Ομιλία Γιώργου Φλωρίδη, μέλους Εθνικού Συμβουλίου στην Εθνική Συνδιάσκεψη .
Αυτές τις περίπου πενήντα μέρες, τις πολύ διδακτικές μέρες για όλους μας, συνάντησα και πιστεύω ότι συναντήσαμε όλοι τις δύο όψεις του ΠΑΣΟΚ. Συναντήσαμε το μικρό ΠΑΣΟΚ των αλληλοκατηγοριών, το μικρό ΠΑΣΟΚ των προσωπικών αντιδικιών, το μικρό ΠΑΣΟΚ της πόλωσης, το μικρό ΠΑΣΟΚ των απειλών, το μικρό ΠΑΣΟΚ των διαγραφών, το μικρό ΠΑΣΟΚ των τηλεοπτικών παραθύρων. Συναντήσαμε επίσης και την όψη του μεγάλου ΠΑΣΟΚ της κοινωνίας, του ΠΑΣΟΚ που αγωνιά, που συζητά, που αναζητά, που προβληματίζεται. Είναι το ΠΑΣΟΚ της επόμενης μέρας αυτό, είναι το ΠΑΣΟΚ που πρέπει να αναδείξουμε τη 12η Νοεμβρίου.
Δύο παραδοχές και τρία ζητούμενα κατά τη γνώμη μου πρέπει να υπάρξουν. Η πρώτη παραδοχή είναι ότι εμείς χάσαμε, εμείς φταίμε που χάσαμε, όχι κάποιοι άλλοι, όχι κάποιοι τρίτοι. Εάν επικρατήσει η παραδοχή ότι για τη νέα μεγάλη ήττα και την περαιτέρω κοινωνική συρρίκνωση φταιν κάποιοι άλλοι, φταιν κάποιοι τρίτοι, τότε αλίμονό μας.
Θα συνεχίσουμε να χάνουμε, γιατί τους κάποιους άλλους, τους κάποιους τρίτους δεν μπορούμε να τους αλλάξουμε. Εάν όμως δεχτούμε ότι εμείς φταίμε κατά το μέτρο της ηγετικής συμμετοχής του καθενός μας, είναι προφανές ότι μπορούμε να αλλάξουμε το ΠΑΣΟΚ στη βάση μιας νικηφόρας προοπτικής.
Χάσαμε άραγε από μια Νέα Δημοκρατία σε άνοδο; Πιστεύουμε όλοι, γιατί έτσι είναι, ότι χάσαμε από μια Νέα Δημοκρατία σε ελεύθερη πτώση. Όλοι ξέρουμε ότι ο Καραμανλής και η κυβέρνησή του έκαναν τα πάντα για να χάσουν. ΠΑΣΟΚ αξιόπιστο δεν υπήρχε να υποδεχτεί τον κόσμο που εγκατέλειπε τη Νέα Δημοκρατία.
Υπάρχουν και τα συμφέροντα. Γίνεται μεγάλη συζήτηση στο εσωτερικό του ΠΑΣΟΚ για τον ρόλο των συμφερόντων. Πρέπει όμως να θυμηθούμε ιστορικά τι σημαίνει η παρέμβαση των συμφερόντων στα κόμματα εξουσίας. Η ιστορία διδάσκει ότι τα συμφέροντα οικονομικά, εκδοτικά, επιχειρηματικά, πλαγιοκοπούν σε όλες τις χώρες, σε όλες τις εποχές τα κόμματα εξουσίας, γιατί θέλουν να δυναμώνουν διαρκώς την δική τους θέση στο κοινωνικό και οικονομικό γίγνεσθαι κάθε χώρας σε κάθε εποχή.
Η αντιμετώπισή τους γίνεται κατά την άποψη ορισμένων με δύο τρόπους. Ο ένας είναι αυτός που ζήσαμε στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια, με ακραία εκδοχή τον Καραμανλή. Στην πρόσφατη ιστορία της χώρας δεν υπήρξε Πολιτικός που να επιτεθεί στα λόγια τόσο σκληρά εναντίον των συμφερόντων και της διαπλοκής. Και δεν υπήρξε επίσης Πολιτικός που να εναγκαλισθεί όταν έγινε Πρωθυπουργός όλα αυτά τα συμφέροντα που κατήγγειλε και τα οποία μια χαρά περνάνε τώρα.
Άρα ο ένας τρόπος είναι η ρητορική αντιμετώπιση των συμφερόντων. Πράγματι δεν θέλουμε αφεντικά στο κεφάλι μας. Όμως, ο τρόπος που μας δίδαξε ο Ανδρέας Παπανδρέου να αντιμετωπίζουμε τα συμφέροντα και την επιρροή τους στο κόμμα, ήταν πολύ πιο πολιτικός.
Είπε και έκανε ότι ένα κόμμα αντιμετωπίζει με επιτυχία τα συμφέροντα όταν έχει σαφή ιδεολογική τοποθέτηση, όταν έχει καθαρά πολιτικά προτάγματα κι όταν έχει ένα οργανωμένο κόμμα που μπορεί να θωρακίσει την πορεία του κινήματος.
