Η σιωπή έγινε κραυγή και η γροθιά υπόσχεση αγώνα.

Η γενιά του Πολυτεχνείου.

Μια γενιά τυχερή γιατί γνώρισε στο πεδίο της ζωής την αξία της Ελευθερίας και της συλλογικής συνείδησης.

Αρνήθηκε τον συμβιβασμό με την ένστολη προδοσία και αντιστάθηκε στις «πατριωτικές» συμβουλές των απάτριδων.

Στις πανεπιστημιακές αυλές του 1973 πέθανε η μετεμφυλιακή μισαλλοδοξία, τα δάκρυα στέγνωσαν κι ο ήλιος φώτισε τον δρόμο.

Νοιώθω ευτυχής που βίωσα το μεγαλείο, άνοιξα μάτια κι αυτιά, είδα κι άκουσα, διδάχτηκα και μετέδωσα την αλήθεια της εποχής.

Μετά από μισό αιώνα, το πληκτρολόγιο πήρε τη θέση της απείθαρχης πέννας και η οθόνη χωράει τον κόσμο ολάκερο.

Σήμερα θυμάμαι, συγκρίνω και μελαγχολώ.

Το μελάνι στέρεψε και η μνήμη φοβάται να μιλήσει μήπως και παρεξηγηθεί.

Η εικόνα δεν επιτρέπει μελανιές και κακογραφίες.

Το τσαλακωμένο χαρτί της προχειρογραμμένης προκήρυξης είναι στο μουσείο του σπιτιού ή της καρδιάς.

Ο φόβος παρελθόν, και η ελπίδα σε κάποιο link περιμένει να τη βρεις.