Ο έμπειρος πρώην ανταποκριτής στη Μέση Ανατολή σημειώνει: «Ενισχύσεις του IS σπεύδουν προς το Κομπάνι τις τελευταίες ημέρες για να εξασφαλίσουν μια αποφασιστική νίκη επί των υπερασπιστών που έχουν απομείνει στην κουρδική πόλη, στα σύνορα Συρίας-Τουρκίας.

Οι ισλαμιστές είναι πρόθυμοι να υποφέρουν βαριές απώλειες σε οδομαχίες και από τις αεροπορικές επιθέσεις, προκειμένου να προσθέσουν το Κομπάνι στη σειρά από νίκες που έχουν κερδίσει σε τέσσερις μήνες, από τότε που δυνάμεις τους κατέλαβαν την Μοσούλη, την δεύτερη μεγαλύτερη πόλη του Ιράκ, στις 10 Ιουνίου».

«Δυστυχώς για τις ΗΠΑ, το Κομπάνι δεν είναι το μόνο μέρος που οι αεροπορικές επιδρομές έχουν αποτύχει να σταματήσουν το IS. Aλλες πόλεις, κωμοπόλεις και βάσεις πάνω ή κοντά στον ποταμό Ευφράτη, δυτικά της Βαγδάτης, έπεσαν μέσα σε λίγες μέρες, συχνά μετά από μικρή αντίσταση από τον ιρακινό στρατό, που απέδειξε ότι είναι το ίδιο δυσλειτουργικός όπως και στο παρελθόν, ακόμα και όταν υποστηρίζεται από τις αμερικανικές αεροπορικές επιδρομές», συνεχίζει ο Κόκμπερν.

«Αν οι ΗΠΑ αποτύχουν να σώσουν το Κομπάνι θα πρόκειται για μια στρατιωτική και πολιτική καταστροφή. Κατά την έναρξη των βομβαρδισμών στη Συρία, ο Μπαράκ Ομπάμα υπερηφανευόταν ότι δημιούργησε έναν συνασπισμό σουνιτικών δυνάμεων όπως η Τουρκία, η Σαουδική Αραβία, το Κατάρ, η Ιορδανία, τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα και το Μπαχρέιν για να αντιταχθεί στο IS. Αλλά όλα αυτά τα κράτη έχουν διαφορετικές ατζέντες, και όπως το έθεσε ένας Ιρακινός παρατηρητής «τους αρέσει το γεγονός ότι το IS δημιουργεί περισσότερα προβλήματα για τους Σιίτες παρά για τους ίδιους».

«Από τις χώρες που υποτίθεται ότι έχουν ενωθεί κατά του IS μακράν η πιο σημαντική είναι η Τουρκία.

Και κατά τη διάρκεια της περασμένης εβδομάδας κατέστη σαφές ότι η Τουρκία θεωρεί τις πολιτικές και στρατιωτικές οργανώσεις των Κούρδων της Συρίας όπως, το PYD και το YPG, σαν μεγαλύτερη απειλή για την Αγκυρα από τους ισλαμιστές φονταμενταλιστές», εκτιμά ο Κόκμπερν.

Στον εμφύλιο της Συρίας η πλειονότητα των κατοίκων του Κομπάνι τάχθηκε υπέρ της αντιπολίτευσης στον Ασαντ. Υπέρ της δημοκρατικής αντιπολίτευσης είναι και το ισχυρότερο, και εκτός νόμου, κουρδικό κόμμα της βόρειας Συρίας, το PYD - μια αριστερή δύναμη, που διατηρεί στενές σχέσεις με το Εργατικό Κόμμα του Κουρδιστάν (ΡΚΚ), το οποίο πολεμάει για την αυτοδιάθεση των Κούρδων στην νοτιοανατολική Τουρκία από το 1984.

«Ο πρόεδρος της Τουρκίας Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν θα προτιμούσε το Κομπάνι να το ελέγχει το IS, και όχι το PYD», καταλήγει ο Κόκμπερν.