Κοινωνία απόλυτα ενιαία δεν υπάρχει πουθενά, αφού  τα μέλη της ξεχωρίζουν, μεταξύ του, κοινωνικά, πνευματικά , οικονομικά και προσωπικά.

Στη δημοκρατία οι μεγαλύτερες αξίες είναι οι πολιτικές, διότι μέσα από αυτές αναδεικνύονται σύμπασες οι ανθρωπιστικές αξίες. Ακόμη και οι θρησκευτικές αρετές υπάγονται στις πολιτικές, καθώς η υπακοή στους θείους νόμους, είναι νόμος της Πολιτείας.

Αποτελεί θεμελιακή αρχή, ότι κάθε κοινωνία βαδίζει σωστά, όταν προβάλλει οράματα συλλογικά. Όταν εκπροσωπείται από ηθικούς πολιτικούς, από δίκαιους δικαστικούς και από αντικειμενικούς δημοσιογράφους. Στη χώρα που δεν υπάρχει ευημερία για την πλειοψηφία του λαού, δεν υπάρχει και δημοκρατία.

Ο άνθρωπος ολοκληρώνεται μέσα στην κοινωνία, όταν μετατραπεί σε πολιτική αξία και στοιχείο πολιτισμού, για να επιστραφεί μετά σ’ αυτόν, υπό μορφή κοινωνικού αγαθού, αυτό που έχει προσφέρει ο ίδιος στο κοινωνικό σύνολο. Τα λεγόμενα ανταποδοτικά οφέλη.

Κοινωνία, όπου το δικαίωμα και η δυνατότητα είναι δύο εντελώς διαφορετικά πράγματα, η κοινωνία αυτή δεν εξασφαλίζει την ελευθερία του ατόμου. Το να έχει ο πολίτης ένα συνταγματικά κατοχυρωμένο δικαίωμα, αλλά να μην έχει τη δυνατότητα να το υλοποιήσει, σε ένα κράτος αυταρχικό, το παράδειγμα αυτό, που το ζούμε και σήμερα, εξ αφορμής του εγκλήματος των Τεμπών, αποτελεί περίτρανη φαλκίδευση των δικαιωμάτων του πολίτη.

Η πολιτική που πάνω από την πρόνοια του λαού, βάζει τα προνόμια του πολιτικού, και δη εκείνου που ζει και λειτουργεί σε καθεστώς ατιμωρησίας, μιας επιλεγμένης ολιγαρχίας, μόνο δημοκρατική δεν είναι. «Και το όνομα μεν δια το μη ες ολίγους αλλά ες πλείονας οικείν δημοκρατία κέκληται» μας θυμίζει ο «Περικλέους Επιτάφιος».

Στα τελευταία χρόνια ένα μεγάλο μερίδιο των καλοταϊσμένων από το κράτος ΜΜΕ, μαζί με την τοποθετημένη δικαστική ηγεσία από την εκτελεστική εξουσία, δεν διασφαλίζει τη διάκριση των εξουσιών.  Άλλο η ελευθερία στην άποψη του βουλευτή κι άλλο η μονοκρατορία του κάθε κυβερνήτη, που απειλεί ως τσοπάνης το «αρνί» να μην βγει από το μαντρί, γιατί θα το φάει ο λύκος.

Η πολιτική, εκτός από επιστήμη για τα καλά και τα δίκαια του λαού, όπως την όρισε ο Αριστοτέλης,  είναι και τέχνη ρητορική. Ο λόγος από την εποχή του Γοργία «μέγας δυνάστης εστίν».  Όπως  άχρηστη είναι η ευτυχία, όταν δεν έχεις κάπου να την χαρίσεις, το ίδιο άχρηστη είναι και η πολιτική, όταν περιορίζεται σε άτομα ιδιοτελή και ανεπαρκή, ανίκανα για κάθε κοινωνική αλλαγή. Να γιατί ζούμε σε ένα διαρκές χάλι, από τη δολοφονία του Καποδίστρια και μετά.

Όπου η φιλοσοφία της εποχής ξεπερνά την ιδεολογία της,  ο πολίτης κατασκευάζει το δικό του δούρειο ίππο για να κατακτήσει τη δική του Τροία. Ότι δεν πέτυχε η ανδρεία, το πέτυχε η πανουργία. Σκοτώθηκε ο  ημίθεος Αχιλλέας, αλλά επέζησε ο πονηρός Οδυσσέας, καθώς τα αγαθά πλέον, όχι κόποις αλλά κόλποις κτώνται. Στην πολιτική μάχη για ατομική επιτυχία το αξίωμα νίκησε την αξία.

Στα χρόνια του Χρυσού Αιώνα, οι μεγαλύτερος γλύπτης όλου του κόσμου και όλων των εποχών, ο Φειδίας κατηγορήθηκε για ασέβεια και αναγκάστηκε να εγκαταλείψει την Αθήνα, επειδή τόλμησε να απεικονίσει πάνω στην ασπίδα της Αθηνάς, τα χαρακτηριστικά του Περικλή και τα δικά του.

 Στην εποχή της σημερινής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, ουδείς ισχυρός διώκεται, αν ανήκει στην κυβερνητική πλειοψηφία. Να γιατί υπάρχει το «αδιευκρίνιστο». Να γιατί υπάρχει η «αρχειοθέτηση» και η «παραγραφή». Όλα δηλαδή τα κατασκευασμένα νομικά τερτίπια που εξυπηρετούν περισσότερο τον εκάστοτε ισχυρό πολιτικό, παρά τον λαό, σ’ ένα σύστημα «ισοπεδωτικής» κρατικής εξουσίας!