Μέσα σε ένα ντελίριο, για να υπεκφύγει να μιλήσει για τις πραγματικές αιτίες του προβλήματος και κυρίως για να αθωώσει το σάπιο σύστημα που αυτός και οι όμοιοι του υπηρετούν, έφτασε στο σημείο να καθαγιάσει το ξύλο που μπορεί να έπεφτε στα σχολεία από τους καθηγητές σε μαθητές, τις παλαιότερες δεκαετίες -κάτι σαν «το ξύλο βγήκε από τον παράδεισο»...

«Στην εξέλιξη του σχολείου ο δάσκαλος έχασε τον έλεγχο της τάξης», είπε ο υπουργός για να φορτώσει τις ευθύνες στους ίδιους τους εκπαιδευτικούς που μπορεί να κάνουν μάθημα σε μια τάξη με 27 και 28 μαθητές, όπου ο ένας στοιβάζεται πάνω στον άλλο κυριολεκτικά σαν «σαρδέλες», πολλές φορές σε τάξεις κλουβιά και κοντέινερ. Μάλιστα, με τις τελευταίες συγχωνεύσεις και τα «λουκέτα» στα σχολεία, το πρόβλημα έγινε ακόμη μεγαλύτερο.

«Η φτώχεια δεν είναι δικαιολογία», ισχυρίστηκε και μίλησε για «αμέλεια των γονιών», ανακοινώνοντας ότι ποινές φυλάκισης θα έχουν και οι γονείς όσον αφορά την «παραβατικότητα των παιδιών».

Άραγε, γνωρίζει ο υπουργός πως είναι να εργάζεται κανείς 10 και 12 ώρες για να μπορέσει να επιβιώσει εκείνος και η οικογένεια του; Πως είναι να δουλεύει με εργασιακές σχέσεις - λάστιχο χωρίς ίχνος ελεύθερου χρόνου για αυτόν και την οικογένεια του; Πως είναι να μην έχει για το νοίκι και πολλές φορές ούτε για το γάλα του παιδιού του, αφού όλα έχουν πάει «στο θεό»; Γνωρίζει άραγε ότι οι κοινωνικές δομές είναι ανύπαρκτες σε επίπεδο δήμων ή ότι στα σχολεία δεν υπάρχουν ή δεν επαρκούν οι κοινωνικοί λειτουργοί και ψυχολόγοι Ρητορικά τα ερωτήματα...

Δεν δίστασε να πει ότι μέσα στις αναμορφωτικές δράσεις, ο δικαστής μπορεί να στείλει τα παιδιά να ασχοληθούν με τον αθλητισμό και τον πολιτισμό. Άρα, σύμφωνα με τον ίδιο τα παιδιά θα πρέπει να γίνουν εγκληματίες για να έχουν τη δυνατότητα να ασχοληθούν με τον αθλητισμό και τον πολιτισμό, γιατί αυτά σήμερα αποτελούν ακριβά εμπορεύματα, τα οποία ο λαός δεν μπορεί να τα ακουμπήσει.

«Κάπως αλλιώς βλέπουν οι νέοι άνθρωποι τα πράγματα», σχολίασε σε σχέση με το δημογραφικό και την εύρεση κατοικίας από τους νέους και τα νέα ζευγάρια. Ζήτημα «ιδεολογικό» βλέπει ο Γ. Φλωρίδης στο να μη μπορεί να φύγει ένας νέος από το πατρικό σπίτι του και να κάνει οικογένεια, καθώς δεν τον προβληματίζει ότι τα ενοίκια έχουν αυξηθεί κατακόρυφα με αποτέλεσμα το 60% του μισθού κατά μέσο όρο να πηγαίνει σε αυτά, ενώ τα υπόλοιπο του μισθού στο πανάκριβο σούπερμαρκετ.

Προσπερνώντας το γεγονός πως τέτοια φαινόμενα που αποκαλούν με τον όρο «νεανική παραβατικότητα» μπορεί να είναι υπαρκτά, αλλά πολλές φορές υπερπροβάλλονται -κρύβοντας ότι υπάρχει και η άλλη εικόνα της νεολαίας που αγωνίζεται για ένα σχολείο που θα μορφώνει και δεν θα εξοντώνει, που κατέκλυσε τους δρόμους για να διαμηνύει πως «το έγκλημα στα Τέμπη δεν θα ξεχαστεί»- θα πρέπει να ξεκαθαρίσουμε πως οι νέοι δεν είναι από την φύση τους «παραβατικοί».

Οι αιτίες βρίσκονται στις σάπιες αξίες αυτού του συστήματος της εκμετάλλευσης, της φτώχειας και της εξαθλίωσης. Είναι αυτές οι αξίες που καλλιεργούν τον ατομικό ανταγωνισμό, το «ο θάνατος σου, η ζωή μου», σε μια οικονομία και μια κοινωνία που «θεοποιεί» το κέρδος. Αυτές είναι και οι εικόνες που αναπαράγει το σύστημα μέσα από το σχολείο που έχει γίνει «αρένα ανταγωνισμού», το Πανεπιστήμιο, τα ΜΜΕ, τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης, τα ηλεκτρονικά παιχνίδια κτλ.

Προφανώς, αυτά ήθελε να αποκρύψει με αυτές τις δηλώσεις του ο κ. Φλωρίδης, αλλά θα «μπορούσε και καλύτερα», όχι να καταφεύγει σε μεσαιωνικού χαρακτήρα «επιχειρήματα» που μας γυρνάνε δεκαετίες πίσω...