Ο οποίος με έκπληξη και φανερή αγωνία παρακολουθεί μια ενορχηστρωμένη, μεθοδική προσπάθεια αποχριστιανοποίησης του ελληνικού κράτους, που εκφράζεται από την κατάργηση του μαθήματος των θρησκευτικών μέχρι την αποκαθήλωση πατροπαράδοτων, ιερών συμβόλων του, με το πρόσχημα ότι προσβάλλουν το θρησκευτικό συναίσθημα των αλλόθρησκων και αλλόδοξων συμπολιτών του όπως και των φιλοξενούμενων μεταναστών.
Πολιτικοί μας αυτοαποκαλούμενοι «προοδευτικοί», εμφορούμενοι από μεγαλόπνοες ιδέες μετατροπής της ελληνικής κοινωνίας σε μια κοινωνία πολυεθνική, πλουραλιστική, όπου άνθρωποι διαφορετικών φυλών και θρησκειών θα μπορούν να συνυπάρχουν ισότιμα και αρμονικά, αποδομούν στην πραγματικότητα αργά και μεθοδικά οτιδήποτε έχει σχέση με το Χριστό και την Ορθόδοξη, Χριστιανική Λατρεία, υποβαθμίζοντας δημόσια το ρόλο και τη συμβολή της εκκλησίας και της ορθόδοξης πίστης μας στη θετική έκβαση σημαντικών εθνικών γεγονότων όπως και στη διαμόρφωση αρχών και αξιών της ελληνικής κοινωνίας. Δεν διστάζουν δε να εκφράσουν και δημόσια το μένος τους και για τους εκπροσώπους της, τους οποίους θεωρούν έως και παρείσακτους και καταχραστές του δημόσιου κορβανά.
Όμως το Χριστεπώνυμο, το αφελές και τόσο απλοϊκό κατά τη γνώμη τους πλήθος συνεχίζει να είναι - όλως τυχαίως - το πλέον σημαντικό κομμάτι της ελληνικής επικράτειας. Σύμφωνα με την πιο πρόσφατη έρευνα της Kapa research που έγινε για λογαριασμό της εφημερίδας «ΤΟ ΒΗΜΑ», το ποσοστό αυτών που δηλώνουν ότι ανήκουν στην Ορθοδοξία (ανεξάρτητα από το αν είναι θρησκευόμενοι ή όχι) είναι στο 81,4%. Σύμφωνα δε με την ίδια έρευνα από το ποσοστό αυτό, το 49,5% δήλωσε ότι η θρησκεία είναι αρκετά σημαντική στη ζωή του, ενώ πολύ σημαντική στη ζωή του δήλωσε το 25,6%.
Γι’ αυτούς τους λόγους λοιπόν - επειδή οι θρησκευόμενοι ορθόδοξοι χριστιανοί είναι ένα πολύ σημαντικό κομμάτι του εκλογικού σώματος και η ψήφος (αυτών των αφελών) μετράει το ίδιο μ’ ενός συνειδητοποιημένου, αμιγώς πολιτικοποιημένου ή κομματικοποιημένου ψηφοφόρου - βλέπουμε όλους αυτούς τους άθεους πολιτικούς και τους δήθεν μη άθεους, που δεν είναι και λίγοι και υπάρχουν σε κάθε χώρο, σε προεκλογικές ειδικά περιόδους να συχνάζουν σε εκκλησιαστικούς χώρους, να σφίγγουν με θέρμη το χέρι ιεραρχών και να φτάνουν στο επαίσχυντο σημείο να μεταλαμβάνουν μέχρι και των Αχράντων Μυστηρίων χαμογελώντας στην κάμερα , που δεν ξέρουν(!) και οι ίδιοι πως βρέθηκε εκεί.
Το ακόμα πιο θλιβερό όμως είναι ότι όλοι αυτοί οι πολιτικοί όπως και το 14,7% των δηλωμένων σύμφωνα με την έρευνα άθεων, μολονότι γεννήθηκαν και ανατράφηκαν σ’ ένα κράτος με επίσημο θρήσκευμα τον Ορθόδοξο Χριστιανισμό, βάλλουν δριμύτατα εναντίον του, χωρίς να έχουν μπει ποτέ στον κόπο να ασχοληθούν έστω και στο ελάχιστο με το τι σημαίνει πραγματικά αυτός. Αγνοούν παντελώς τι είναι θεολογικά η Εκκλησία, την οποία θεωρούν σκοταδισμό και Μεσαίωνα. Μπορεί να έχουν διαβάσει πλήθος άλλων βιβλίων, δεν έπιασαν όμως ποτέ στα χέρια τους, όχι την Αγία Γραφή, που είναι το πιο πολυδιαβασμένο βιβλίο του κόσμου όλων των εποχών, αλλά ούτε έστω και ένα Πατερικό κείμενο, το οποίο σίγουρα θα τους έκανε ν’ αλλάξουν γνώμη ακόμα και θρησκευτική πορεία πλεύσεως. Γιατί η αληθινή, η βαθιά αληθινή Ορθόδοξη Εκκλησία δεν είναι η ανεκμετάλλευτη περιουσία της, οι διαβρωμένοι εκπρόσωποί της, ο υπόγειος, σκοτεινός πολιτικός της ρόλος, που προβάλλουν όσοι την πολεμούν ,αξιοποιώντας κάθε μέσο επικοινωνίας, αλλά όλοι αυτοί οι πνευματοκίνητοι Μεγάλοι Πατέρες, οι οποίοι μέσα στους αιώνες την έχουν διαμορφώσει και συνεχίζουν να την διαμορφώνουν και των οποίων την πεμπτουσία των λόγων και έργων τους αγνοούν ή ίσως σκόπιμα υποκρύπτουν οι πολέμιοί της.
