Δικαστές, δικηγόροι, υπάλληλοι, μάρτυρες και κατήγοροι, κατηγορούμενοι και αστυνομικοί, όλοι μαζί να στενάζουν καθημερινά στον χώρο όπου λειτουργεί  ένας από τους πυλώνες της δημοκρατίας και του κράτους δικαίου. Η Δικαιοσύνη. Στριμωγμένοι άπαντες  σε δυο ορόφους κι ένα ισόγειο  ενός ενοικιαζόμενου  κτηρίου αναμένουν πότε θα δεήσει η Πολιτεία να ανεγείρει το Δικαστικό Μέγαρο, το οποίο άλλωστε δια στόματος του τότε πρωθυπουργού Κ. Καραμανλή από την άνοιξη του 2007 «κατασκευάζεται με ταχύτατους ρυθμούς»!
Αν στο Κιλκίς έπρεπε να γραφτεί η ιστορία της πολιτικής του υποβάθμισης θα αρκούσε μια σύνοψη των όσων διαδραματίστηκαν περί την κατασκευή αυτού του Μεγάρου. Ή ακριβέστερα με την χωροθέτηση του οικοπέδου. Θα πρόκειται για πανελλήνιο ρεκόρ: Σε μια πόλη μόλις 30 χιλιάδων κατοίκων αγωνιζόμαστε σχεδόν 25 χρόνια για Δικαστικό Μέγαρο χωρίς να εξασφαλίσουμε ακόμα το οικόπεδο.
Τα στάδια του …αγώνα πασίγνωστα. Καπναποθήκες, οικόπεδο κάπου στο Σαλάτς, πρώην στρατόπεδο Καραγιαννοπούλου. Υποτίθεται ότι λίγα στρέμματα από το στρατόπεδο θα παραχωρούνταν για το Δικαστικό από το υπουργείο Άμυνας. Από τις αρχές του 2010 ο σχετικός φάκελος της παραχώρησης βρίσκεται στο Υπουργείο Άμυνας και Κύριος οίδεν πότε κι αν θα υπογραφεί.
Εξηγήσεις, δικαιολογίες, λεπτομέρειες μπορούν να επιστρατευθούν και να προβληθούν από όσους θα θελήσουν να δικαιολογήσουν την καθυστέρηση.
Ένα είναι το βέβαιο: Η απίστευτη αυτή ιστορία προσβάλλει τον πολιτικό μας πολιτισμό. Διότι με τον πλέον αψευδή τρόπο αποκαλύπτει ότι είμαστε ανίκανοι να συνεννοηθούμε – πόσα χρόνια χάθηκαν σε ανούσιες αντιπαραθέσεις- και σκανδαλωδώς ανίκανοι να πείσουμε όσους κατά καιρούς κυβέρνησαν ότι υποχρεούνται να εξασφαλίσουν και για τους Κιλκισιώτες αξιοπρεπείς συνθήκες απονομής δικαιοσύνης.
Διότι υπό τις παρούσες συνθήκες απονομής, προσβάλλεται η αξιοπρέπεια και των φιλοξενούμενών μας οικονομικών προσφύγων. Αλβανίδα πρόσφυγας που επί ένα τρίωρο ανέβηκε και κατέβηκε τα σκαλιά του Πρωτοδικείου Κιλκίς, έκπληκτη και αγανακτισμένη εξομολογήθηκε σε δικηγόρο της πόλης: «Μα, εμείς όταν ήρθαμε στην Ελλάδα είπαμε πως θα ‘ρθούμε σε μια πολιτισμένη χώρα. Στην Αλβανία όταν πας στα δικαστήρια δεν αντικρίζεις τέτοια εικόνα και δεν ταλαιπωρείσαι τόσο».
Η Αλβανίδα εξεπλάγη. Δυστυχώς εμείς συνηθίσαμε τόσο στην εικόνα της μιζέριας και τόσος είναι ο πολιτικός μιθριδατισμός μας που και η έκπληξη συνιστά πλέον  πολυτέλεια. Δυστυχώς.