Στην ατέρμονη διαδρομή τους οι πρόσφυγες από Πόντο και Καύκασο έζησαν εποχές χωρίς προσμονές και στιγμές που προκάλεσαν καρδιοχτύπια. Ένα πικρό ταξίδι η ζωή τους από τη φυγή ως τη θανή. Ένα ταξίδι προσμονής και νοσταλγίας, στην αναβροχιά και την μπόρα. Μια πολυκύμαντη πορεία με πτήσεις και πτώσεις αλλεπάλληλες. Στη διαδρομή τους αυτή είδαν χαρές που χάθηκαν, σαν να ήταν ζωγραφιές από νερομπογιές και αλήθειες πιο ωραίες κι από τα όνειρα. Δεν πτοήθηκαν όμως και δεν το έβαλαν κάτω. Αγωνίστηκαν και προχώρησαν με βήματα όμοια με αυτά που κάνει ο σταλακτίτης για να ανταμωθεί με τον σταλαγμίτη του, να σμίξουν και να γίνουν ένα.
Ένα ταξίδι η ζωή των ηρώων του βιβλίου στον κόσμο της υπομονής, με πολλές στροφές κι ώρες ακοίμητες. Μια ατέλειωτη πορεία στη σιωπή και στη φυγή. Στην ξαστεριά και στην ομίχλη, με αποσκευές τις ορφανές σκέψεις τους. Στον αγώνα αυτό έμαθαν ότι η αγάπη πληγώνεται από τον αγαπημένο κι ο έρωτας γιγαντώνεται από τον ερωτευμένο. Ότι ο άνθρωπος είναι αφή. Αγγίζει με τα χέρια, τα μάτια, την ψυχή. Μαθαίνει ότι η κραυγή έχει τη ρίζα της στη σιωπή και ότι η αγάπη έχει μήτρα της τον πόνο.
Στην πολυκύμαντη πορεία του ο άνθρωπος στον πλανήτη ΓΗ, αναπολεί πράγματα απλά και χαίρεται με αυτά, γιατί παντού και πάντοτε στη ζωή το λίγο δίνει αξία στο πολύ. Το ελάχιστο σε διάρκεια αλλά μέγιστο σε ένταση και πάθος. Ότι η κινητήρια δύναμη του ανθρώπου είναι οι ιδέες και τα πάθη του. Η πίστη και η αφοσίωση στα ιδανικά του. Όλη η προσφυγική μνήμη των ηρώων του βιβλίου περιορίζεται σε μερικές ασπρόμαυρες φωτογραφίες. Στέκεται σε αλλοτινές εποχές, μετρά χαρές και χίμαιρες και χάνεται στις ρούγες της ζωής, που το μόνο που της απέμεινε είναι το όνειρο. Είναι και οι χαρές από εποχές που δεν οξειδώθηκαν και που ζυμώθηκαν με φως και ελπίδα.
Τυχεροί όσοι έζησαν με ξεχωριστούς ανθρώπους. Με πρόσωπα που χάριζαν στην κάθε στιγμή νόημα και χρώμα διαφορετικό. Ανθρώπους που στα επίθετα αξίζουν τον υπερθετικό βαθμό και στα ρήματα τον ασυναίρετο τύπο. Αυτόν που τα μεγεθύνει και τα δυναμώνει. Που μετατρέπει το «αγαπώ» σε «αγαπ-άω» και το «πονώ» σε «πονάω» . Οι άνθρωποι αυτοί είναι για το σύμπαν το φως, ακόμη και στις πιο σκοτεινές του νύχτες.
O τόπος μας για να κρατηθεί στη ζωή, χρειάστηκε το αίμα του λαού, το μελάνι του σοφού και τη θυσία του μάρτυρα. Τούτο εδώ το έθνος για να σταθεί όρθιο, χρειάστηκε τις πνοές από τις ψυχές των παλικαριών του, που έκαναν σύνθημα της ζωής τους τη λέξη «αέρα» πάνω στα άπαρτα βουνά. Τα πιο δυνατά μέρη του σπιτιού είναι τα θεμέλια κι ας μην φαίνονται. Το ίδιο και οι γενναίοι που κείτονται κάτω από το χώμα. Χάρη όμως στους αγώνες τους ζει και πορεύεται η Ελλάδα από την εποχή του Ομήρου. Οι πιο πολλοί από αυτούς έμειναν έξω από τις σελίδες της ιστορίας. Όλοι όμως μαζί συνιστούν την ιστορία της Ελλάδας.
