πρώτη φάση την πολύ αποτελεσματική κορτιζόνη, που την δαιμονοποιούν, χωρίς να γνωρίζουν το γιατί οι αδαείς, την κορτιζόνη, που έσωσε ζωές και διευκόλυνε θεραπευτικές καταστάσεις, από τα πιο αποτελεσματικά φάρμακα στα χέρια του γιατρού ιδίως σε οξείες καταστάσεις. Και δεύτερον την ινσουλίνη, το πιο αποτελεσματικό υποκατάστατο της φυσιολογικής, που την θεωρούν φάρμακο τελευταίας επιλογής, σε καταστάσεις προχωρημένου διαβήτη, που έτσι και εφαρμοσθεί, δεν είναι αναστρέψιμη η θεραπεία, όταν δηλαδή αρχίσει κανείς, δεν μπορεί να επιστρέψει στα χάπια και άρα ο ασθενής, σύμφωνα με την επιλογή της θεραπείας από τον γιατρό, μπήκε στο τελευταίο στάδιο της ζωής.
Όμως άπαξ και αρχίσουν ινσουλινοθεραπεία, πείθονται για την ωφελιμότητά της, σε βαθμό που αποκτούν εξάρτηση και δεν μπορούν να κάνουν χωρίς αυτήν!
Έτσι συχνά εισέπραττα με πλήρη απαίτηση την υπόδειξη ή υπενθύμιση από τις συνήθως παχύσακες ηλικιωμένες Πόντιες σακχαροδιαβητικές ασθενείς:
“ …σουλίνας, πα, εσέγκες με, σουλίνας, διατρέ; Βάλλε με και σουλίνας…” (Σουλήνες, εννοούσε ινσουλίνες, με έγραψες ινσουλίνες, γιατρέ; Μην ξεχάσεις τις ινσουλίνες!...)
“Εσέγκα σε σουλήνας πα, …έγραψα και ισουλίνας, μη στενοχωριέσαι, σε έβαλα… Άϊντε τα δέοντα… Γεια…”
Ελλάς το μεγαλείο σου…
Εσύ στο …Ιθαγένειο αλλά εγώ στον …Ωκεανό Σταυρό!!!
Συχνά προέκυπτε η ανάγκη να παραπεμφθεί ένας ασθενής σε νοσοκομείο της Θεσσαλονίκης. Το φαινόμενο είχε και έχει τις εξηγήσεις του, πάλαι τε και επ’ εσχάτων! Παλιά διότι δεν υπήρχαν οι ειδικότητες στην επαρχία. Στην εποχή μας, διότι εκτός από τις πλήρεις εξειδικεύσεις στα μεγάλα και πανεπιστημιακά νοσοκομεία της Θεσσαλονίκης, υπάρχει αρτιότερος εξοπλισμός και καλύτερη οργάνωση.
Για τους επειγόμενους, τους βιαστικούς, τους πολυπράγμονες και μερικούς ‘επηρμένους’ με ‘χοντρό’ πορτοφόλι, υπάρχουν εκεί και σύγχρονες κλινικές, που πολλές συναγωνίζονται τα δημόσια νοσοκομεία, αν δεν είναι καλύτερες ακόμη, τουλάχιστον σε ξενοδοχειακό εξοπλισμό! Για σοβαρά και επείγοντα περιστατικά ωστόσο ισχύει μέχρι των ημερών μας, ότι το χειρότερο νοσοκομείο είναι προτιμητέο από την καλύτερη ιδιωτική κλινική! Φυσικά στις κλινικές τα πάντα γίνονται με το αζημίωτο, με αδρά νοσήλια και όχι ευκαταφρόνητη αμοιβή στον θεράποντα γιατρό. Τον τελευταίο τον επιλέγει ο ασθενής, για να μην έχει να λέγει αργότερα για αδιαφορία έως και ασυνειδησία του γιατρού.
Εγώ κατά παγία τακτική, προτιμούσα και συνιστούσα τα δημόσια νοσοκομεία, όταν προέκυπτε να παραπέμψω κάποιον στη Θεσσαλονίκη, τόσο γιατί πίστευα και πιστεύω, ότι εκεί παρέχεται καλύτερη περίθαλψη, για τα σοβαρά περιστατικά ομιλώ, όσο και κυρίως, γιατί δεν θα επιβαρυνθεί οικονομικά ο ασθενής, που στο Κιλκίς τουλάχιστον δεν περίσσευαν οι ‘λεφτάδες’!
Συνέστησα λοιπόν στον ‘καυκάσιο’ Γ. Σ. από τα Θεοδόσια (Χατζή Μπαϊράμ), που εμφάνισε ύποπτη ακτινολογική εικόνα στο στομάχι – τα συμπτώματα του συνηγορούσαν για σοβαρή παθολογική κατάσταση – να πάει στο γνωστό δημόσιο αντικαρκινικό νοσοκομείο ‘Θεαγένειο’ της Θεσσαλονίκης, για καλύτερη έρευνα και αντιμετώπιση. Σε αυτές τις περιπτώσεις, προέχει άμεσα η σίγουρη διάγνωση και μετά η ενδεδειγμένη αντιμετώπιση του ασθενή. Συνέστησα και τον συνόδευσα με τις ευχές μου! Δεν παρέλειψα να τονίσω στον ασθενή, να με κρατά ενήμερο για την πορεία της υγείας του.
Μετά μήνα περίπου περνά από το ιατρείο ο ασθενής μου. Αδυνατότερος και λίγο πιο χλωμός. Η έρευνα, σύμφωνα με τα χαρτιά του, απέδειξε κακοήθεια. Υποβλήθηκε σε εγχείρηση ολικής γαστρεκτομής. Η επέμβαση ήταν επιβεβλημένη, αλλά μάλλον παρηγορητική!
Όμως, μου έκανε εντύπωση, ο φίλος μας ήταν απτόητος! Περί άλλων ετύρβαζε! Δεν ήρθε να μας πει για την περιπέτειά του…
…Εσύ, γιατρέ, με συνέστησες να πάω στο ‘Ιθαγένειο’ νοσοκομείο, (εννοούσε το Θεαγένειο).
Όμως εγώ είπα: Με τους παράδες μου, θα κάνω το κουμάντο μου! Αποφάσισα μόνος μου και δε σε άκουσα! Πήγα στον ‘Ωκεανό’ Σταυρό!... (προτίμησε με τα λεφτά του την ιδιωτική κλινική Κυανούς Σταυρός). Για να συνεχίσει με ‘καυκάσικο’ εγωισμό και έπαρση:
Με τα λεφτά δεν είναι; Ορίστε μπήκα, χειρουργήθηκα και να βγήκα…
Περαστικά σου και ‘σιδερένιος’, του είπα. Ήθελα να του πω να κρατά και κάποιο απόθεμα, γιατί στη συνέχεια οι ‘ωκεανοί’ αποδείχνονται αχόρταγοι, αλλά το απόφυγα, μη τυχόν και του βάλλω ψύλλους στα αυτιά για την συνέχεια.
Ας μείνει όσο μπορεί χαρούμενος, σκέφθηκα, ότι με τα λεφτά γίνονται όλα…
Κιλκίς, Σεπτέμβριος 2018
