Συνεπώς αποστρεφόμουν πάντα τη λογική του άσπρου-μαύρου και την ευκολία της πρώτης λύσης του όποιου προβλήματος.
Στη διαλεκτική σχέση μεταξύ δικαιώματος και καθήκοντος αναδεικνύεται η μόνιμα αντιπαραθετική σχέση εργοδότη-εργαζόμενου. Μία σχέση που στο διάβα του χρόνου προκάλεσε μεγάλα γεγονότα που σημάδεψαν την ανθρωπότητα, ενώ συνεχίζει να καθορίζει κοινωνικές σχέσεις και οικονομικές πολιτικές.
Η φιλοδοξία του μεροληπτικού «γιάπη» να εξασφαλίσει την εύνοια του όποιου ισχυρού αρκετές φορές επηρεάζει δημόσιες πολιτικές, ιδίως όταν η κυβερνητική εξουσία έχει επιλέξει τη σιγουριά του συμβιβασμού με τη λειτουργία των πελατειακών δικτύων.
Το προς ψήφιση εργασιακό νομοσχέδιο του κ. Χατζηδάκη αποπνέει ένα τέτοιο πνεύμα.
Μιλάει για παράδειγμα περί συναινέσεως του εργαζόμενου, αγνοώντας την κραυγαλέα διαφορά ισχύος μεταξύ της ανασφάλειας του απροστάτευτου εργαζόμενου και της εργοδοτικής παντοδυναμίας.
Είναι προφανής η  in vitro μεροληπτική προσέγγιση των εννοιών του δικαιώματος και του καθήκοντος  από την (εξ)υπηρετούσα την εργοδοσία (α)τεχνο-κρατική λογική.
Εξόφθαλμη επίσης η παραβίαση του θεμελιώδους κανόνα της αποτελεσματικής διοίκηση που επιδιώκει την, ερειδόμενη στην ικανοποίηση του εργαζόμενου, κερδοφορία της επιχειρηματικότητας.
Το επίμαχο Ν/Σ επιτρέπει, με τη «συναίνεση» του κάθε εργαζόμενου χωριστά, την καθιέρωση της οικονομικά συμφέρουσας, μόνο για τον εργοδότη, εβδομάδας των 4 ημερήσιων δεκάωρων αντί των σημερινών 5 οκτάωρων. Με τη γενικευμένη εφαρμογή της ρύθμισης αυτής ο κάθε εργαζόμενος, με δική του «συναίνεση» ζημιώνεται σε εβδομαδιαία βάση με 2,4 ωρομίσθια, τα οποία καρπώνεται ο εργοδότης, έστω κι αν αναπαύεται την 5η ημέρα.
Αυτό δεν θα συμβαίνει αν ο εργαζόμενος συνεχίσει να εργάζεται 5 ημέρες την εβδομάδα και ο εργοδότης καταβάλλει την αμοιβή των 8 ωρών υπερωριακής εργασίας κατά τις 4 πρώτες ημέρες.
Είναι προφανές το βραχυπρόθεσμο εργοδοτικό κέρδος και η μακροπρόθεσμη ζημία της επιχείρησης από τη μεγεθυνόμενη δυσαρέσκεια των εργαζομένων.
Ελπίζω το ανέσπερο Φως της Αναστάσεως του Κυρίου να φωτίσει τους πολυδαίδαλους νόες των νεοφώτιστων του οπισθοδρομικού Νεοφιλελευθερισμού και να αντιληφθούν, ότι με την πρώτη βιομηχανική επανάσταση μας χωρίζουν πάνω από 200 χρόνια αγώνες.