Κυριακή του Θωμά, μπήκαμε στη δική μας μηχανή του χρόνου: καθίσαμε στα θρανία της τάξης μας και μιλήσαμε για όλα αυτά που έχουμε φυλάξει στην ίδια γωνιά του μυαλού μας, σε μια γωνιά ανέμελη και αθώα. Φλυαρήσαμε αλλά και  σιωπήσαμε για τη Βίκη, το Δημήτρη και τον Ιάκωβο, συγκινηθήκαμε, γελάσαμε και...με το χτύπημα του κουδουνιού ξεχυθήκαμε στην αυλή!