Στην εισήγησή του ο κ. Σπίγκος ανέφερε:
«Το βιβλίο χωρίζεται στα δύο. Αριστερά το ΕΠΟΣ. Το ΕΠΟΣ που ζήσαμε, διαβάσαμε, βιώσαμε, πονέσαμε. Κι αυτό χωρισμένο σε τρεις φάσεις: ΑΝΑΧΩΡΗΣΗ (5), ΠΟΡΕΙΑ (7), ΑΝΑΔΡΟΜΗ (6) & ΤΕΛΟΣ. Δεξιά 18 ΣΟΝΑΤΕΣ και η ΣΟΝΑΤΑ ΤΟΥ ΤΕΛΟΥΣ.

ΑΝΑΧΩΡΗΣΗ
Το μεγαλείο αρχίζει τη νύχτα κάποιου Γενάρη.
Κατευόδιο οι βουβές ανάσες αυτών που προτίμησαν την αναμονή του τέλους. Οι ΚΑΚΟΤΥΧΟΙ.
Συντροφιά του οι αρχές της νιότης κι οι συνοδοιπόροι του κοινού αγώνα.
Στόχος ξεκάθαρος, οραματικός. Κάπου στο Μπέλλες. Για εκεί τραβάει ο ΑΪ – Φωτιάς. Όχι Καπετάν Φωτιάς. Ο ποιητής προσπερνάει το στερεότυπο και προτιμά το μεταφυσικό σαν να θέλει να μας προετοιμάσει για τον Γολγοθά που θα ακολουθήσει.
Ο Γολγοθάς είναι μπροστά και πίσω ο σπαραγμός της ύπουλης εμφύλιας εκδίκησης.
«Τότε ο Κωνσταντίνος άρπαξε το όπλο του και κρύφτηκε στους θάμνους κι ο Κύρος φωνή μεγάλη έβγαλε, ήταν που περισσέψανε οι σκιές και τα μουρμουρητά τους,
Αλλά κι εκείνοι με ίδιες λέξεις έκτιζαν τον κόσμο, με ίδιες χειρονομίες όριζαν τον χώρο, με ίδιο βλέμμα άρμεγαν τον χρόνο.
Εχθροί ‘τανε, κι ας ήθελαν να κόψουν λίγα δένδρα μόνο για να ζεστάνουν την ελπίδα τους, δυο λαμαρίνες να καρφώσουνε στον ουρανό για να μονιάσουν με τη νύχτα, να σπείρουν όνειρα κι ελπίδες στα χέρσα του χωριού.»

ΠΟΡΕΙΑ
Το τραγικότερο κομμάτι του βιβλίου.
Πορεία προς την εκπλήρωση του αγώνα.
Πορεία με φόβο κι αμφισβήτηση.
Συναπάντημα με τον εχθρό.
Αμφισβήτηση από συναγωνιστές.
Καχυποψία από την κοινή γνώμη που άφησες πίσω.
Καταδίκη από όλους.
Απόγνωση.
Πορεία συνηθισμένη και ο ηγέτης, μόνος από στηρίγματα κι αναφορές «Κανείς δεν έπινε γουλιά στο όνομά του, μόνο σιωπή και άδεια βλέμματα».
Κι αυτός ο αγέρωχος προνομιούχος της ιστορίας μάταια αναζητά καταφυγή στα γαλάζια μάτια των παιδιών του.
Ασφαλές καταφύγιο οι λέξεις και το νόημα που έρχεται σαν πολύβουο ποτάμι από τη σοφία που φώλιασε στο μέσα του με ταχύτητα που σε τρομάζει.
Κι εδώ ο Γ. Καλιεντζίδης με θαυμαστή μαεστρία συμπυκνώνει το απόσταγμα της τραγωδίας. Πολύτιμη παρακαταθήκη γι’ αυτούς που θάρθουν, θα διαβάσουν, θα ακούσουν, θα προβληματιστούν,
«Ποια είναι η ρίζα μου, ρωτούσε. Ποιο χθες έρχεται να ανταμώσει το σήμερα, να του δώσει νόημα να προχωρήσει; Γιατί η μνήμη άγκυρα γίνεται και αγκυλώνει το μέλλοντα χρόνο, με τα παιδιά να σκοντάφτουν στα λόγια μας, που κτίζουν το δήθεν μεγαλείο του παρελθόντος. Τότε αυτό που έρχεται μ’ εκείνο που έφυγε μοιάζει.
Ας μη μας πλησιάσουν τα παιδιά. Ας συνεχίσουν τα ταξίδια τους, κι ας έχουν τσακισμένα χέρια και πόδια στους σκονισμένους δρόμους.
Ας μην ψάξουν για νομίσματα με εγχάρακτη την κεφαλή μου. Αν τύχει και τα βρουν, ας τα πετάξουν στα εναπομείναντα στεγνά ποτάμια ή ας τα χαρίσουν στον πρώτο παλιατζή.»

