Κοιμήθηκε για πάντα ειρηνικά στο σπιτικό του στην Θεσσαλονίκη και επέστρεψε στον γενέθλιο τόπο για την αιώνια ανάπαυση. Υπήρξε θαλερός βλαστός του γηγενούς Μακεδονικού Ελληνισμού με πατρογονικές ρίζες και ιστορία στην έξω των ελληνικών συνόρων Γευγελή. Γόνος της πάλαι ποτέ ακμαίας εκεί Ελληνικής Κοινότητας που συνέχισε την πορείας της από το 1913 και μετά στην Αξιούπολη.
Η τοπική Εκκλησία με τον Μητροπολίτη μας και τον κλήρο της κωμοπόλεως τέλεσε την εξόδιο ακολουθία στον ιστορικό ναό του προστάτη του τόπου του Αγίου Δημητρίου. Ο Δήμαρχος και μέλη του Δημοτικού Συμβουλίου Παιονίας παρόντες. Αντιπροσωπία του Στρατού απέδωσε τιμές. Όλοι εν συντομία και με λόγο μεστό αναφέρθηκαν στον βίο, το έργο και την προσφορά του προσφιλούς κεκοιμημένου. Πλήθος συμπολιτών και συνδημοτών προσευχήθηκε για την ανάπαυση της ψυχής του και τον συνόδευσε στην τελευταία του κατοικία.
Είχε στρατιωτική και πολιτική σταδιοδρομία με επίκεντρο των σκέψεων και δράσεών του το καλό της Πατρίδας, της ιδιαίτερης πατρίδας του και της επαρχίας από την οποία προέρχονταν. Νοιάζονταν για την νέα γενιά, για το μέλλον και προσπαθούσε τις σκέψεις του να τις υλοποιεί με έργα κοινής ωφέλειας και στήριξης.
Ο αείμνηστος Δημήτριος Οικονόμου το μεγαλύτερο μέρος των όσων απέκτησε τα δώρισε στην γενέτειρά του. Κάλυψε την δαπάνη για την ανέγερση και τον εξοπλισμό περικαλλούς βιβλιοθήκης που φέρει το όνομά του. Αλλά και μετά, όταν ανέκτησε εκ νέου δυνάμεις, πρόσφερε, όσο και όπου μπορούσε, για τη θέσπιση και διοργάνωση εκδηλώσεων, για την ενίσχυση φορέων, ομάδων, ατόμων. Ήταν αγαθός δότης, με καρδιά που χάριζε και νου που σκέφτονταν ως το τέλος της ζωής του για όλους και για όλα!
Μας συνέδεε οικογενειακή και προσωπική αμοιβαία εκτίμηση και φιλία. Οι συνομιλίες μας σταθερές ανά τακτά διαστήματα, ως πρόσφατα, κατά τις οποίες είχε πάντα να πει έναν καλό λόγο για όλους και να συγχωρεί για λάθη και παραλήψεις. Να λέει τα σχέδια, την μέριμνά του για τους άλλους και να ευχαριστεί τον Θεό για τα χρόνια και τα προβλήματα που του χάρισε αλλά και για τη δύναμη που τον εξόπλιζε να τα αντιμετωπίζει με αισιοδοξία και ελπίδα.
Σε κάθε επικοινωνία ανέφερε και κάποιο γεγονός σημαντικό της καθημερινότητας από την περιοχή μας που το είχε βιώσει! Δεν έμενε σε αυτά αλλά συνέχιζε με όσα τα ακολουθούσαν και τι μπορούσαν να μας διδάξουν. Σε πρόσφατη τηλεφωνική συνομιλία μας απαρίθμησε φίλους και συμμαθητές από την Παιονία που στα δύσκολα χρόνια της δεκαετίας του 1940-1950 βρέθηκαν με το έναν ή τον άλλον τρόπο στη Θεσσαλονίκη με σκοπό να φοιτήσουν στο Γυμνάσιο. Οι περισσότεροι είχαν συγκεντρωθεί στο 2ο Αρρένων, στην οδό Ικτίνου, κοντά στην Αγία Σοφία. Όταν του απαντούσα πως κάποια από τα πρόσωπα εκείνα ήταν γνωστά ή συγγενικά, συγκινούνταν! “Ήταν οι καλύτεροί μου φίλοι!”, έλεγε.
Συνοδοιπόρος στη ζωή του η εξαιρετική σύζυγός του Άννα! Κοινές οι αποφάσεις τους για τις δωρεές, για τις δράσεις τους, για τις συμμετοχές τους στα κοινά. Η θαλπωρή και η φροντίδα της υποδειγματική για να αντιμετωπιστεί κάθε κακουχία και δυσκολία και όσες επέρχονταν με την πάροδο των χρόνων. Ο Στρατηγός θέσπισε ετήσια βραβεία με το όνομά της για τους νέους και τα παιδιά που διάβαζαν τα περισσότερα βιβλία από την βιβλιοθήκη της Αξιούπολης. Ήταν ένα από τα δώρα που της έκανε ως αναγνώριση της προσφοράς της προς τον ίδιο και την κοινωνία.
Ο Δημήτριος Οικονόμου ήταν ευπατρίδης. Στην σχεδόν ενός αιώνα ζωή του έγραψε την δική του ιστορία, τίμησε τον τόπο του και τους ανθρώπους του, έγινε αγαπητός, σεβαστός και πέρασε στην αιωνιότητα!
Καλό σου παράδεισο, Στρατηγέ!
Αναπαύου εν ειρήνη!
Χρήστος Π. Ίντος