Τα συμφέροντα παίζουν το ρόλο τους, όταν βρίσκουν ένα κόμμα με θολή ιδεολογία, με ανύπαρκτα πολιτικά προτάγματα και διαλυμένη οργάνωση, τότε παίζουν το ρόλο τους τα συμφέροντα και πετυχαίνουν τον σκοπό τους.
Η δεύτερη παραδοχή. Χάσαμε κατά τη γνώμη μου πρώτον εξαιτίας της θολής ιδεολογίας μας, εξαιτίας της παρωχημένης και ανεπαρκούς πολιτικής μας, εξαιτίας της οργανωτικής μας χαλαρότητας, εξαιτίας της κοινωνικής μας αποσύνδεσης.
Τρία ζητούμενα, όσο τα ξορκίζουμε, τόσο η κοινωνία θα τα επαναφέρει στο ΠΑΣΟΚ με τον δικό της τρόπο. Το πρώτο ζητούμενο, να ανασυντάξουμε την σοσιαλιστική ριζοσπαστική μας ταυτότητα, απέναντι στην κεντρώα νεοφιλελεύθερη φυσιογνωμία.
Πως γίνεται αυτό; Όταν επιλέγεις πολιτικές που υπερβαίνουν και τον κρατισμό, και τον νεοφιλελευθερισμό. Όταν έχεις σαφείς κοινωνικές αναφορές, όταν δεν μιλάς γενικά και αόριστα για τα δικαιώματα των πολιτών των μεταναστών ή των όποιων άλλων, αλλά μιλάς για τα δικαιώματα του κόσμου της εργασίας.
Όταν μιλάς για μια νέα κοινωνική πλειοψηφία αλλαγής, που πρέπει να συγκροτηθεί από τον κόσμο της εργασίας, με τα δυναμικά μεσαία στρώματα της χώρας κι ακόμα-ακόμα με εκείνο το τμήμα της εθνικής επιχειρηματικής τάξης το οποίο σκέφτεται και δρα με παραγωγικούς όρους και δεν παρασιτεί.
Χρειαζόμαστε έναν διακριτό πολιτικό λόγο. Τι σημαίνει διακριτός πολιτικός λόγος: Είναι αυτός που αντιπαρατίθεται απέναντι σε μια παρωχημένη αντιδεξιά ρητορεία. Είναι βαθύτατα αντιπολιτευτικός, σωστά κριτικός, είναι αυτοκριτικός και όχι αυτομαστιγωτικός. Και κυρίως, είναι προγραμματικός λόγος μιας άλλης εναλλακτικής πρότασης.
Χρειαζόμαστε την ανασυγκρότηση ενός ΠΑΣΟΚ πρωτοβουλίας και παρέμβασης, απέναντι σε ένα κατακερματισμένο ΠΑΣΟΚ και σε ένα χαλαρό ΠΑΣΟΚ. Χρειαζόμαστε ριζική ανανέωση, μέσα από την εισβολή του κοινωνικού στο πολιτικό ΠΑΣΟΚ.
Το δεύτερο ζητούμενο: Χρειαζόμαστε ηγετική ικανότητα που να οδηγεί σε πολιτική σύνθεση. Οι μεγάλες παρατάξεις έχουν προοπτική μόνο μέσα από πολιτικές συνθέσεις των αντιτιθεμένων απόψεων. Δεν προχωρούν με ασφυκτικές λειτουργίες και το σάλπισμα πολιτικού σιωπητηρίου. Χρειαζόμαστε ένα ηγετικό πρότυπο που να ενώνει, να συνθέτει, να υπερβαίνει.
Και το τρίτο και τελευταίο ζητούμενο: Χρειαζόμαστε νικηφόρα προοπτική. Σε αυτήν κρίνεται η συρρίκνωση ή η αναγέννηση του ΠΑΣΟΚ. Η ριζοσπαστική φυσιογνωμία του ΠΑΣΟΚ είναι άρρηκτα δεμένη με τη νικηφόρα φυσιογνωμία του. Από τον Ανδρέα μάθαμε -και ελπίζω ότι το μάθαμε καλά- ότι ένα κόμμα προοδευτικό, σοσιαλιστικό, βεβαίως υπηρετεί αρχές και αξίες, αλλά πρέπει να ριζοσπαστικοποιεί διαρκώς την κοινωνία, έτσι ώστε να γίνεται πλειοψηφικό ρεύμα, να κατακτά την κυβέρνηση, και μέσω της κυβέρνησης να πραγματώνει τις ελπίδες, τις προσδοκίες και τα οράματα του λαού.
Διαφορετικά είναι ένα κόμμα στο περιθώριο, που μιλά στο όνομα της εργατικής τάξης, αλλά στην πραγματικότητα εναντίον των συμφερόντων της εργατικής τάξης, αφού δεν μπορεί να κυβερνήσει και να πραγματοποιήσει τις επιδιώξεις της.
Αυτό το νικηφόρο και ριζοσπαστικό ΠΑΣΟΚ γίνεται ταυτόχρονα, γίνεται αδιαπραγμάτευτα, γίνεται συνεχώς, και είναι τελικά η έξοδος από την κρίση.
Αυτές οι σκέψεις ήταν που με οδήγησαν από την πρώτη στιγμή να τοποθετηθώ σε αυτή την ανοιχτή, δημοκρατική διαδικασία εκλογής Προέδρου με την υποψηφιότητα του Ευάγγελου Βενιζέλου.
