Σημίτη πρέπει να υπάρχει αρχείο για να έχουν πρόσβαση και οι απλοί πολίτες, αλλά και οι κυβερνώντες συνείδηση της ιστορίας τους, της δουλειάς και των αγώνων που έχουν γίνει για να φτάσουμε σ΄ένα αποτέλεσμα. Και όχι, όπως είπε χαρακτηριστικά (εξαπολύοντας παράλληλα και ευθεία επίθεση εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ), που ορισμένοι θέλουν να αρχίσουν την ιστορία από το μηδέν και να νομίζουν ότι παίζουν νταούλια και οι άλλοι να χορεύουν: «Δεν γίνεται αυτό, δεν μπορεί να γίνει αυτό, δεν είναι επιστημονικό, να αλλάζει από τη μια μέρα στην άλλη η ιστορία», είπε χαρακτηριστικά για να προσθέσει: «Βρισκόμαστε σε μία ακραία κατάσταση και εκφράζω την ελπίδα ότι θα την ξεπεράσουμε και θα επέλθει συμφωνία».

Σε μια γεμάτη αίθουσα του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών (από στελέχη του ΠαΣοΚ, αλλά και υπουργούς επί κυβερνήσεων Κ. Σημίτη), έγινε η δημόσια παρουσίαση του πλούσιου και ενδιαφέροντος από κάθε πλευρά προσωπικού αρχείου του ψηφιακού αποθετηρίου του πρώην πρωθυπουργού, που φιλοξενεί το πολιτικό αρχείο του Ιδρύματος Κωνσταντίνου Σημίτη, Πρόεδρος του οποίου είναι η κυρία Δάφνη Σημίτη. Το αρχείο περιλαμβάνει τα πάντα, ακόμα και τα περίφημα μπλοκάκια του, όπως είπε ο ίδιος χαρακτηριστικά, τα μπλοκάκια που κατέγραφε την πολιτική του δράση, τις επαφές του, τις συνομιλίες του με προέδρους κυβερνήσεων και αρχηγούς κρατών, ακόμα και τις οδηγίες που έδινε στα μέλη του Υπουργικού Συμβουλίου.

Με γλαφυρό τρόπο περιέγραψε το κίνητρο που είχε για να παραδώσει το προσωπικό του αρχείο στα Γενικά Αρχεία του Κράτους, απαριθμώντας τις δυσκολίες, τη γραφειοκρατία για πρόσβαση σε αρχεία πρώην πρωθυπουργών, αλλά και τη νοοτροπία που επικρατούσε (και επικρατεί) για «κλειστά προσωπικά αρχεία» πολιτικών που είχαν διαδραματίσει σημαντικό ρόλο στη σύγχρονη ιστορία του τόπου: «Το αρχείο είναι βαρετό αλλά έχει τη σημασία του», είπε, αρχίζοντας την αφήγηση για τις δυσκολίες που συνάντησε ο ίδιος να μελετήσει αρχεία πρώην πρωθυπουργών, αλλά και υπουργών. Εδωσε παραδείγματα, με πρώτο την εποχή που ήταν υπουργός το 1981 και θέλησε να κοιτάξει κάτι σχετικά από τα αρχεία για τις διαπραγματεύσεις που έγιναν για την ένταξη της Ελλάδας στην ΕΕ, όπου βρήκε τις πόρτες κλειστές με όλη της έννοια της «ιδιοκτησιακής αντίληψης του αρχείου».

