Θα περίμενε κανείς κάτι περισσότερο για κεντρικό σύνθημα στο άνοιγμα μιας δύσκολης σχολικής χρονιάς σε ένα εκπαιδευτικό σύστημα χαμηλών επιδόσεων που απαιτεί δομικές και ουσιαστικές μεταρρυθμίσεις, στρατηγικό σχεδιασμό.

Έστω κι έτσι όμως κάποιες από τις παρεμβάσεις, όπως οι μόνιμοι διορισμοί στην εκπαίδευση, είναι σε θετική κατεύθυνση (αν και θα έπρεπε να θεωρούνται αυτονόητοι σε μία χώρα που το ποσοστό των αναπληρωτών στο σύνολο των εκπαιδευτικών αγγίζει το  30%).

Στην πλειοψηφία τους όμως πρόκειται για παρεμβάσεις που είτε αποτελούν επανάληψη παλαιότερων πολιτικών του 2010 (ψηφιακό σχολείο –διαδραστικοί πίνακες), είτε «εισάγουν» μέτρα που ισχύουν εδώ και μία εικοσαετία σχεδόν (όπως η απαγόρευση κινητών τηλεφώνων που ισχύει από το 2006), είτε επαναφέρουν για την αντιμετώπιση σύγχρονων και σύνθετων προβλημάτων  -όπως η ενδοσχολική βια και η παραβατικότητα- ρυθμίσεις που έχουν δοκιμαστεί στο παρελθόν χωρίς τα αναμενόμενα αποτελέσματα (πειθαρχικό δίκαιο μαθητών – απουσίες).

Δεν είναι όμως το έλλειμμα έμπνευσης, οράματος και μακροπρόθεσμου σχεδιασμού το μοναδικό πρόβλημα της πολιτικής ηγεσίας του Υπουργείου Παιδείας.

Είναι και  η διαχειριστική ανεπάρκεια (η ανακοίνωση του αριθμού των προσλήψεων αναπληρωτών, καλύπτει μόλις το 50% των πραγματικών κενών στη Γενική Β/θμια εκπαίδευση).

Είναι και ο επικοινωνιακός ιδεασμός που απ΄ ότι φαίνεται αποτελεί παθολογία των πολιτικών ηγεσιών του Υπουργείου Παιδείας και που στόχο έχει τη δημιουργία μιας εικονικής πραγματικότητας  προς τέρψη και εφησυχασμό.

Για μία ακόμη φορά παρέλασαν «αλλαγές» και παλαιωμένα μέτρα για την αναβάθμιση  της εκπαίδευσης.

Αυτό που δεν πέρασε μπροστά από τα μάτια μας είναι η αλήθεια.