Η ανάγνωση της λίστας συμβάλει, εκτός των άλλων, στο να θυμόμαστε τις δομικές στρεβλώσεις του Ελληνικού κράτους και βέβαια την πραγματικότητα, η οποία μας υπενθυμίζει ότι στη χώρα μας η Αθήνα είναι το κέντρο των πάντων. Και της διαπλοκής.
Ο πακτωλός του κρατικού χρήματος έρευσε στοχευμένα στα Μέσα που εδρεύουν στην πρωτεύουσα. Όπως συνέβαινε πάντα.
Στην επαρχία τα συνολικά κονδύλια με τις διαφημίσεις κατά της πανδημίας, ήταν συγκριτικά ελάχιστα και οι διαφορές μεταξύ των ποσών που έλαβαν τα τοπικά ΜΜΕ δεν μπορεί παρά να χαρακτηριστούν μικρές.
Οι περιοχές της περιφέρειας που διαθέτουν ισχυρό υπουργό ή κορυφαίο θεσμικό παράγοντα (π.χ. η Καρδίτσα ή τα Ιωάννινα) πήραν κάτι παραπάνω, ίσα ίσα για να αποκτήσει σημασία η ανάμειξη των “τοπαρχών”.
Τα 20 εκ. ευρώ της διαφημιστικής προβολής μοιράστηκαν αφειδώς και απροκάλυπτα κυρίως στην Αττική.
Κατευθύνθηκαν ως επί το πλείστον:
-Στους ολιγάρχες των Αθηναϊκών ΜΜΕ
-Σε αστέρες τηλεοπτικών εκπομπών και -κατά περίπτωση- σε συζύγους των οι οποίες διατηρούν δικές τους ιστοσελίδες.
-Σε Αθηναίους μιντιάρχες, φίλα προσκείμενους, ανεξαρτήτως μεγέθους.
-Στους ελάχιστους εναπομείναντες πραγματικούς εκδότες.
Ειδικά τα ποσά της διαφήμισης που δόθηκαν στα κανάλια ( π. χ. 880.000 ευρώ μόνο στον ΑΝΤΕΝΝΑ και την ιστοσελίδα του) είναι σκανδαλώδη. Ούτε όμως σε ότι αφορά το διαδίκτυο μπορεί να δεχτεί κανείς ότι ένα σάιτ όπως το iefimerida.gr, όσο καλό και αν είναι, δικαιούται κρατική διαφήμιση 250.000 ευρώ.
Με άλλα λόγια μια ενημερωτική ιστοσελίδα της πρωτεύουσας πήρε τόσα χρήματα όσα πήραν μαζί διακόσιες πενήντα (250) αντίστοιχες ιστοσελίδες που εδρεύουν στην επαρχιακή Ελλάδα. Η σύγκριση είναι σοκαριστική.
Τα Μέσα Ενημέρωσης της περιφέρειας, όσα τουλάχιστον δεν είναι τυχάρπαστα, δεν ζητούν μεγαλύτερο μερίδιο στη διαπλοκή. Ζητούν απλά δικαιότερη αντιμετώπιση από την πολιτεία. Και λέμε ζητούν γιατί δεν έχουν την δύναμη να το απαιτήσουν, ούτε να το επιβάλλουν όπως εκείνα των Αθηνών.
Υπάρχουν αντικειμενικά κριτήρια αν θέλεις να επιτύχεις μια δικαιότερη κατανομή κρατικών διαφημίσεων, με κυριότερα εκείνα της ποιότητας, της απήχησης, αλλά και του αριθμού των εργαζομένων. Καμία επιχείρηση άλλωστε δεν διατηρεί υπαλλήλους για λόγους εντυπώσεων, τους έχει γιατί τους χρειάζεται.
Δυστυχώς τα κόμματα ούτε μετά την σφοδρή οικονομική κρίση που βίωσε η χώρα είναι σε θέση να αποβάλλουν την πελατειακή τους λογική και να αποποιηθούν τις αιμομικτικές σχέσεις τους με τα Μέσα Ενημέρωσης.
Είναι κρίμα οι εκσυγχρονιστικές προσπάθειες Μητσοτάκη, να υπονομεύονται από τα βαλτόνερα των παλαιών πρακτικών και αντιλήψεων του βαθέως κυβερνώντος κόμματος.
Τα ίδια έκαναν βέβαια και οι προηγούμενοι και μάλιστα χωρίς καμιά διαφάνεια, φτάνοντας στο σημείο να διακινούν σε ημετέρους ακόμα και διαφημίσεις μιας πρώην ΔΕΚΟ μέσω του ...νυν ιδιοκτήτη.
Ασφαλώς και τα Μέσα Ενημέρωσης πρέπει να στηριχθούν από την πολιτεία. Ειδικά οι εφημερίδες που απασχολούν τον περισσότερο κόσμο και καλούνται να βρουν τρόπο για να αντιμετωπίσουν το αδυσώπητο μέλλον τους. Η πολυφωνία είναι υπόθεση δημοκρατίας.
Μόνο που αυτό πρέπει να γίνει με κανόνες ισονομίας και διαφάνειας, όχι με όρους ευνοιοκρατίας και συναλλαγής όπως το βιώνουμε τις τελευταίες δεκαετίες.