Στη 2000 ετών ιστορία της Ορθοδοξίας οι ΄Αγιοι Πατέρες έχουν αφήσει και συνεχίζουν να αφήνουν καταγεγραμμένο ένα θησαυρό πνευματικό σοφίας ανεκτίμητο, με υπέροχες εμπειρίες και βιώματα για μίμηση, αποκαλύψεις, που όποιος αρχίζει τη μελέτη του, δεν θα θέλει να τη σταματήσει ποτέ.
Το πατερικό αυτό έργο δεν αρκείται στην οριοθέτηση του χριστιανικού δόγματος και τη θέσπιση λειτουργικών κανόνων, αλλά ασχολείται και αναλύει όλη την κλίμακα προβλημάτων που αφορούν την ανθρώπινη φύση παρουσιάζοντας όλες τις εκφάνσεις της, τη σχέση του ανθρώπου με τον εαυτό του πρώτα, με τον συνάνθρωπό του κυρίως και μετά με τον κόσμο όλο και το Θεό. Το Πατερικό έργο συνδιαλέγεται συνεχώς με τη φιλοσοφία και την επιστήμη κάθε εποχής. Ειδικά οι Πατέρες των πρώτων χρόνων της εκκλησίας παρουσιάζουν στο συγγραφικό τους έργο ολόκληρη την ελληνική φιλοσοφία, καθώς είχαν σπουδάσει φιλοσοφία και ήταν και οι ίδιοι φιλόσοφοι. Η «Εξαήμερος» του Μεγάλου Βασιλείου, ένα από τα σπουδαιότερα έργα της Πατερικής Γραμματείας είναι ένα έργο που αντικατοπτρίζει όλη την επιστημονική γνώση της εποχής, ενώ η συνέχειά της «Περί κατασκευής του ανθρώπου» του Αγίου Γρηγορίου Νύσσης, διατυπώνει τη Χριστιανική ανθρωπολογία, βασισμένη στις ιατρικές, ψυχολογικές, κοσμολογικές και φιλοσοφικές γνώσεις της εποχής.
Μέγας και άπειρος είναι ο αριθμός των Πατέρων και ανεξάντλητο είναι το συγγραφικό τους έργο. Ενδεικτικά θα αναφέρουμε κάποιες Μεγάλες Αγιοπατερικές Μορφές, μήπως η μνεία τους γίνει αιτία κάποιοι περισπούδαστοι πολέμιοι της Ορθοδοξίας και τυφλοί υπήκοοι των αυστηρών υποδείξεων της Ευρωπαϊκής ΄Ενωσης και των μοχθηρών σχεδίων της παγκοσμιοποίησης αρχίσουν και ενδιαφέρονται γι’ αυτούς και διαβάζοντάς τους πρώτα θα επιβεβαιώσουν την αρχή «ότι δεν μπορείς να χτυπάς κάτι που έστω και στο ελάχιστο δεν γνωρίζεις τι είναι» και δεύτερον είμαστε σίγουροι ότι θα γευτούν τόσο γλυκούς ψυχοπνευματικούς καρπούς που δε θα θέλουν να τους σταματήσουν και θα ζητούν και άλλους όλο και περισσότερους.
