Το άρθρο κινείται από την αρχή ως το τέλος του, γύρω από τρεις ουσιαστικά έννοιες. Θα ήταν χρήσιμο να τις ορίσουμε:
Μισαλλοδοξία: Το µίσος και η έλλειψη ανεκτικότητας και σεβασµού στις διαφορετικές συµπεριφορές, αντιλήψεις ή ιδέες.
Προκατάληψη: Η δυσµενής προδιάθεση απέναντι σε πρόσωπο ή οµάδα προσώπων, που βασίζεται σε αυθαίρετες γενικεύσεις και στερεότυπες πεποιθήσεις.
Στερεότυπα: Κάθε συλλογική διογκωµένη αντίληψη, εικόνα ή διαστρεβλωµένη αλήθεια σχετικά µε ένα πρόσωπο ή οµάδα προσώπων, συνήθως σε σχέση µε τις αντιλήψεις ή τις συµπεριφορές τους. Κάθε γενίκευση η οποία επιτρέπει ελάχιστες ή και καθόλου ατοµικές διαφοροποιήσεις ή κοινωνική επαλήθευση.
Τώρα στο παιχνίδι των λέξεων, καμαράντ αλληλοαποκαλούνταν οι Ναζί μεταξύ τους. Σοβιετική γλώσσα, απ’ όσο γνωρίζω, δεν υπάρχει. Υπάρχει η ρώσικη ή ρούσικη για κάποιους συντρόφους. Ερμηνεία; Μια προσπάθεια ασυνείδητης ή σκόπιμης ταύτισης της Αριστεράς με το Ναζισμό; Όσο για τη γλώσσα; Ονοματοδότηση κατ’ ευφημισμό; Όπως λέμε ιατρική γλώσσα; Λάθη τυχαία ή ηθελημένα, αλλά λάθη.
Για την ποίηση τι να πει κανείς, αν δεν αρέσει η ποίηση του σύντροφου Κουράκη είναι ζήτημα γούστου. Παραπέμπω στη: «Μεταφυσική της τέχνης και του ωραίου» του Ανδρέα Μάνου και ιδιαίτερα στη σελ. 128 από: «Η γλώσσα της τέχνης είναι πολύσημη…» μέχρι: «…να επιτύχει την υπαρξιακή μοναδικότητα του έργου». Όσο για την αναζήτηση του «Αριστερού» στο ποιητικό έργο παραπέμπω μεταξύ άλλων στο «Δωδεκάλογο του Γύφτου» του Παλαμά και ιδιαίτερα στο «Πανηγύρι της Κακάβας». Κατά τα αλλά περί ορέξεως… κολοκυθόπιτα, ο καθείς ότι τ’ αρέσει διαβάζει.
Κατ’ άλλα, ο αριστερός πολιτικός, ο δεξιός πολιτικός, ο κεντρώος πολιτικός έχει όνομα και κρίνεται ως πολιτικό υποκείμενο γι’ αυτά που κάνει ή δεν κάνει. Οι ιδεολογίες πάλι κρίνονται από τον καθένα σύμφωνα με τα οράματα, τις αντιλήψεις και την πίστη του σε αυτές. Συλλογικοί χαρακτηρισμοί σε πολιτικές, κοινωνικές, φυλετικές ή και οικονομικές ομάδες παραπέμπουν στην μήτρα της ιδεολογίας του Ναζισμού.
Εξαιρετικοί πολιτικοί υπήρξαν και υπάρχουν σε όλο το πολιτικό φάσμα. Άξιος αναφοράς ο Παναγής Παπαληγούρας, Υπουργός Συντονισμού και Εξωτερικών των κυβερνήσεων Κωνσταντίνου Καραμανλή ή ο Γεώργιος Γεννηματάς, Υπουργός σε διάφορα Υπουργεία των κυβερνήσεων Ανδρέα Παπανδρέου, αλλά και πολλοί άλλοι ακόμη.
