Στους κύκλους που σχετίζονται με τις προμήθειες όπλων, η υπόθεση της πώλησης πυρομαχικών στη Σαουδική Αραβία δεν ήταν άγνωστη. Στη χώρα μας, εκατοντάδες χιλιάδες οβίδες σκουριάζουνε στις αποθήκες και θα πρέπει να πληρώσουμε ένα σεβαστό ποσό για να την “ταφή” τους μετά την ημερομηνία λήξης τους. Τι καλύτερο απ' το να τις ξεφορτωθούμε λοιπόν μια ώρα αρχύτερα, έναντι κέρδους; Πολλοί θεωρούσαν ότι ο εκπρόσωπος των Σαουδαράβων, ο Βασίλης Παπαδόπουλος με έδρα την Αξιούπολη Κιλκίς, “είναι άνθρωπος του Πάνου Καμμένου, στη μέση υπάρχει μίζα, ο Άδωνις έχει ψάξει καλά το θέμα και το γνωρίζει”. Το ερώτημα ήταν, γιατί η ΝΔ δεν έφερνε το σκάνδαλο στη δημοσιότητα αφού το γνώριζε καλά; Η αναμέτρηση στη Βουλή, ίσως απάντησε σ' αυτό.
Υπάρχουν δύο τρόποι να εξετάσει κανείς την πώληση. Ο ένας τρόπος είναι ο διαδικαστικός: Έγιναν οι αγοραπωλησίες νόμιμα; Πήρε μίζα το κόμμα, ο υπουργός; Μπορούσε η Ελλάδα να εξασφαλίσει υψηλότερο τίμημα; Αυτός ήταν ο τρόπος που προσέγγισαν το γεγονός τα κόμματα της αντιπολίτευσης, προσπαθώντας να βρουν σκιές στη σύμβαση. Δυστυχώς γι' αυτά, η αντιπαράθεση στη Βουλή αποκάλυψε μονάχα, πως η διαπραγμάτευση εγκρινόταν απ' την αρμόδια αρχή της Σαουδικής Αραβίας και πως η σκανδαλολογία βασιζόταν στις αναφορές κάποιου ανταγωνιστή του Παπαδόπουλου, απ' το Ηράκλειο της Κρήτης.
Βεβαίως, η έλλειψη τεκμηρίωσης ενός σκανδάλου, δεν σημαίνει πάντα ότι δεν υπάρχει. Θα μπορούσε κανείς να αναρωτηθεί για παράδειγμα, πώς η Σαουδική Αραβία ενημερώθηκε ότι η Ελλάδα ενδιαφέρεται να ξεφορτωθεί 300.000 οβίδες, και γιατί όρισε έναν επιχειρηματία από την Αξιούπολη να την εκπροσωπήσει. Θα μπορούσε να κανείς να σκεφτεί, πως η κρατική εταιρεία όπλων, τα Ελληνικά Αμυντικά Συστήματα (πρώην ΠΥΡΚΑΛ και ΕΒΟ), κινδυνεύει με κλείσιμο, πως η Ευρωπαϊκή Ένωση της ζητά να επιστρέψει παράτυπες επιδοτήσεις που της είχαν δοθεί κατά το παρελθόν, και πως ο Παπαδόπουλος είχε, όλως τυχαίως εμφανιστεί στην ΕΑΣ ως επενδυτής επιχειρηματίας.
Αν όλα αυτά σχετίζονται με την υπόθεση ωστόσο, είναι δύσκολο να τεκμηριώσει κανείς ένα σκάνδαλο χωρίς να πυροβολήσει τα ίδια του τα πόδια, ή και να θίξει κάποιους φίλους του, έως και πάτρονες σε διεθνές επίπεδο. Αρκείται έτσι στην σπορά υποψιών, σε επικοινωνιακές κροτίδες “κρότου-λάμψης” ανάλογα και με την συγκυρία, κάτι που κάνει κι ο αντίπαλός του εξίσου.
Αυτή είναι η διαδικαστική θεώρηση της υπόθεσης. Υπάρχει ωστόσο και η ηθική: Δικαιούται η Ελλάδα να εκμεταλλευτεί έναν βάρβαρο πόλεμο για να πουλήσει όπλα στη μία πλευρά; Υπάρχει ηθική σε μία χώρα που πουλάει οβίδες στους Σαουδάραβες, την ώρα που αυτοί διεξάγουν έναν επιθετικό πόλεμο και κατηγορούνται ακόμα και για διοχέτευση πυρομαχικών στον ISIS; Με ποιο ηθικό δικαίωμα θα σταματούσαμε τους πρόσφυγες στα σύνορά μας – τους πρόσφυγες που θα είχαμε ξεσπιτώσει κι εμείς για να τσεπώσουμε το αντίτιμο; Με ποιο δικαίωμα κάποιοι παριστάνουν τους ευαίσθητους σε ζητήματα τρομοκρατίας, αλλά κλείνουν τα μάτια στη νόμιμη εμπορία θανάτου – όχι για την αποτροπή ενός πολέμου, αλλά για την διεξαγωγή του;
Με ένα τέτοιο σκεπτικό, στη συμφωνία εναντιώθηκε εξ αρχής μονάχα το ΚΚΕ. Τώρα με τον κουρνιαχτό, τα υπόλοιπα κόμματα που είχαν εγκρίνει κατ' αρχήν την συμφωνία, θα κληθούν να το ξανασκεφτούν. Αν ήσουν βουλευτής εσύ αναγνώστη, πώς θα αντιμετώπιζες ένα τέτοιο δίλημμα;