Το αεράκι που κάνει τα φύλλα να θροΐζουν! Το χιόνι που πέφτει χορεύοντας!
Τα ανοιξιάτικά καταπράσινα τοπία!
Τους διαβάτες που πηγαινοέρχονται πότε γρήγορα, πηγαίνοντας στις δουλειές τους, και πότε αργά κάνοντας τη βόλτα τους!»
Αυτές οι σκέψεις κατακλύζουν το είναι μου, ενώ βρίσκομαι στο κρεβάτι του 7ο ορόφου του νοσοκομείου που κάνω την θεραπεία μου.
Τα μάτια μου καρφωμένα στο μεγάλο παράθυρο. Είναι η επικοινωνία μου με τον έξω κόσμο.
Και να! Προβάλλει η πανσέληνος! Η μαγική εικόνα της νύχτας που τροφοδοτεί την ομορφιά της ημέρας!
Ξάφνου μια τρυφερή «καληνύχτα» από το διπλανό κρεβάτι με ξαναφέρνει στην πραγματικότητα του θαλάμου μου.
Στο διπλανό κρεβάτι η Σόφη είναι έτοιμη να κοιμηθεί, μετά από την πολύωρη κουβέντα που είχαμε (αν θέλετε πιστέψτε το, 7 ώρες κουβέντα…). Το καλύτερο γιατρικό μέσα στο χώρο ενός νοσοκομείου!
«Περίμενε ένα λεπτό» της λέω «και μετά κοιμάσαι. Θα σου τραγουδήσω!»
Είναι πανσέληνος απόψε κι είναι ωραία, είναι αλλιώτικη η σιωπή χωρίς παρέα, δεν έχω θλίψη μα μου ‘χει λείψει το κοριτσάκι αυτό που γνώρισα τυχαία».
Μια τρεμάμενη φωνή μου αποκρίνεται: «Σ’ ευχαριστώ, αγαπημένη μου φίλη. Χαίρομαι που σε γνώρισα. Είχα να μιλήσω και να γελάσω ένα μήνα»!
Τι όμορφη γαλήνη που νιώθεις όταν βοηθάς έναν συνάνθρωπό σου!
Την άλλη μέρα όλα αυτά τα διηγούνταν με το τηλέφωνο στον άντρα της.
Πέρασε καιρός και ξαναπηγαίνω στο νοσοκομείο για συνέχιση της θεραπεία μου. Δίπλα μου πάλι η Σόφη. Τι χαρά που νιώσαμε και οι δύο μας!. Τώρα είχε και συνοδό. Ήταν ο σύζυγός της ο Τάκης.
«Εσύ είσαι που έδωσες χαρά στη γυναίκα μου. Που απάλυνες τον πόνο της. Το κατάλαβα μόλις σε είδα. Σ’ ευχαριστώ για όλα». Μου ψιθύρισε με συγκίνηση ο σύζυγός της.
Το ίδιο βράδυ στο θάλαμο κάναμε ένα είδος πάρτι. Ο Τάκης, μας έβαλε στο κινητό του αποσπάσματα από εκδηλώσεις όπου η Σόφη χόρευε παραδοσιακούς χορούς. Ήταν μέλος ενός πολιτιστικού Συλλόγου.
«Ποια είναι απ’ όλες αυτές η δικιά μου;» μου είπε ο Τάκης (εννοώντας τη Σόφη).
Την εντόπισα και του την έδειξα. Χόρευε αεράτα, κιμπάρικα και αρχοντικά. Πόσο καμάρωνε την αγαπημένη του!.
Την τρίτη φορά που πήγα για θεραπεία τους έψαξα. Κρατώντας τον ορό στο χέρι μου πήρα αράδα όλους τους θαλάμους.
«Τι ψάχνεις;» με ρώτησε η προϊσταμένη του τμήματος. «Τη Σόφη» της είπα.
Με κοίταξε θλιμμένα και έσκυψε το κεφάλι!
«Όχι Θεέ μου!», είπα. ΓΙΑΤΙ; « Ήταν 51 χρονών. Τόσο ζωντανή τόσο ανθρώπινη!»
