Η εικαστική παρέμβαση του Φώτη Μισόπουλου, όπως ο ίδιος γράφει, έγινε
“.......με τη σκέψη στην καθημαγμένη Ελλάδα των τελευταίων χρόνων: Ό,τι εκθέτω εδώ, είναι οι δικές μου κραυγές, που τις προσθέτω στις κραυγές όσων έφυγαν- και δεν τους ακούσαμε-χάνοντας εκείνη τη μακαριότητα, που μιλάει ο Καζαντζάκης, στην Αναφορά στον Γκρέκο......Κερδίζοντας, ωστόσο, την εξέγερση του ασυνείδητου-σε όσους μείναμε- και την φρεσκάδα του Μουνκ για το καλό τους ταξίδι...”                                                                     
Για την εικαστική παρέμβαση στο χώρο, η Καίτη Στεφανάκη, ιστορικός τέχνης γράφει:
“Μετά τα «Αλφάβητα I-VI» του 2014, όπου η γραφή ως σύμβολο οπτικοποιούσε τον Λόγο, ο Φώτης Μισόπουλος στην νέα του ενότητα «Κραυγές» επέλεξε μια αμεσότερη εικαστική γλώσσα που κυριολεκτικά συγκλονίζει και συγκινεί.
Με στέρεες καλλιτεχνικές καταβολές σε κυβισμό και εξπρεσιονισμό και συνειδητά επιλέγοντας τα εκφραστικά μέσα της Άρτε Πόβερα δομεί σε κάθε νέα ενότητα το δικό του συναρπαστικό εικαστικό σύμπαν.
Εμπνεόμενος από τη ρευστή κραυγάζουσα μορφή πάνω στη γέφυρα στον περίφημο πίνακα του Εντβαρντ Μουνκ, ο Μισόπουλος εστιάζει και πολλαπλασιάζει την κραυγή αυτήν καθεαυτή. Την αναδεικνύει σε κεντρικό μοτίβο, την επεκτείνει σε όλη την επιφάνεια του πίνακα, την πλαισιώνει με τον απελπισμένο λόγο ενός αυτόχειρα, με τέτοιο τρόπο, ώστε τα έργα να υπερβαίνουν την απεικονιστική υπόστασή τους και να μετέχουν μιας πανανθρώπινης συλλογικότητας.
Οι κραυγές του, αρχικά εσωστρεφείς ως ενδοβολές, αφυπνίζουν βίαια τη συνείδηση και απεκδυόμενες του ατομικού κατευθύνονται προς τα έξω, περικλείοντας ορμητικά στην αύρα τους τον θεατή.
Είναι πολιτικές κραυγές, που «αρνούνται» να υποταχθούν στο καθορισμένο από άλλους καταναγκαστικό πλαίσιο. Είναι κοινωνικές κραυγές ενός ανθρώπινου συνόλου που πρέπει να αναζητήσει συλλογικές διεξόδους από τη σημερινή κρίση, γιατί πρόκειται για την υπόσταση και την ύπαρξή του. Όπως υπαρξιακά είναι και τα χρώματα στους πίνακές του Φ.Μ.: μαύρο και κόκκινο -τα χρώματα της ζωής και του θανάτου. Εδώ το λευκό του πίνακα λειτουργεί σαν τοίχος, σαν επιφάνεια διαμαρτυρίας. Εκεί πάνω η γραφή: πολιτική, κοινωνική, συνειδησιακή. Μεταφέρει σχεδόν αυτούσιο το σημείωμα-κραυγή ενός από εκείνους που αυτοκτόνησαν λόγω της οικονομικής κρίσης.
Ξανά η γραφή λοιπόν ως αφήγηση, ως έκφραση εξέγερσης, της εξέγερσης του ασυνείδητου. Ως κραυγή απόγνωσης για την καθημαγμένη Ελλάδα, ως κραυγή απελπισίας ανθρώπων που δεν άντεξαν και έφυγαν συνειδητά, χωρίς να τους ακούσουμε.
Ο Φώτης Μισόπουλος εναρμονίζει εδώ τα μορφοπλαστικά του μέσα με το περιεχόμενο που θέλει να απεικονίσει. Εξπρεσιονιστικά μέσα έκφρασης συνδυασμένα με την ανάλυση και επανασύνθεση του κυβισμού υπηρετούν ιδανικά τον εικαστικό του στόχο. Το αποτέλεσμα συγκλονίζει με την εκφραστική δύναμη και την αμεσότητά του.
«Φτωχά» υλικά σε επανάχρηση γίνονται φορείς εννοιών και καταδεικνύουν τη εκλεκτική συγγένειά του με την Αρτε Πόβερα: Τα ζωγραφικά έργα -λάδια και κάρβουνα που προηγήθηκαν των τελικών μορφών- συμπληρώνονται από δομικά στοιχεία, στην προσπάθεια επαναδόμησης του ζωτικού μας χώρου, ως επίκληση για μια νέα δομικότητα. Παιδικά παιχνίδια νοσταλγούν τη χαμένη παιδικότητά μας, γυναικεία φορέματα πενθούν την απολεσθείσα θηλυκότητα, ένα καπέλο αποχαιρετά, ένα μοτοποδήλατο της δεκαετίας του ’70 θυμίζει ξεχασμένες αποδράσεις.
Με τις «Κραυγές» ο Φώτης Μισόπουλος αναδεικνύεται εκ νέου όχι μόνο ως πρωτοποριακός εικαστικός δημιουργός, αλλά και ως πολιτικά ευαισθητοποιημένος καλλιτέχνης που συμμετέχει και συμπάσχει στα δεινά του τόπου. Η ρωμαλέα τέχνη του παλλόμενη από τη συλλογική συνείδηση της εποχής της κατακτά τη διαχρονικότητά που της αξίζει.”