Με την ευκαιρία όμως που μου δίνεται θα ήθελα να αναφερθώ σε ένα Έλληνα πολιτικό που τον θεωρώ πρότυπο, τον Λεωνίδα Κύρκο. Τον δικό μου αριστερό πολιτικό, τον δικό μου αριστερό άνθρωπο. Ο Λεωνίδας, ανιδιοτελής, σεμνός και αγνός αγωνιστής, έζησε όλη του τη ζωή σε ένα μικρό σπίτι στα Εξάρχεια χωρίς πολυτέλειες και χλιδή. Ωραίος να τον ακούς, καλύτερος όταν σε άκουγε εκείνος. Εξαίρετος ρήτορας, με πολυεπίπεδη σκέψη και επιχειρήματα, αυτοκριτικός όταν χρειαζόταν . Κάθε συζήτηση μαζί του, τροφή για σκέψη. Απλός και ανθρώπινος στην καθημερινότητά του, ηγέτης.
Ο Κύρκος πρωτοπόρος για την εποχή του. Διαμόρφωσε μαζί με άλλους σημαντικούς ηγέτες την ευρωπαϊκή, οικολογική και προγραμματική φυσιογνωμία της Αριστεράς. Έκανε τις απαραίτητες ιστορικές υπερβάσεις όταν έπρεπε και τους δικούς του μεγάλους συμβιβασμούς.
Μίλησε ανοιχτά χωρίς προκαταλήψεις και στερεότυπα για κορυφαία πολιτικά ζητήματα. Μίλησε για την δημοκρατική αλλαγή και τον σοσιαλισμό μέσα από τον κοινοβουλευτικό δρόμο, για την δημιουργία εκείνου του πεδίου όπου οι αγώνες των εργαζομένων μπορούν να φέρουν αποτελέσματα. Μίλησε για την ανάγκη τόσο η αριστερά, όσο και η ελληνική κοινωνία να περάσουν μέσα από την φάση του σύγχρονου διαφωτισμού για να υπερβούν τα χρόνια προβλήματα και προκαταλήψεις. Μίλησε για την ανάγκη να ανανεωθούν και να συναντηθούν η παραδοσιακή Αριστερά με την σοσιαλδημοκρατία τόσο στην πατρίδα μας, όσο και στην Ευρώπη. Μίλησε για την προτεραιότητα του δημοκρατικού προτάγματος ως απάντηση στην επέλαση του νεοφιλελευθερισμού στην Ευρώπη.
Τέλος, Αριστερά και αριστεροί, ούτε προστάτες, ούτε υπερασπιστές χρειάζονται, έχουν τον λαό και τους αγώνες του. Η καλύτερη απάντηση στις προκλήσεις των καιρών μας είναι το αποχαιρετιστήριο μήνυμα που μας άφησε ο Λεωνίδας λίγο πριν φύγει:
«Φεύγω. Ζήσαμε – η γενιά μου – μια συναρπαστική περιπέτεια, γνώρισα από κοντά τη φτώχεια, τους κατατρεγμούς, τη φρίκη. Αλλά σε διαλείμματα και τη χαρά. Και έβαλα το λιθαράκι μου στον αγώνα για το φως, το δίκαιο και την ανθρωπιά. Ένιωσα συντετριμμένος όταν έσβησε το κόκκινο αστέρι στην κορυφή του Κρεμλίνου βουτηγμένο στη βία, στο ψέμα και στην ντροπή. Άλλα πίστεψαν οι άνθρωποι, άλλα λάλησαν οι προφήτες. Όπως άλλος ήταν ο σοσιαλισμός για τον οποίο αγωνιστήκαμε και γι’ αυτόν τον σοσιαλισμό με δημοκρατία, ελευθερία και σεβασμό στον κάθε άνθρωπο, να συνεχίσετε τον αγώνα, γιατί δεν έχει άλλη λύση ο κόσμος. Φεύγω, σας χαιρετώ όλους, και εσάς που πορευτήκαμε μαζί και εσάς τους άλλους της κάθε φορά αντίπερα όχθης, και έχω μόνο ένα να σας πω: σύγκρουση ιδεών, όχι βία και μισαλλοδοξία, δεν οδηγούν πουθενά, γεια σας».
Του Τάσου Κεσίδη
Αναπληρωτή γραμματέα
της Ν.Ε. Κιλκίς του ΣΥΡΙΖΑ
