(Φωτογραφία από το αρχείο του Λύσανδρου Φάσσου).
Παλιές φωτογραφίες μέσα σε σκονισμένα κάδρα.Παλιές φωτογραφίες μέσα σε σκονισμένα κάδρα. Φωτογραφίες που τις βλέπεις καθημερινά. Κοντεύει να γεμίσει ο απέναντι τοίχος. Πρόσωπα χαμογελαστά σε κοιτάζουν κάθε μέρα. Ξέρουν πόσο δύσκολη είναι η δουλειά σου. Γνωρίζουν καλά πως αρκεί το χαμόγελο ενός παιδιού για να ξεχάσεις την κούραση. Καταλαβαίνουν πως κρατάς στα χέρια σου ζυμαράκια και σου στέλνουν με τις ματιές τους μηνύματα αισιοδοξίας, γιατί αυτοί ξέρουν καλύτερα από  κάθε άλλο ότι:
« … Είναι αδύνατον να περιγράψει κανείς την ολοκληρωτική ευτυχία που γεύεσαι στον κόσμο των παιδιών, σα μεγαλώνουν μαζί σου , που σε εμπιστεύονται τυφλά, που τραβούν μαζί σου για το μέλλον. Σε έναν τέτοιο κόσμο ακόμα και οι αποτυχίες δε σε πληγώνουν, μάλιστα οι πίκρες και οι απογοητεύσεις σου φαίνονται πολύτιμες»
Ξέρεις ότι στα αυτιά τους  είναι ακόμη ο ήχος του κουδουνιού, οι φωνές, τα γέλια και τα κλάματα των παιδιών, των παιδιών τους. Σου λείπουν οι πολύτιμες συμβουλές τους, απόρροια της πολύχρονης πείρας τους.
Καταλαβαίνεις πόσο τυχερή ήσουν που τους είχες συναδέλφους.
Ζήνα Κωνσταντινίδου
Πηγή: http://kilkisbalkania.blogspot.gr/
(Φωτογραφία από το αρχείο του Λύσανδρου Φάσσου).

Στο ιστολόγιο οι μαθητές ανέβασαν τις αναμνηστικές φωτογραφίες από τους δασκάλους - ες που πέρασαν από το σχολείο τους.