Τάχει τα δίκια του ο ποιητής, ακόμη και παραφράζοντας τα λόγια του. Και πώς να μη δικαιώνεται η σκέψη του, με τούτα και με τ’ άλλα που συμβαίνουν στο νοσοκομείο του Κιλκίς; Δυστυχώς, η ψυχιατρική κλινική του ιδρύματός μας δε φημίζεται για το ερευνητικό της έργο, μπας και βγάλουμε κανένα νόημα κι εμείς, οι απλοί θνητοί, για το τι γίνεται στο ιστορικό μας νοσοκομείο και δεν μπορεί να βρει την ηρεμία του, γιατί οι βενζοδιαζεπίνες δεν έχουν αποτέλεσμα.
Υπάρχει τέτοια ένδεια ιδεών και πράξεων στο φτωχό μας τόπο, ώστε να απασχολούμε το πανελλήνιο, την ΠΟΕΔΗΝ και το υπουργείο Υγείας με …φιδάκια, ποντικάκια και διώξεις συνδικαλιστών; Αυτή είναι η εικόνα που ονειρευόμαστε για το νοσοκομείο του Κιλκίς και τον τόπο μας; Μια διαρκή, μίζερη αντιπαράθεση ανάμεσα σε διοικητές και συνδικαλιστές; Ποιον εξυπηρετεί, ποιον ωφελεί; Σίγουρα όχι την κοινωνία και τους πολίτες του ν. Κιλκίς. Και πολύ περισσότερο όταν μιλάμε για κοινωνικά ευαίσθητους χώρους, όπως της υγείας ή της παιδείας.
Είχαν άδικο οι συνδικαλιστές του ιδρύματος, όταν έκαναν την τρίχα τριχιά με τα φιδάκια και τα ποντικάκια. Εχει άδικο ο διοικητής με τις διώξεις συνδικαλιστών.
Την σκληρή εποχή των «πράσινων» και «γαλάζιων» καφενείων στα χωριά μας, είχα ρωτήσει έναν κομματάρχη: «γιατί καλλιεργείς με τόσο πάθος το διχασμό, αφού δεν οδηγεί πουθενά».
Ήταν αφοπλιστική η απάντησή του: «οδηγεί αγόρι μου εκεί που θέλω εγώ. Χωρίς διχασμό δεν έχω ρόλο στο χωριό, δεν μπορώ να κρατήσω κοντά μου τους οπαδούς, χρειάζομαι έναν εχθρό…».
Δεν είχε άδικο. Ο διχασμός διαχωρίζει τους «κομματικούς στρατούς» και ταυτόχρονα τους κρατά μαντρωμένους στους στρατώνες, για να μπορούν να κάνουν κουμάντο οι επιλοχίες, όσο αμόρφωτοι, όσο άξεστοι κι αν είναι.
Ο ΣΥΡΙΖΑ είχε μια σωστή θέση για τη διοίκηση των νοσοκομείων. Έλεγε ΟΧΙ στους διορισμένους με παχυλούς μισθούς διοικητές και προέβαλε την επαναφορά της παλιάς διοίκησης που γνωρίζαμε, με τη συμμετοχή ενεργών πολιτών της τοπικής κοινωνίας και εκπροσώπων τοπικών φορέων. Θέση που είχε ως αντιπολίτευση. Όταν πήρε την εξουσία αποφάσισε να κάνει ακριβώς το αντίθετο, δηλαδή αυτό που κατήγγειλε και χρέωνε στο «παλιό πολιτικό σύστημα». Αποφάσισε να βολέψει κομματικά στελέχη με παχυλούς μισθούς και για μέλη της διοίκησης να επιλέξει από τον κομματικό στρατό των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ! Ο,τι ακριβώς έκανε και το «φαύλο, διεφθαρμένο, πολιτικό σύστημα». Το κράτος είμαστε εμείς και ανήκει στους 2.000 «λοχαγούς» του κόμματος! Διπλός ο στόχος, από τη μια η επιβράβευση των «δικών μας παιδιών» και από την άλλη ο εκφοβισμός των «άλλων».
