Η πολιτική δεν είναι κύκλος αλλά ευθεία γραμμή. Μια πορεία με συγκεκριμένη κατεύθυνση και στόχο. Πολιτική είναι επίσης η συμμετοχή σ’ έναν αγώνα σκυταλοδρομίας, όπου ο καθένας τρέχει τη δική του απόσταση, για την πρωτιά της ομάδας του, αλλά και του τόπου. Η χώρα βαθμολογικά βρίσκεται πολύ χαμηλά. Όπως στους αγώνες δρόμου, έτσι και στην πολιτική, λίγοι είναι αυτοί που ανεβαίνουν στο «βάθρο». Οι πιο πολλοί τρέχουν για την ιδέα…
Πολιτική είναι σε γενικές γραμμές η διαμόρφωση της κοινωνίας στο μέγεθος των αξιών του ανθρώπου. Του ανθρώπου, που αποτελεί τη βάση, αλλά και την κορυφή του νοήματος της Δημοκρατίας. 
Είναι πικρή αλήθεια πως, όταν η πολιτική παίρνει διαζύγιο από την ηθική, καταντά «πουλημένη» ή αλλιώς «πόρνη», από το αρχαιοελληνικό ρήμα πέρνημι. (Ποιητικός τύπος του πιπράσκω που σημαίνει βγάζω κάτι για πώληση).
Στην κατάσταση που βρίσκεται σήμερα η χώρα, φταίνε αυτοί που την κυβέρνησαν. Και προπάντων όσοι ξεπούλησαν τα «ασημικά» του κράτους. Εκείνοι που σκόρπισαν το δημόσιο χρήμα σε αχρείαστες επιτροπές,  σε θεσμούς με διπλούς μισθούς και στους όποιους αργόμισθους.
Αγαπώ την πατρίδα μου, σημαίνει ότι προσφέρω περισσότερα από όσα παίρνω από αυτήν. «Παράσημά μου είναι τα τραύματά μου» έλεγε ο Μακρυγιάννης, και είχε δίκιο. Δεν είναι ούτε οι τσίλικες κρατικές λιμουζίνες ούτε οι χοντρές μίζες, που  κατά κάποια παράξενη σύμπτωση,  βρίσκονται σε αναγραμματισμό μέσα στη λέξη Ζίμενς..
Είναι αλήθεια πως το «λάδωμα», μπαίνει από νωρίς στη ζωή του Έλληνα. Αρχίζει με τη βάφτισή του και συνεχίζει και μετά το θάνατό του, για να διατηρεί αναμμένο το καντήλι του. Το λάδωμα είναι  ιερό και λιγδερό συνάμα, γιατί λερώνει.
Το καλό και το κακό είναι ένα και το αυτό, έλεγε ο Καζαντζάκης. Η Ελλάδα είχε το Λεωνίδα αλλά και τον  Κλεομένη. Βασιλιάς κι αυτός της  Σπάρτης, που για να πάρει το χρησμό που ήθελε, δωροδόκησε το Μαντείο των Δελφών. Δηλαδή, την ίδια την Πυθία.                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                            
Γι’ αυτό και είχε δίκαιο ο Δημόκριτος όταν έλεγε ότι: «Τίποτα δεν γίνεται από το τίποτα». Άρα και τίποτα από όσα συμβαίνουν στην χώρα μας τώρα, δεν είναι τυχαίο. 
Παλιά, όταν μια χώρα ήθελε να κατακτήσει μία άλλη, έκανε πόλεμο. Στην εποχή μας μπορεί να το κατορθώσει μέσα σε λίγα λεπτά της ώρας εξαγοράζοντας τα χρέη της. Αγοράζοντας τις κερδοφόρες επιχειρήσεις της και τον ορυκτό πλούτο της.
Στην παγκοσμιοποιημένη κοινωνία ο εχθρός είναι αόρατος. Μάχεται ηλεκτρονικά πατώντας πλήκτρα υπολογιστών, από οποιαδήποτε άκρη του κόσμου. Η κατάρρευση για τη χώρα που χρωστά, επέρχεται μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα μόνο.
Στη δύσκολη κατάσταση που βρίσκεται η Ελλάδα, πολιτική σημαίνει θυσία από όλους. Γιατί είτε ταξιδεύουμε κατάστρωμα είτε καμπίνα στο ίδιο καράβι είμαστε.
Όμως, το να παίρνει η κυβέρνηση τα ίδια οριζόντια μέτρα, για άνισες οικονομικές τάξεις, είναι άδικο. Ο υψηλός φόρος στη βενζίνη πλήττει  περισσότερο τον εργαζόμενο των 700 ευρώ, που παρά εκείνον που έχει μεγάλο εισόδημα.  Είναι προκλητικό να γίνονται περικοπές σε χαμηλούς  μισθούς, όταν στον «Οίκο της Δημοκρατίας» οι κολλητοί και οι συγγενείς των βουλευτών παίρνουν 16 μισθούς το χρόνο.                                                                             
Η αύξηση του ΦΠΑ στα βασικά είδη ένδυσης και διατροφής χτυπά κυρίως τον χαμηλόμισθο. Γιατί, όπως τη φρίκη του πολέμου την γνωρίζει καλύτερα ο πολεμιστής, έτσι και τον αγώνα της ζωής τον αισθάνεται περισσότερο εκείνος που αγωνίζεται  να επιβιώσει.
Άλλωστε, όπως λέει ο Αριστοτέλης, στη «Ρητορική»: «Σκοπός της Δημοκρατίας δεν είναι ο πλούτος των ολίγων, αλλά η ευημερία των πολλών»…