Του είπαν ότι όλα τα στοιχεία για την ένταξη της χώρας στην ΕΕ βρίσκονται στο Ιδρυμα Κωνσταντίνου Καραμανλή και έτσι δεν μπόρεσε ούτε καν να δει τα στοιχεία. Κάτι, που όπως είπε δεν του έκανε καθόλου εντύπωση, αφού η ίδια κατάσταση επικρατούσε και στο αρχείο του Ανδρέα Παπανδρέου στο Καστρί. Βρισκόταν σε μία αποθήκη στο Καστρί και η μόνη που είχε πρόσβαση σ΄αυτό ήταν η οικογένειά του. Για να μπορέσει ο κ. Σημίτης να μελετήσει τα αρχεία, έπρεπε να δώσει εντολή ο ίδιος ο Ανδρέας Παπανδρέου: «Κάτι που δεν το θεώρησα δεκτό», ανέφερε. Αλλά και όταν ήταν υπουργός Γεωργίας, θέλησε να βρει κάτι από τα αρχεία του υπουργείου. Οταν τα ζήτησε, με έκπληξη τον πληροφόρησαν ότι βρίσκονται στο σπίτι του... υφυπουργού. Εδωσε εντολή να επιστρέψουν στο υπουργείο: «Δεν γνωρίζω εάν τα επέστρεψε αλλά αυτό που συνέβαινε, με τα αρχεία ήταν μια συνήθη νοοτροπία για την Ελλάδα», είπε συγκεκριμένα.

Αλλά η πιο απίστευτη υπόθεση νοοτροπίας ιδιοκτησίας αρχείου έγινε όταν υπήρξε συζήτηση για τις γερμανικές αποζημιώσεις και για το κατοχικό δάνειο. Το θέμα αυτό το είχε θέσει και ο ίδιος στον τότε Καγκελάριο Χέλμουτ Κολ. Διαπίστωσε ότι υπήρξε από τότε γερμανική αντίρρηση στη συζήτηση του θέματος. Αλλά οι Νίκος Χριστουδουλάκης και Γιώργος Παπαδημητρίου είχαν προχωρήσει σε σοβαρή εργασία για τις αποζημιώσεις και τις απαιτήσεις του ελληνικού κράτους από τους Γερμανούς. Ο κ. Χριστοδουλάκης μάλιστα εξέδωσε και βιβλίο. Εστειλε τον κ. Χριστοδουλάκη στα Γενικά Αρχεία του Κράτους και εκεί μία κυρία του είπε να πάει σε συγκεκριμένη ημέρα και ώρα και το σημαντικότερο να υποβάλει μία αίτηση στο Μαξίμου: «Η αίτηση απερρίφθη» είπε.

Εν συνεχεία αναφέρθηκε στον δύσκολο δρόμο στα πρώτα χρόνια της ένταξης της χώρας μας στην ΕΕ και τη νοοτροπία που επικρατούσε τότε με τη κυβέρνηση του ΠαΣοΚ, όπου ακόμα ακουγόταν το σύνθημα «Ελλάς και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο», Ακόμα και για τη νοοτροπία του πρώτου Επιτρόπου της χώρας μας στην Κομισιόν, που θεωρούσε ως κύρια εργασία του όχι να εργάζεται σε θέματα που αφορούν την χώρα μας, αλλά να... αστυνομεύει τους υπουργούς, προσδοκώντας ότι δεν πρόκειται να ξεφύγουν από την γραμμή, την οποία ο ίδιος νόμιζε ότι ήταν εθνική γραμμή. Και ανέφερε το παράδειγμα του «πολέμου της ρέγκας» (που είχε ταλανίσει πολλές χώρες της ΕΕ) και πώς κατάφερε να φέρει σε ομοφωνία στο συμβούλιο υπουργών, πείθοντας τον διαφωνούντα Ολλανδό υπουργό, να μην εκφράσει δημοσίως τη διαφωνία του.

Του είπε συγκεκριμένα να μην σηκώσει το χέρι του στην ψηφοφορία, ώστε να θεωρηθεί ότι όλοι συμφωνούσαν. Είχε όμως αντίρρηση ο τότε Ελληνας επίτροπος. Το δεύτερο παράδειγμα που έφερε ήταν για έναν υπουργό του ΠαΣοΚ (που δεν κατονόμασε και όταν ρωτήθηκε ποιος είναι απάντησε «ακόμα και στην Μέρλιν να με πάτε και να με βασανίσετε δεν πρόκειται να σας το αποκαλύψω» ), που τελείωσε την μακροσκελή ομιλία του με το σύνθημα... «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο Συνδικάτο», αφήνοντας τους συναδέλφους του υπουργούς έκπληκτους..