ΑΝΑΔΡΟΜΗ
Έξι κείμενα με αναμνήσεις. Εκεί που κουρνιάζει το μυαλό  όταν κουράζεται απ’ αυτό που ζεις κι απ’ αυτό που μάταια αναζητά γι’ αύριο.
Έξι κείμενα που ο ποιητής χώρεσε τη μήτρα των σημερινών δύσκολων επιλογών.
Ό, τι με λίγα λόγια σμιλεύει κώδικες αξιών που σε συντροφεύουν μια ζωή.
Αναδρομή για να αντλήσεις κουράγιο για το επόμενο βήμα. Να δικαιολογήσεις το λάθος ή το ορθό.
Να γλυκάνει η ματιά σου που κουράζεται από το άδικο κόστος που σου χρεώνουν οι επιπόλαιες κρίσεις των χθεσινών υμνωδών.
Να κάνεις το προσκλητήριο των αγαπημένων και να ξορκίσεις το δικό σου φόβο για το αναπότρεπτο.

ΣΟΝΑΤΑ
Το δεξί μέρος του βιβλίου.
Το λυρικό.
Ο ύμνος για τη ζωή, που για άλλους είναι κίνητρο και για άλλους αυτοσκοπός.
Ο Γιώργος Καλιεντζίδης μας υπενθυμίζει με όμορφο και λιτό τρόπο ότι είμαστε άνθρωποι, που οφείλουμε να ερωτευόμαστε και ν’ αγαπάμε.
Να βλέπουμε το εγώ μας στα μάτια του συνομιλητή μας και να αναμετριόμαστε με τις αξίες του άλλου.
Οι σονάτες του βιβλίου μας υπενθυμίζει ότι το όνειρο κι ο πόθος δεν είναι βαρίδια περιττά ή γεννήματα των αδύναμων θεατών της ζωής.
Είναι πολύτιμα εφόδια που ενθαρρύνουν την αποκοτιά που οδηγεί στην λύτρωση κι αυτών που σε λοιδορούν.

ΤΟ ΤΕΛΟΣ
Το βιβλίο του Καλιεντζίδη δεν έχει μόνο αρχή και μέση.
Έχει και τέλος.
Το τέλος θα το δει ο αναγνώστης και θα το συγκρίνει με τα δικά του βιώματα.
Ο Καλιεντζίδης δεν ήθελε να μας εντυπωσιάσει με απέραντες αναφορές λεκτικούς βερμπαλισμούς ή φραστικές ακροβασίες.
Σίγουρα ήθελε να μας κάνει να ξανασκεφτούμε αυτά που εύκολα προσπερνούμε, φωλιάζοντάς τα σε κάποιο ράφι της βιβλιοθήκης. Εκείνα που γίνονται αναφορές σε ατέρμονες συζητήσεις, χωρίς να αισθανόμαστε την ανάγκη να φυσήξουμε τη σκόνη του χρόνου από πρόσωπα και γεγονότα.
Ο συγγραφέας τόλμησε να γράψει μια επιτομή της ιστορίας μας που βρίθει από πορείες, αναδρομές, σονάτες και αναχωρήσεις.
Το εγχείρημα αισιόδοξο.
Το αποτέλεσμα πολύτιμο.
Άριστος σμιλευτής του λόγου ο Γιώργος Καλιεντζίδης μας παρουσιάζει ένα όμορφο βιβλίο που μας καλεί να το διαβάσουμε πολλές φορές.
Κάθε φορά κι ένα διαφορετικό μονοπάτι της μνήμης της συλλογικής και της ατομικής.
Κάθε διάβασμα και μια καινούργια αναφορά που είχαμε επιλεκτικά ξεχάσει γιατί έτσι μας βόλευε.
Κάθε διάβασμα και μια απόπειρα να αναμετρήσουμε τα δικά μας πρέπει και θέλω με το συλλογικό κώδικα αξιών της κάθε εποχής.
Γιώργο Καλιεντζίδη βούτηξες την πένα σου στη δεξαμενή της ιστορίας και την άφησες να στάξει στο φιλόξενο χαρτί της μνήμης.
Στο χέρι μας είναι να περιδιαβούμε ανάμεσά τους για να διδαχθούμε και να διδάξουμε.
Δεν ξέρω αν ανάγνωσα σωστά τον ΆΪ-Φωτιά σου.
Μα εκείνο που μού ‘μεινε είναι ότι όταν θα στέκομαι μπροστά από μαρμάρινη μορφή θα ψάχνω να βρω την ΑΝΑΧΩΡΗΣΗ, την ΠΟΡΕΙΑ και την ΑΝΑΔΡΟΜΗ.
Φίλε Γιώργο, καλώς ήλθες στην ψυχή μας».