«Η μεγαλύτερη μερίδα του κόσμου του Άρη έχει καταλάβει τις προθέσεις μου και τους λόγους της παραίτησής μου. Η απόφαση αυτή έχει δύο διαστάσεις, τη λογική και τη συναισθηματική.
Η λογική λέει ότι κάποια στιγμή, έρχεται η στιγμή, που κάποια πράγματα τελειώνουν. Εκτιμώ ότι σαν πρόεδρος της ΚΑΕ έχει ολοκληρωθεί ο κύκλος μου. Έδωσα ό,τι μπορούσα, αυτά μπορούσα, αυτά έδωσα.
Μακάρι να βρεθούν άλλοι να δώσουν περισσότερα στην πράξη. Σε έναν τεράστιο σύλλογο, όταν έρχεται η ώρα της διαδοχής καλό είναι να μη μιλάνε κάποιοι μόνο. Όποιος είναι έτοιμος, να αναλάβει τις διοικητικές ευθύνες και να βάλει το χέρι στην τσέπη. Με λόγια στα ραδιόφωνα και χωρίς ουσία δεν γίνεται. Ας μη βλέπουν την επιφάνεια των πραγμάτων, όχι στις φωτοβολίδες, δεν το χρειάζεται αυτό ο Άρης. Αυτό που χρειάζεται είναι να ασχοληθούν μόνο όσοι είναι διατεθειμένοι να ξοδέψουν, διαφορετικά η ομάδα θα λειτουργήσει με αυτόματο πιλότο. Ευτυχώς φτάσαμε σε αυτό το σημείο την ομάδα.
Η ανθρώπινη πλευρά είναι, μιλώντας με την καρδιά, αυτό που λέμε ήρθα και έσκασα, δεν αντέχω άλλο. Η απόλυτη μοναξιά. Τι εννοώ; Αποδείχθηκε ότι είμαστε σε μια πόλη, η οποία δεν μπορεί χορηγικά να στηρίξει ένα τέτοιο μεγάλο σωματείο. Η περσινή χρονιά ήταν εντυπωσιακή. Η πιο βαριά φανέλα δεν είχε χορηγό, κι όταν είχε, δεν είναι από την πόλη. Αυτό δείχνει την αδυναμία. Τα τηλεοπτικά είναι το 1/10 του ποδοσφαίρου, το κράτος έχει γυρίσει την πλάτη στο μπάσκετ, ποσά ψίχουλα. Το κάνεις ένα, το κάνεις δύο, το κάνεις τρία, κάποια στιγμή δεν αντέχεις άλλο και σταματάς. Καλώς ή κακώς το μπάσκετ της πόλης είναι ο Άρης και νιώθεις ότι έχεις αναλάβει εργολαβικά το μπάσκετ της πόλης.
Έπρεπε λοιπόν από σεβασμό, και ο κόσμος πρέπει να καταλάβει, πως αυτό που όλοι με μεγάλη ευκολία λένε για την ομάδα-ναυαρχίδα του συλλόγου, οφείλουμε να την προσέξουμε περισσότερο. Δε γίνεται να νομίζουμε ότι θα βρεθεί πάλι ένας κι όλα καλά. Και η υποχρέωσή μας δεν εξαντλείται στο να γεμίζουμε το γήπεδο σε 4 ντέρμπι ή στα πλέι οφ επειδή είναι κρίσιμοι αγώνες. Αυτός ο ιστορικός σύλλογος έχει ανάγκη να προσεχθεί πολύ περισσότερο μέσα από το σύλλογο. Δεν είμαι διαχειριστής, δε χρωστάω σε κανέναν τίποτα, δεν μπορεί ο καθένας να μπαίνει και να βγαίνει. Δε μ’ αρέσει να βλέπω επί χρόνια τα ίδια πρόσωπα στις ίδιες θέσεις.
Πριν από λίγα χρόνια ο Γιάννης Δαμιανίδης και οι οργανωμένοι οπαδοί παλεύανε να σταθεί η ομάδα στα πόδια της, και τώρα είναι αποτυχία που δεν μπαίνει στην Ευρωλίγκα. Αυτό δείχνει που έφτασε το σωματείο και πόσο πολύ περπατήσαμε. Όποιος βάζει έστω κι ένα ευρώ σε μια ομάδα, πρέπει να δέχεται το σεβασμό του συλλόγου. Ο ενιαίος Άρης είναι η προοπτική για το σύλλογο και ο μόνος τρόπος για να γίνει σε όλα μεγάλος. Αυτός είναι ο δρόμος για να γίνει ο Άρης πολύ μεγάλος. Αυτές είναι οι σκέψεις μου για το αύριο».