Ο Αιμίλιος με είχε προϊδεάσει άλλωστε. Ταχυδρόμος χρόνια τώρα, γνωρίζει καλύτερα από τον καθένα το δράμα της οικογένειας. «Θα δεις εικόνες που δεν μπορείς να φανταστείς. Ζούν μέσα στα σκουπίδια. Τους πάω κάθε μήνα, κάθε δίμηνο την ενίσχυση που παίρνουν από το κράτος, την Πρόνοια. Γράψε κάτι, μήπως και συγκινηθεί κάποια υπηρεσία και τους φροντίσει, αλλιώς κινδυνεύει η υγεία τους κι η ζωή τους…»  παρακάλεσε και με προσκάλεσε ο Αιμίλιος.
-Τίποτα δεν θέλω… τι να θέλω; Έχουμε να φάμε, το παιδί καμιά φορά μαγειρεύει, φέρνει κι απ’ έξω… σχεδόν με αποπαίρνει η Αγόρω. Και στο τραπέζι, στο πάτωμα, στον παμπάλαιο και σκουριασμένο νεροχύτη είναι μαζεμένα αποφάγια, σακούλες, σκουπίδια, όλα ανάκατα.
Από την είσοδο κιόλας στο χολ η εικόνα είναι αποκαρδιωτική. Ολόκληρο το δωμάτιο είναι γεμάτο με πλαστικές μαύρες σακούλες, ξέχειλες από σκουπίδια. Όλο το σπίτι, οι διάδρομοι, τα δωμάτια μέσα στη βρώμα. Η αποφορά αποπνικτική. Εδώ ζουν δυο άνθρωποι, μάνα και γιος, σε συνθήκες που προσβάλλουν τον πολιτισμό μας.
Η Αγόρω ήρθε νύφη από τα Τρίκαλα στην Αντιγόνεια. Τα τελευταία χρόνια με πολλά προβλήματα υγείας, έχασε τον άντρα της, δυσκολεύεται και να μιλήσει και να κινηθεί. Κι ο γιός της κοντά 30 χρόνων, έχει τα δικά του προβλήματα. Είναι ωφελούμενος του Κέντρου Κοινωνικής Στήριξης. Και αυτός  που χρήζει φροντίδας , είναι που φροντίζει τη μάνα του. Να την ταίσει, να την πλύνει…
-Έρχεται κανείς να σε δει; Κάποιος γείτονας να δει αν ζεις…
- Κανείς δεν έρχεται…
Ο Αιμίλιος αναλαμβάνει χρέη ...ρεπόρτερ.
-Κάποιος από τη γειτονιά δεν έρχεται; Κάποια γειτόνισσα ίσως;
Με τα πολλά η Αγόρω θυμάται. Ναι, έρχεται η… (λέει το όνομά της) Κάπου κάπου έρχεται. Κανείς άλλος.
Λάθος. Στο σπίτι την επισκέπτονται τακτικά τα μέλη της υπηρεσίας «Βοήθεια στο Σπίτι». Σίγουρα δεν είναι στα καθήκοντά τους η φροντίδα για τη στοιχειώδη καθαριότητα του σπιτιού. Αλλά είναι αποκαρδιωτικό το γεγονός πως γνωρίζοντας, ζώντας αν θέλετε την κατάσταση, δεν υπάρχει τρόπος να καθαρίζεται στοιχειωδώς – έστω μια φορά το μήνα- το σπίτι της ανήμπορης γυναίκας.
Ένα σπίτι πνιγμένο στα σκουπίδια με τον  κάδο  απορριμμάτων να χάσκει άδειος, ακριβώς στην είσοδο του σπιτιού.
- Αγόρω, αν  ερχόταν ο Τσίπρας στο σπίτι σου, τι θα του ζητούσες; ρωτήσαμε καθώς φεύγαμε.
- Να καθαρίσει, απάντησε χωρίς καν να σκεφτεί.
Μιλήσαμε και γι’  άλλα.  Για την καθημερινότητά της. Το άγχος της να πληρώσει τον ΕΝΦΙΑ. «Δεν είναι πολλά, 35 ευρώ» μας …καθησύχασε. Τα φάρμακα που παίρνει. Τις δυσκολίες να πλυθεί, να πάει στην τουαλέτα, σχεδόν ανάπηρη είπαμε. Ας είναι καλά ο Δημητράκης της. Μπορεί να μην καθαρίζει το σπίτι, αλλά φροντίζει τη μάνα του.
Κατεβαίνοντας τα σκαλιά ρίξαμε μια τελευταία ματιά. Και σκεφτήκαμε: Ο Τσίπρας κομμάτι δύσκολο είναι να την επισκεφθεί. Αλλά που θα πάει… θα βρεθεί ένας Χριστιανός να καθαρίζει μια φορά τον μήνα το σπίτι της ταλαίπωρης οικογένειας.
Και μακάρι ο  Δήμαρχος Κιλκίς να βάλει τις φωνές και να στείλει στο σπίτι της δυστυχισμένης δυο ανθρώπους από την υπηρεσία καθαριότητας να γεμίσει –τρόπος του λέγειν -  ένα απορριμματοφόρο και να ξαλαφρώσει τους ανθρώπους.
Στην επιστροφή για κάμποσα λεπτά μού κόπηκε η λαλιά. Ξαναζούσα τις εικόνες που αντίκρισα κι ένοιωθα συνένοχος στην εγκατάλειψη  που βιώνει η ανήμπορη 64χρονη γυναίκα. Σαν να διάβασε τις σκέψεις μου  ο Αιμίλιος Ανθρακίδης, ο ταχυδρόμος που γνωρίζει σπιθαμή προς  σπιθαμή το Κιλκίς και τα χωριά του, που συμπάσχει με εκείνους που περιμένουν τη σύνταξη ή το βοήθημά τους και  ζώντας μόνοι τον αναμένουν ως Μεσία  για να νοιώσουν την ανθρώπινη παρουσία.
«Μην νομίζεις πως είναι η μοναδική οικογένεια που ζει σε άθλιες συνθήκες… Να σε πάω …» Κι αραδιάζει κι άλλες περιπτώσεις ανθρώπων, συνδημοτών μας που θα ζήλευαν τις συνθήκες ζωής των ….προσφύγων και μεταναστών.
Θα πάμε Αιμίλιε, δεσμεύτηκα. Να δείξουμε και τη σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού.                                                       Θ.Π.