Φερόμαστε ως κοινωνία αντιφατικά. Άλλα λέμε κι άλλα κάνουμε. Λέμε όχι στη διαφθορά, αλλά στον παγκόσμιο πίνακα βρισκόμαστε ψηλά. Επαινούμε την ηθική, αλλά προτιμούμε και την αρπαχτή. Θαυμάζουμε το  Απολλώνιο Φως αλλά έχουμε την πιο ακριβή ΔΕΗ.
 
Υποστηρίζουμε το δίκαιο αλλά στην απονομή του είμαστε προτελευταίοι. Αναγνωρίζουμε τη νοικοκυροσύνη και την τάξη στα οικονομικά, αλλά στην παγκόσμια κατάταξη είμαστε πρωταθλητές. Το δημόσιο χρέος, στα τέλη του  Σεπτέμβρη, εκτοξεύτηκε στα 389 δις,  δηλαδή στο  237%  του ΑΕΠ. Καυχόμαστε ότι τα πήγαμε καλά στην πανδημία, αλλά έχουμε τους ίδιους θανάτους σχεδόν με την Ιαπωνία, που είναι πληθυσμιακά  δώδεκα φορές μεγαλύτερη από την Ελλάδα.  Λέμε ότι νοιαζόμαστε για παιδιά, αλλά στην ανεργία των νέων είμαστε πρώτοι σε όλη την Ευρώπη.
 
Εκθειάζουμε  τον Καζαντζάκη, αλλά δεν τον διαβάζουμε, παρά μόνο παπαγαλίζουμε κάποια  από τα τσιτάτα του.   Επαιρόμαστε για τον χριστιανισμό, αλλά αγνοούμε τον αλτρουισμό. Αισθανόμαστε περήφανοι για την αρχαία μας φιλοσοφία,  αλλά ασπαζόμαστε τις  ακριβώς αντίθετες ιδέες με αυτήν.  Πέρασαν 2.500 χιλιάδες χρόνια, απ’ όταν εφηύραμε τη δημοκρατία, αλλά την υποβαθμίσαμε,  καθώς την κάναμε από άμεση αντιπροσωπευτική κι από ιδεατή επαγγελματική, ορίζοντας τον λαό σε ρόλο κομπάρσου.
Μια σύντομη αναδρομή στην ιστορία φτάνει να δούμε ότι ο Σωκράτης, ο θεμελιωτής της ηθικής φιλοσοφίας, καταδικάστηκε να πιει το κώνειο. Ο Φειδίας, ο μεγαλύτερος γλύπτης όλου του κόσμου, δικάστηκε για ιεροσυλία και ο Αναξαγόρας κυνηγήθηκε από το αμαθέστατο ιερατείο, επειδή υποστήριξε ότι η σελήνη δεν έχει δικό της φως!
 
Τα χρόνια απέδειξαν  ότι η μοίρα των αθώων ήταν πάντοτε κοινή, μιας και πολλοί που αγωνίστηκαν για  την πατρίδα εξορίστηκαν, φυλακίστηκαν, τουφεκίστηκαν.   Ο Κολοκοτρώνης κλείστηκε στην Ακροναυπλία, ο Καποδίστριας μαχαιρώθηκε έξω από την εκκλησία, ο Μπελογιάννης εκτελέστηκε Κυριακή χαράματα,  ο Λαμπράκης σκοτώθηκε από  το παρακράτος,  ο Τεμπονέρας δολοφονήθηκε και ο Φύσσας  σφαγιάστηκε από ελληνικό, ναζιστικό μαχαίρι.
Είμαστε  η χώρα που  εύκολα ξεχνά και που ζει συχνά τα ίδια.  Είμαστε όμως και η χώρα που έχει κρατήσει κάτι από το παλιό φιλότιμό της. Στην κηδεία του Θεοδωράκη είδα  να μιλούν για τον νεκρό, και πολιτικοί από τον  χώρο, που σε παλαιότερες εποχές  τον κυνήγησε, τον εξόρισε, τον φυλάκισε. Που ως και τα τραγούδια του τα απαγόρευσε. Κάθε συμφιλιωτική   κίνηση για την χώρα είναι καλή και πατριωτική, ιδίως τώρα που ξύπνησε το φίδι του ναζισμού και ο απέναντι εχθρός έγινε απειλητικός.
 
Την «κυριότητα»  αυτού του τόπου από το 1830 και μετά την έχουν κυριολεκτικά οι φιλήκοοι των ξένων.  Αυτοί που τον ελέγχουν ιδιοκτησιακά. Έτσι χτίστηκαν στην Ελλάδα τα μεγάλα τζάκια. Εκατό είκοσι εκατομμύρια ευρώ πήρε ο Βασιλάκης της Aegean. Ο Μουζενίδης όμως της Ellinair δεν πήρε δεκάρα!
 
Στην Ιρλανδία οι υπεύθυνοι των μνημονίων φυλακίστηκαν. Στην Ελλάδα η ανομία των πολιτικών είναι υπεράνω αρχής και νόμου. Η «παραγραφή» ως νομικός όρος ευνοεί γενικά τους ισχυρούς. Είναι ένα «νομικίστικο» τερτίπι που, ναι μεν δεν αθωώνει, αλλά απαλλάσσει από ποινή λόγω παρέλευσης συγκεκριμένου  χρόνου.
 
«Ζούμε σε χώρα με πολλές  κοινωνικές ανισότητες, όπου οι φτωχοί δεν έχουν τις ίδιες δυνατότητες για σπουδές με τους πλούσιους». Όπου οι διαφορές ανάμεσα σε ιδεολόγους και σε κρατικοδίαιτους είναι προκλητικές κι άδικες.  Ζούμε στη χώρα του τυφλού Φινέα,  όπου οι άρπυιες αρπάζουν το φαγητό από μπροστά σου κι αυτός, μη βλέποντας,  δεν μπορεί να κάνει τίποτα. Στάθηκε όμως τυχερός καθώς από τα μέρη του πέρασαν οι Αργοναύτες,  ο Κάλαης και ο Ζήτης, γιοι του Βορέα και της Ωρείθυιας και τον απάλλαξαν από τα αρπαχτικά που του έκλεβαν το φαγητό.  Εμείς να δούμε, τώρα, πότε θα σωθούμε!