Ούτως ή άλλως «σ’ αυτόν τον κόσμο, που είναι ο καλύτερος απ’ όλους τους δυνατούς, όλα έχουν γίνει για το καλύτερο», όπως θα έλεγε και ο Βολτέρος. Τίποτε δεν είναι ικανό να διαταράξει την οικογενειακή γαλήνη. Κάποια προμηνύματα, όπως το ότι κάηκαν οι ασφάλειες στο σπίτι και ότι βούλωσε ο νεροχύτης, προσπερνώνται αδιάφορα, ακόμη κι όταν «τριτώνει το κακό». Σημασία έχει η ανατροφή του παιδιού, η εκμάθηση της καλής συμπεριφοράς, μέσα από στερεότυπες εκφράσεις και κανόνες απαράβατους.
Σ΄ έναν κόσμο που διαρκώς μεταβάλλεται, άλλοτε βίαια κι άλλοτε ειρηνικά, η μόνη αξία που πρέπει να μείνει πάση θυσία σταθερή είναι η οικογενειακή τιμή και προπάντων η μεταβίβαση των ιδεών του πατέρα στον γιο του. Έχοντας αφήσει τον σκοτεινό Μεσαίωνα πίσω της, η οικογένεια θα συνεχίσει τον κυριακάτικο περίπατο της εν ειρήνη, προσπερνώντας εμπόδια, μικροκαυγάδες και ανάρμοστες συμπεριφορές του γιου.
Το έργο μπορεί να χαρακτηριστεί ως σουρεαλιστική κοινωνική παρωδία που έχει αφετηρία το θέατρο του παραλόγου ενώ κινείται στο χώρο του θεάτρου της καθημερινότητας (théâtre du quotidien). Σημείο αναφοράς είναι η αποξένωση μέσα στην καταναλωτική κοινωνία. Οι χαρακτήρες είναι «άναρθροι» άνθρωποι, ανίκανοι να εκφράσουν με διαύγεια τις ιδέες ή τα συναισθήματά τους. Οι καθημερινές καταστάσεις που αντιμετωπίζουν παρουσιάζονται με έναν υπερβολικό, θα λέγαμε, ρεαλισμό, δημιουργώντας έτσι ισχυρές θεατρικές εικόνες μέσω των οποίων εκδηλώνουν, συχνά με βίαιο τρόπο, τις επιθυμίες και τις ανάγκες που είναι ανήμποροι να εκφράσουν με τον προφορικό λόγο. Όπως έγραψε κι ο J. P. Sartre, προλογίζοντας την πρώτη έκδοση του έργου (1966) «… είναι σκανδαλώδες και δυνατό διότι, η ζωή συνοψίζεται σε έναν περίπατο, όπου το απίθανο γίνεται η αλήθεια».