«Ο λόγος είναι πράξη», υποστήριξε ο νέος πρόεδρος των ΗΠΑ, ο πολλά υποσχόμενος, Μπάρακ Ομπάμα, τον οποίο σε προεκλογικό ντιμπέιτ η Χίλαρι Κλίντον, η επί των εξωτερικών, τον είχε χαρακτηρίσει «λαμπερό αλλά κενό ρήτορα».
Ο δικός μας φιλόσοφος, ο Δημόκριτος, πριν από 2500 χρόνια, υποστήριζε πως «ο λόγος είναι η σκιά της πράξης».
Φέρνω στο νου μου τα όσα έγιναν στη Γάζα, τη δολοφονική επίθεση των Ισραηλινών και τη συνένοχη σιωπή του Ομπάμα και διαπιστώνω με λύπη, πως δραματικά γρήγορα τον είδαμε να γίνεται... η σκιά του εαυτού του.
Πως το λέει, να δείτε, ο φίλος Κώστας Λαχάς: «Ενα όνειρο είναι όλα, μια απάτη. Αδιέξοδο κι αυτό το μονοπάτι...».

***
Ανηφόρισα προχθές στο Πάικο, ψηλά, στη Λίμνη του Μεταλλείου. Ο δρόμος μ’ έφερε μέσα από ένα μικρό χωριό, την Πηγή, που τελευταία κάποιοι την ανακάλυψαν για τα εξοχικά τους. Τους μόνους που συνάντησα στο καφενεδάκι της πλατείας, ήταν δυο νέοι από την Αλβανία και μια γιαγιά στην άκρη του χωριού να συντροφεύει τα λιγοστά της πρόβατα, στην πρωινή τους βόλτα...
Η Ελλάδα της υπαίθρου, που έπαψε πια να αντιστέκεται.
***

Είναι κι αυτοί οι καινούργιοι δρόμοι, που πια δεν σε πάνε από τα χωριά. Είναι της μόδας να τους χαράσσουν σε ευθεία γραμμή, περιφερειακά από τους οικισμούς και μακριά από τους ανθρώπους.
Το ‘χω συνήθειο να μην ακολουθώ τις ευθείες. Παρακάμπτω την παράκαμψη και κινούμαι μέσα από τα χωριά. Μ’ αρέσει, το βλέμμα μου να κουβεντιάζει με τους -συνήθως περίεργους- ανθρώπους, με τα σπίτια, τις αυλές τους και τα τριαντάφυλλα στους φράχτες.

***
Και για να σας γυρίσω στο Πάικο, από την Πηγή ο νέος ασφαλτοτάπητας θα σας οδηγήσει, φιδοσέρνοντας, μέχρι τη Λίμνη Μεταλλείου. Ας έχετε μαζί σας δυο σάντουιτς κι έναν καφέ, γιατί την μαγεία πρέπει να ‘χεις χρόνο για να την απολαύσεις. Αποθέστε στους ξύλινους τραπεζοπάγκους, που έχουν τοποθετηθεί περιμετρικά της λίμνης, τις καθημερινές σας έγνοιες και άγχητα, κι αφήστε τη γαλήνη του τοπίου να εισχωρήσει βαθειά μες την ψυχή σας.
Ευλογημένη η αγωνία και ο αγώνας του πρώην δημάρχου Αξιούπολης, του Γιάννη Πολυχρονίδη. Κι ο ίδιος, είχε τη χαρά να δει το όνειρό του για τη Λίμνη Μεταλλείου, να πλημμυρίζει τις κορυφές του Πάικου.
Μεθυσμένη από το κρασί του Πάικου πρέπει να ‘ταν η φύση, καθώς έπιασε το πινέλο να ζωγραφίσει σε τούτες τις πλαγιές.

***
Παρακολουθούσα την ημερίδα του Ελληνικού Κέντρου Βιοτόπων Υγροτόπων, που –παρεμπιπτόντως- χρηματοδοτήθηκε αδρά από το υπουργείο Εξωτερικών, για τη λίμνη της Δοϊράνης και ο νους μου ταξίδευε παρέα με τους αργυροπελεκάνους, ‘κείνο το ξημέρωμα που τους φωτογράφιζα να προσμένουν την τροφή από τα χέρια του ψαρρά.
Είμαστε τυχεροί που τα αγαθά τούτα πουλιά δεν μπορούν να εκφράσουν τα συναισθήματά τους.
Παρά την ευγένειά τους, θα μας είχαν διαολοστείλει κι εμάς και τις ημερίδες μας.
Πόσες φορές δεν έχουμε πνίξει τις ελπίδες μας στα πράσινα νερά της λίμνης; Πόσες φορές δεν έχουμε βουλιάξει τις πλάβες των ονείρων μας στις απατηλές υποσχέσεις;

***
Χρόνια τώρα παρακαλώ τον αγριεμένο βαρδάρη να τ’ αναποδογυρίσει όλα: τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα και τ’ απατηλά νοήματα, την αδιαφορία των ανθρώπων και την ανικανότητά τους.
Χρόνια τώρα προσμένω να σκορπίσει στους πέντε ανέμους τους καταπατητές του μέλλοντός μας.
Κι όλο φοβάμαι, πως όταν έρθει η ώρα, εγώ δεν θα ‘μαι εκεί. Θ’ απομείνουν μόνα τα νεκρά κοχύλια να πανηγυρίζουν τη νίκη, χαμογελώντας στο ματοβαμμένο δειλινό.
Χρόνια τώρα ικετεύω τον Προφήτη Ηλία, να σκύψει και να ξεδιψάσει, πίνοντας νερό από τη μικρή παλάμη της λίμνης. Μήπως και τύχει και της χαμογελάσει.
Χρόνια τώρα με σκοτώνει τούτος ο ανελέητος έρωτας. Κρυμμένος στις καλαμιές της πολιτείας του νερού. Σιωπηλός κι ανυποχώρητος. Απιαστος από τα δίχτυα των ψαράδων.
Αδειανό κοχύλι η ψυχή μου, παραδομένη στο χείλος των κυμάτων.