- Απογευματινά Χειρουργεία δεν γίνονται λόγω έλλειψης προσωπικού. Όμως, ήδη οι περισσότεροι επεμβατικοί γιατροί (περίπου 30) έχουν ήδη ανοίξει ιδιωτικά ιατρεία και εκτελούν παρεμβατικές και χειρουργικές πράξεις επί πληρωμή εκτός νοσοκομείου (όπου βεβαίως γίνονται απογευματινά, παρακάμπτεται η σειρά παράγοντας ανισότητες με όρους κέρδους)
- Η λίστα χειρουργείου μένει σταθερή στα περίπου 3.000 άτομα, με την αναμονή να ξεπερνά το έτος για τους περισσότερους από 1.000 ασθενείς!
- Οι αίθουσες χειρουργείων σήμερα είναι 5-6 ενώ πριν το 2010 και για 30 χρόνια το νοσοκομείο δούλευε με 11 αίθουσες.
- Η νευροχειρουργική, η Β' Χειρουργική, ψυχιατρική, παιδοψυχιατρική, το ακτινολογικό και το οφθαλμολογικό τμήμα λειτουργούν με 2-3 γιατρούς ενώ απαιτούνται 6 έως 9, με αποτέλεσμα την καταχρηστική και παράνομη υπερεργασία, με συνέπειες και για την υγεία των ασθενών. Ειδικά η νευροχειρουργική κινδυνεύει με άμεση αναστολή της λειτουργίας της.
- Στο νοσοκομείο καλύπτεται μονάχα το 60% των οργανικών θέσεων.
Αντί διαχείρισης των υφιστάμενων προβλημάτων, ο κ. Γεωργιάδης επιδιώκει να παρουσιάσει μία εικονική πραγματικότητα αναδεικνύοντας αποσπασματικά στοιχεία αλλά και περιστατικά ασθενών από όλη τη χώρα, κάτι που συνιστά τον ορισμό της δημαγωγίας.
Κατά την επίσκεψή του έγινε και η γνωστή διαμάχη με γιατρό του νοσοκομείου (για όσους δεν έχουν δει το βίντεο >> σχ.2). Ο κ. Γεωργιάδης λειτούργησε ως υπουργός τριτοκοσμικής χώρας, και στο ύφος αλλά και στις εκφράσεις (έχω βαρεθεί τη γκρίνια σας / να πείτε ένα ευχαριστώ στο κράτος / αυτά τα αριστερά τα βαριέμαι ). Παράλληλα, προσπάθησε να εντάξει με το γνωστό δημαγωγικό τρόπο τον εργαζόμενο με τον οποίο αντιπαρατέθηκε σε κάποιο κόμμα, άρα τα όσα ο ίδιος αναφέρει δεν έχουν καμία σημασία και αξία - αντί να δώσει σημασία στο επιχείρημα, επέλεξε την ad hominem επίθεση.
Στο κλείσιμο της τοποθέτησής του, ο κ. Γεωργιάδης, παράθεσε στοιχεία από την πρόσφατη στάση εργασίας και τη μειωμένη συμμετοχή, τεκμηριώνοντας έτσι ότι όλα βαίνουν καλώς στο νοσοκομείο και η συντριπτική πλειοψηφία των εργαζομένων επικροτεί την υπάρχουσα κατάσταση.
Ο κ. Γεωργιάδης θα μπορούσε να επιλέξει τη στρατηγική του κατευνασμού, εξηγώντας τη δυσκολία των συνθηκών, αναγνωρίζοντας λάθη και παραλείψεις και μία υπόσχεση ότι θα βελτιώσει τις συνθήκες πραγματικής κατάρρευσης του ΕΣΥ.
Όμως, με αλαζονικό τρόπο και με δημαγωγική-επιθετική ρητορική που θυμίζει άλλες εποχές ο ίδιος επιλέγει να διαστρεβλώσει τη σκληρή για τον έλληνα πολίτη πραγματικότητα, την αλήθεια, τα πραγματικά στοιχεία και τη βιωμένη ανισότητα που καθείς βιώνει.
Η σύγκρουση με την πραγματικότητα όμως έχει στο τέλος δυστυχώς μονάχα ένα νικητή: την σκληρή πραγματικότητα.