«Τι θα πει γιατί», απάντησε η διπλανή της.
Έπιασα το κεφάλι μου και τρέχοντας έφθασα στον θάλαμό μου…
Σε λίγες μέρες επικοινώνησα με τον σύζυγό της.
« Έφυγε την ημέρα της Παναγίας. Την ήθελε απ’ ότι φαίνεται στο περιβόλι της η Μεγαλόχαρη», μου απάντησε δακρυσμένος.
Αλήθεια, του είπα, δεν κατάλαβα ότι ήταν τόσο σοβαρά.
Είχε κάνει άπειρες μεταγγίσεις αίματος για τον ίκτερο που είχε λόγω της αρρώστιας της αλλά ήταν τόσο γλυκιά, επικοινωνιακή, αντιμετώπιζε με αξιοπρέπεια την ασθένειά της χωρίς μιζέρια και κλάψες.
Της τηλεφωνούσε ο Τάκης και της έλεγε «βγες στο παράθυρο να σου πω από απέναντι μια καληνύχτα». «Τάκη», του έλεγε, πήγαινε πιο εκεί να σε δω καλά, κοντά στην Πειραιώς πήγαινε. Μόλις τον έβλεπε, τον χαιρετούσε και πήγαινε για ύπνο.
Έκανα πολύ καιρό να πάω στο παράθυρο. φυσικά και τώρα που πηγαίνω δεν γυρνώ να δω την Πειραιώς. Με πονάει πολύ. Τόσο απλά Θεέ μου φεύγουν οι άνθρωποι;
Ούτε όταν έχει πανσέληνο γυρνώ τα μάτια μου προς το παράθυρο. Μου θυμίζει εκείνο το ευγενικό, γλυκό, απίθανο κορίτσι, που είχε τόση όρεξη για ζωή.
Οι νοσοκόμες δεν έβρισκαν φλέβα και εκείνη ήρεμα τις έλεγε «έχω υπομονή, ψάξτε, αντέχω». Κι αυτά τα έλεγε χαμογελαστά! Έδινε μαθήματα αισιοδοξίας, υπομονής.
Ξεχνιέται ένα τέτοιο πλάσμα; Όχι.
Έμεινες Σόφη στην καρδιά μου. Ήμουν τυχερή που σε γνώρισα.
Μου έδωσες μάθημα ζωής.
Η οικογένειά σου πρέπει να είναι υπερήφανη που έζησε μαζί σου.
Στον Τάκη είπα, όταν πάλι επικοινώνησα μαζί του:
«Μη στενοχωριέσαι, τα υπέροχα αγόρια σου θα παντρευτούν κάποια στιγμή και θα σου κάνουν εγγόνια. Ε, κάποιο δεν θα είναι κορίτσι; Θα γίνει μια μικρή Σόφη σίγουρα».
«Σ’ ευχαριστώ αγαπητή μου φίλη », μου είπε. «Είναι πολύ ωραίο αυτό που μου είπες. Κανείς δεν μου το ανέφερε».
Ήθελα να του πω ότι οι άνθρωποι πεθαίνουν μόνο όταν τους ξεχνάμε στην πραγματικότητα.
Τη Σόφη θα τη θυμόμαστε με πολλή αγάπη.
Δεν θα σβήσει η ζωντανή εικόνα της που χόρευε αεράτα και λεβέντικα.
Τελικά με σημάδεψε η προσωπικότητά της, έστω και στο λίγο χρονικό διάστημα που τη γνώρισα,.
Γλυκιά μου Σόφη ας είναι ελαφρύ το χώμα που σε σκεπάζει.
Δεν θα σε ξεχάσω ποτέ.
Σε κάθε πανσέληνο εγώ θα σου τραγουδάω.
Όταν κοιτάζω μέσα από το παράθυρο πρώτα βλέπω τη μορφή της Σόφης και μετά τις ομορφιές του κόσμου.
Να τι μπορεί να δει κανείς από ένα παράθυρο!
