Την ημέρα της ορκωμοσίας για  το πτυχίο μο, πριν μερικά χρόνια, έβλεπα στα μάτια των γονιών μου την  ικανοποίηση που ένοιωθαν. Τα είχαν καταφέρει καλά, με μεγάλωσαν και με σπούδασαν, μου έδωσαν αυτά που χρειαζόμουν για να κτίσω το δικό μου όνειρο και να φτιάξω τη δική μου ζωή. Κάποιοι  άλλοι όμως δεν τα είχαν καταφέρει καλά.Εμφανίστηκε το φάντασμα της κρίσης και μαζί του ξεδιπλώθηκαν και οι αδυναμίες τις πατρίδας μας. Κυρίως φάνηκε η ανεπάρκεια αυτών που  διακήρυτταν πως το μέλημα τους ήταν οι γενιές που έρχονται.
Τι στάση κρατάμε λοιπόν σήμερα; Πρέπει να σταθούμε στην ασφαλή θέση του κατήγορου που οι εξελίξεις οδήγησαν την γενιά του στη μετανάστευση; Μήπως να αρκεστούμε στο θυμό που νοιώθουμε; Νομίζω πως αυτά δεν φθάνουν. Δεν βοηθούν το αύριο. Δεν αρκούν.
Εάν εμείς οι νέοι των είκοσι και των τριάντα μπορούμε να τα κάνουμε καλύτερα, τότε θα πρέπει να προσπαθήσουμε. Ο καθένας όπου μπορεί, από τον πολιτιστικό σύλλογο του χωριού και τη γειτονιά του μέχρι το Δήμο και πιο πάνω.
Όταν οι μικρές δυνάμεις του καθενός μας ενωθούν και το ερέθισμα της συμμετοχής είναι η προσφορά, όταν η συναίνεση και ο διάλογος επικρατήσουν τότε μπορούμε να πάμε μόνο καλύτερα. Η Παιονία της Προόδου μπορεί να αγκαλιάσει το καινούργιο, μπορεί να  δώσει την αισιοδοξία της ισότιμης συμμετοχής. Ο Κώστας Σιωνίδης μου εμπνέει εμπιστοσύνη, μεταδίδει δύναμη που πηγάζει από τις αρχές και τα θέλω του, θα συμμετέχω με τη ψυχή μου στη προσπάθεια του.

Καλό αγώνα με την Παιονία της Προόδου!