Πως γίνεται, διάολε, τα κόμματα στη χώρα μας να βρίσκουν άξιους, ικανούς και έντιμους ανθρώπους μόνο ανάμεσα στα μέλη τους; Πως γίνεται να μεταλλάσσονται και να μεταμορφώνονται ριζικά όταν από την αντιπολίτευση περνάνε στην εξουσία και το ανάποδο; Μέσα από τις ακρότητες και των συνδικαλιστών ανδρώθηκε και έφθασε στην εξουσία ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά τώρα οι ακρότητες ενοχλούν. Τώρα βλέπουμε το έργο αλλιώς. Ο ΣΥΡΙΖΑ κάνει αυτά που στο παρελθόν κατήγγειλε και τα υπόλοιπα κόμματα καταγγέλλουν αυτά που τα ίδια έκαναν στο παρελθόν! Ετσι προκύπτει η φθορά και η αναξιοπιστία του πολιτικού συστήματος, εκεί, στην απαξίωση του πολιτικού συστήματος βρίσκει έδαφος ο φασισμός και σηκώνει κεφάλι.
Πάμε πάλι πίσω. Στο νοσοκομείο του Κιλκίς να βάλουν ΟΛΟΙ τα μαχαίρια στο θηκάρι. Το ίδρυμα δεν ανήκει σε κανέναν Ρεβενάκη, σε κανέναν Καλεμκερίδη, σε κανέναν κομματικό ή συνδικαλιστικό παράγοντα… Το νοσοκομείο ανήκει στο λαό του Κιλκίς, στο λαό που πληρώνει από το υστέρημά του για να λειτουργεί σωστά το δημόσιο και προς όφελος του κοινωνικού συνόλου. Το νοσοκομείο ανήκει στους γιατρούς και τους νοσηλευτές, στους εργαζόμενούς του, που καθημερινά πασχίζουν να το κρατήσουν όρθιο. Κι ευτυχώς τα καταφέρνουν. Ματώνουν, αλλά τα καταφέρνουν! Ας τους σεβαστούν όλοι αυτοί που απερίσκεπτα διχάζουν με τις πράξεις τους τη μικρή κοινωνία του ιδρύματος.
Για να έρθουμε και στην τελευταία καταγγελία του σωματείου εργαζομένων. Κατηγορούν τον διοικητή κ. Ρεβενάκη για «παράνομες καθαιρέσεις προϊσταμένων». «Επαναφέρουμε τη νομιμότητα» είναι η απάντηση του διοικητή. Και φυσικά μιλά για «παράνομες» τοποθετήσεις που είχε κάνει η διοίκηση Θ. Ανθρακίδη. Μόνο που ενδιάμεσα υπήρξε η σχεδόν δίχρονη διοίκηση της Μ. Βλάχου, που δεν «επανέφερε τη νομιμότητα».
Δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω το «νόμιμο» ή το «παράνομο» για τις πρώην ή τις νυν προϊσταμένες. Δεν έχει να κάνει με τα πρόσωπα. Τα θεωρώ ικανά για τις θέσεις αυτές. Όμως ανοίγει μια βαθειά πληγή στο νοσοκομείο και στο τέλος θύματα αυτού του πολέμου θα είναι όλοι. Δεν είναι δυνατό, στον ίδιο αυτό εργασιακό χώρο, τον τόσο ευαίσθητο, να δημιουργείται ένα τόσο βαθύ ρήγμα μεταξύ των εργαζομένων. Πρέπει νάμαστε απόλυτοι σε τέτοιες καταστάσεις: Να γίνει ό,τι ακριβώς προβλέπει ο νόμος, με απόλυτη διαφάνεια, με ξεκάθαρη εφαρμογή και τήρηση των κριτηρίων, με απέραντο σεβασμό απέναντι σε κάθε προσωπικότητα. Η λογική του «εμείς» και «αυτοί», οι «δικοί μας» και οι «άλλοι», δεν μπορεί να έχει θέση στο νοσοκομείο.
Ο διχασμός βλάπτει σοβαρά την υγεία, γι’ αυτό διοίκηση και συνδικαλιστές οφείλουν να διασφαλίσουν την εργασιακή ηρεμία στο ίδρυμα, για να μπορέσει αυτό να προσφέρει ό,τι καλύτερο σε ανθρώπους που το έχουν ανάγκη. Αν δεν μπορούν ή δεν αντέχουν ένα τέτοιο κλίμα εργασιακής ειρήνης, ας παραιτηθούν. Θάναι η καλύτερη προσφορά τους στο κοινωνικό σύνολο.
Είναι καιρός πια να συζητήσουμε για το μέλλον του νοσοκομείου μας. Το αύριο είναι αυτό που μας νοιάζει και μας τρομάζει!