Κυριακή, 22 Δεκεμβρίου 2024, 5:56:38 πμ
Δευτέρα, 13 Σεπτεμβρίου 2021 19:20

Στάχτες, λάσπες και αποκαΐδια, κουράστηκα με τα ίδια και τα ίδια

Του Χρήστου Σπίγκου.

Ακούγαμε για φαινόμενο του θερμοκηπίου, δεν πολυκαταλαβαίναμε, και σφυρίζαμε αδιάφορα. 
 Βλέπαμε οικοπεδοφάγους, και από φόβο κλείναμε τα μάτια.
 Μας έλεγαν για μελλοντικές καταστροφές και κρυφογελάγαμε, με τη σκέψη ότι αν συμβεί στους «άλλους», θα τις εργαλειοποιήσουμε στη μάχη της ψήφου.
 Και η παράνοια των τελευταίων 200 ετών δεν έχει τέλος.


 Δεν ξέρω αν σε άλλους λαούς οι καταστροφές γίνονται μαθήματα. Βέβαιος όμως είμαι, ότι σ’ εμάς δημιουργούν ευκαιρίες για πολιτική καριέρα.
 Τώρα που καπνοί και αποκαΐδια μας θυμίζουν, για πολλοστή φορά, την εθνική μας διαστροφή, καιρός να συναντήσουμε τη λογική, να της ζητήσουμε συγγνώμη και να μιλήσουμε, για να συναποφασίσουμε και όχι για να πολεμήσουμε, πετώντας ο ένας στον άλλο τις στάχτες που άφησε πίσω της, του καθενός, η ολιγωρία.
 Ο καθημαγμένος πολίτης, που το καλοκαίρι καίγεται και το χειμώνα πνίγεται, αηδίασε να ακούει συμψηφισμούς σε θύματα, καμένα σπίτια, κατεστραμμένα όνειρα και ρημαγμένες ζωές.
 Δεν είμαι ειδικός, αλλά θα ήθελα να μάθω ότι το πολιτικό μας σύστημα συμβουλεύτηκε ειδικούς. Η επιστήμη δεν έχει χρώμα, και η αλήθεια της δεν ξεχωρίζει μαύρους ή λευκούς, δεξιούς ή αριστερούς, μνήμονες ή αμνήμονες.
 Οι αξιωματούχοι και οι τεχνικές υπηρεσίες του κάθε τόπου ξέρουν ποια ρέματα έχουν «κτισθεί», ποιοι δρόμοι έχουν καταπατηθεί και ποια δάση έχουν πληγωθεί από τα αυθαίρετα που κλέβουν τη σκιά τους. Εκείνο που μένει είναι να πειθαρχήσουμε όλοι στο Σύνταγμα και τους νόμους του Κράτους.
 Τα πρωτοβρόχια και οι καταιγίδες των επόμενων μηνών θα εκδικηθούν την   αδιαφορία της πολιτικάντικης φαυλότητας. Κι εγώ, που θα βλέπω το βιός μου, που σήμερα σώθηκε από την ανεξέλεγκτη φωτιά, να μετατρέπεται αύριο σε λάσπη, αρνούμαι να παρηγορηθώ με σπέκουλα και κούφιες κατηγόριες, έστω κι αν ικανοποιεί την κομματική μου ματαιοδοξία.
 Ήλθε η ώρα λοιπόν να σηκώσουμε μανίκια, να θάψουμε τα τόμαχοκ του πολέμου της ανοησίας, και να ξεθάψουμε το μυαλό μας από τον λήθαργο της ανώφελης αυτοαναφορικότητας και αυταρέσκειας. Να πιάσουμε χαρτί και μολύβι, να αποτυπώσουμε τους σκελετούς του κομματικά πολύχρωμου παρελθόντος  και να αρχίσουμε να καθαρίζουμε ρέματα, δρόμους και δάση. Ν’ ανανεώσουμε πυροσβεστικό εξοπλισμό με αγορά ή ενοικίαση, να καλύψουμε μόνιμα ή εποχικά τις ανάγκες του έμψυχου πυροσβεστικού δυναμικού μας και, τέλος, να συντάξουμε επιχειρησιακό σχεδιασμό που θα ανταποκρίνεται στις καινούργιες απαιτήσεις της κλιματικής αλλαγής, με ταυτόχρονη αυστηρή εφαρμογή του Συντάγματος και της νομοθεσίας που προστατεύουν τον πολίτη από την όποια καταστροφική αυθαιρεσία.
 Συνελόντι ειπείν, ν’ αρχίσουμε από τα απλά, γιατί ήδη είναι πολύ αργά!