Η έρευνα η οποία επικεντρώθηκε κυρίως στην Ιταλία, Ισπανία, Ελλάδα και Πορτογαλία αλλά «ενδεικτικά» επεκτάθηκε στην Βρετανία, Ελβετία, Ολλανδία και Πολωνία, στόχευσε εργαζόμενους σε ιδιωτικές επιχειρήσεις, δημοτικά και ημικρατικά ιδρύματα καθώς και επιστημονικά και εκπαιδευτικά κέντρα. Συνολικά, συγκεντρωθήκαν στοιχεία από 6.322 άνδρες και 5.907 γυναίκες.

Στο ερώτημα «πώς αντιδράτε στις άσχημες συνθήκες (οικονομικές, κοινωνικές κ.α.) που προκλήθαν από την κρίση» οι άντρες εργαζόμενοι απάντησαν 32% εντελώς αρνητικά, 17% μάλλον αρνητικά και μόνο 22% δήλωσαν ότι δεν τους έθιξε η κρίση. Στο ίδιο ερώτημα οι γυναίκες απάντησαν 26% αρνητικά, 19% μάλλον αρνητικά και 44% δεν αισθάνθηκαν την πίεση της κρίσης. Είναι ενδιαφέρον ότι εργαζόμενοι/ες σε χώρες όπως η Ελβετία και η Ολλανδία οι οποίες δεν βρέθηκαν στην δίνη της κρίσης οι απαντήσεις δείχνουν ότι οι γυναίκες έμειναν σχεδόν έξω από τον «κύκλο της κρίσης» (μόνο 12% τον αντιλήφθηκαν) ενώ οι άνδρες αισθάνθηκαν κάπως την πίεση του (20%).

Στις 10 γυναίκες που ζητούν αύξηση μισθού/ημερομίσθιου υπάρχουν 15-16 άνδρες οι οποίοι διατυπώνουν αυτό το αίτημα. Η διαφορά ελάχιστα μεταβάλλεται στα μελή της ομάδας των ευρωπαϊκών κρατών που διέρχονται κρίση. Αντιθέτως, σε χώρες όπως η Βρετανία, η Πολωνία κ.α. είναι σχεδόν το ίδιο ποσοστό ανδρών και γυναικών εργαζομένων.

Εντυπωσιακό είναι το «ψαλίδι» στις αντιδράσεις ανδρών-γυναικών στο ερώτημα της υπομονής. Οι άνδρες σε ποσοστό 66% δείχνουν να μη ανέχονται τις συνέπειες της κρίσης. Μονό το 26% των γυναικών λέγουν «φτάνει».

Η έρευνα ενεργήθηκε μεταξύ 2 Ιουλίου και 14 Αυγούστου.