Ιγνάτιος ο Θεοφόρος, ο Πολύκαρπος Σμύρνης είναι ενδεικτικά Μεγάλοι Αποστολικοί Πατέρες του 1ου αιώνα της εκκλησίας. Ο ΄Αγιος Ιουστίνος ο φιλόσοφος και μάρτυς, Αθηναγόρας ο Αθηναίος φιλόσοφος είναι κάποιοι Απολογητές του 2ου αιώνα, του 3ου αιώνα ο Διονύσιος Αλεξανδρείας, του 4ου αιώνα, που ονομάζεται «Χρυσούς Αιώνας» των Χριστιανικών Γραμμάτων έχει ως κύριους εκφραστές του τους: Μ. Αθανάσιο. Μ. Βασίλειο, Γρηγόριο Θεολόγο, Γρηγόριο Νύσσης, το χρυσορρήμονα και πολυγραφότατο Ιωάννη Χρυσόστομο (4ος - 5ος αιώνας) ... του 7ου αιώνα τους Μάξιμο Ομολογητή, Ισαάκ το Σύρο, του 8ου αιώνα τον Ιωάννη το Δαμασκηνό... του 15ου αιώνα το Γρηγόριο Παλαμά, του 16ου αιώνα το Μάρκο τον Ευγενικό…
Δεν μπορούμε να μην αναφέρουμε τους Νηπτικούς Πατέρες, τους μοναδικούς αυτούς δασκάλους της νήψης, αυτής της περιεκτικής ενέργειας που περιλαμβάνει κάθε αρετή και κάθε εντολή και σημαίνει νηφαλιότητα, εγρήγορση, επαγρύπνηση, εσωτερική ενάργεια και διαύγεια, όπως τον Ιωάννη το Σιναΐτη (κλίμαξ, 6ος αιώνας), το Συμεών το Νέο Θεολόγο (10ος - 11ος αιώνας) Γρηγόριο το Σιναΐτη (13ος – 14ος αιώνας) Νικόλαο Καβάσιλα (14ος αιώνας)……. τον …
Υπάρχουν επίσης οι Πατέρες της Ερήμου, αυτές οι μεγάλες ασκητικές μορφές που πολλοί δεν άφησαν γραπτά κείμενα, αλλά ο σημαντικότατος βίος τους, οι σοφές εμπειρίες τους (τα γεροντικά) καταγράφηκαν από άλλους Πατέρες σε συλλογικά έργα όπως το Λαυσαϊκό του Αγίου Παλλαδίου Ελενουπόλεως, το Λειμωνάριο του Αγίου Ιωάννου Μόσχου…
Και ο κατάλογος των ονομάτων των Πατέρων πλουτίζεται συνεχώς με καινούργια καθώς ο λόγος του Χριστού και τα μηνύματα του Ευαγγελίου θα παραμείνουν αναλλοίωτα στους αιώνες: Σεραφείμ του Σαρώφ, γέροντας Σωφρόνιος του ΄Εσσεξ, Ιωσήφ Ησυχαστής ή Σπηλαιώτης ,Μοναχός Μωυσής ο Αγιορείτης, Αγιος Παΐσιος, Αγιος Πορφύριος Καυσοκαλυβίτης……..
Κάποιοι σίγουρα θ’ αντιτάξουν ότι δεν πολεμιέται το μνημειώδες, κολοσσιαίο αυτό ορθόδοξο, συγγραφικό έργο που όχι μόνο οι πολέμιοι της Ορθοδοξίας αλλά και πολλοί θρησκευόμενοι αγνοούν παντελώς, αλλά η εκκλησία και φυσικά οι λειτουργοί της, που έχουν καθιερώσει ένα επικίνδυνο κατεστημένο, το οποίο λυμαίνεται τον κατά τα άλλα λαμπρό ελληνικό, κοινωνικό βίο. Ας γίνει μια για πάντα ξεκάθαρο και στους πολιτικούς μας και σε όλα τα εμπλεκόμενα μέρη: όλα αυτά τα λαμπρά, ορθόδοξα συγγράμματα είναι ο ακρογωνιαίος λίθος της Ελλαδικής Εκκλησίας, πάνω στον οποίο στηρίζεται και λειτουργεί όλο το λυτρωτικό, πνευματικό οικοδόμημά της, το οποίο δεν επιτρέπει και δε θα επιτρέψει ποτέ στην Ελλάδα να γίνει πολτός μέσα στην Ευρώπη και όλο τον κόσμο.
Ας φροντίσουν και οι πολιτικοί να τα γνωρίσουν. Σίγουρα ο πολιτικός και προεκλογικός τους λόγος θα γίνει πιο σαγηνευτικός, πιο πειστικός, πολύ πιο ουσιώδης και ανθρώπινος και φυσικά θα σταματήσει για πάντα να είναι εχθρικός και πολεμικός προς την εκκλησία. Και ας αξιοποιηθεί και ας προβληθεί ο Λόγος αυτός μ’ έναν πιο ζωντανό και δημιουργικό τρόπο και από την ίδια την Εκκλησία και από την Πολιτεία μ’ ένα βιβλίο θρησκευτικών στο οποίο οι Λόγοι αυτοί και οι σταλαγματιές σοφίας που περιέχουν, θα πρωτοστατούν και θα βασιλεύουν γιατί μέσα στον πλούτο τους υπάρχουν οι πραγματικές αρχές και αξίες με τις οποίες μπορούν να επιβιώσουν και να μεγαλουργήσουν όχι μόνο η Ορθοδοξία αλλά και ο Ελληνισμός σε οποιοδήποτε περιβάλλον, Τοπικό, ΕυρωπαΊκό, Παγκόσμιο.
Οσο για τα σύμβολά μας όχι μόνο δεν προσβάλλουν τους φιλοξενούμενούς μας, αλλά και είναι ένα σημάδι ασφαλείας ότι στο χώρο αυτό που υπάρχουν, θα βρουν αυτοί αγάπη, ενδιαφέρον και μια ανυπόκριτη αγκαλιά.