Η αγορά από παλιά είναι μέρος συνάθροισης πολιτών και  χώρος διαμόρφωσης ιδεών, καθώς συνδέεται αρχικά με το ρήμα «αγορεύω», και καθώς αποτελεί μια πρώτη προϋπόθεση για τη ζωή του ανθρώπου στην πόλη. Η αγορά είναι ένας τόπος, όπου εκτίθενται διάφορα αγαθά, κι όπου οι αργόσχολοι, κυρίως, πλάθουν τα ρεύματα της κοινής γνώμης. Γι’ αυτό, και  σωστά,  ο Όμηρος την ονόμαζε  «βουληφόρον» αγορά. Δηλαδή μια «σκεπτόμενη συνάθροιση».
Η σημασία της αγοράς στον κοινωνικό τρόπο ζωής είναι σημαντική για την πόλη, γι’ αυτό και την προστασία της την είχαν από παλιά ο Ζευς ο Αγοραίος, καθώς και ο Ερμής ο Αγοραίος, που είχε ειδικότερα τη φροντίδα του Εμπορίου.
Επειδή, όμως, για τη σωστή λειτουργία της χρειάζεται  και το Δίκαιο, προστέθηκε κατόπιν στους παραπάνω προστάτες της και η Θέμις η Αγοραία. Πολύ πιο πριν εφευρεθεί ο «αγοραίος» έρωτας.
Στην εποχή μας, στην εποχή του καπιταλισμού, του μοναδικού σχεδόν πολιτικού συστήματος στον κόσμο, οι Αγορές είναι εκείνες, που αποφασίζουν για την πολιτική που έχει η κάθε χώρα. Καθώς, αυτές ορίζουν τις αμοιβές των εργαζομένων, αυτές καθορίζουν τα ποσοστά της ανεργίας, κι αυτές διαμορφώνουν τη ζωή μας με βάση το επιδιωκόμενο κέρδος τους.
Έτσι, από τη «βουληφόρο» αγορά φθάσαμε στη «βουλιμιοφόρο» αγορά, στην αγορά της βουλιμίας και της κερδοσκοπίας.
Θεωρητικά, ως τώρα, αν μια χώρα ήθελε να κατακτήσει μια άλλη, θα της έκανε πόλεμο. Ο πόλεμος στις μέρες μας είναι ακήρυχτος και είναι προπάντων οικονομικός.
Στον πόλεμο αυτό ο εχθρός δεν κρατά όπλο, αλλά φορητό υπολογιστή, από όπου και πληκτρολογεί τον αφανισμό του αντιπάλου, φορώντας  κοστούμι σινιέ και μεταξωτή γραβάτα. Ο «έξυπνος» αυτός πόλεμος δεν γίνεται μέσα από χαρακώματα, αλλά μέσα από τραπεζικά ιδρύματα, κλιματιζόμενα.
Ως τώρα γνωρίζαμε ότι το μεγάλο κέρδος συνδέεται με την παραγωγή. Τώρα μαθαίνουμε ότι το εύκολο κέρδος συνδέεται με την οικονομική καταστροφή του άλλου, ακόμη και με τη στήριξη του νόμου…
Είναι γνωστό, πως δεν υπάρχει Δημοκρατία δίχως «δίκαιο». Και πως το δίκαιο στη δημοκρατία δεν περιορίζεται σε μια εκλεκτή μειοψηφία, αλλά σχετίζεται πρωτίστως με την πλειψηφία του κοινωνικού συνόλου. Αλλιώς θα ήταν παράλογο από λογικής αλλά και από μαθηματικής πλευράς…
Είναι επίσης παράλογο να ομιλούν για το πως θα σωθεί η χώρα, εκείνοι που την έφεραν  σ’ αυτό το χάλι, αντί να αποσυρθούν από την πολιτική ζωή του τόπου.
Στην κατάσταση που είμαστε σήμερα, φταίνε όλοι εκείνοι που κυβέρνησαν τη χώρα. Αυτοί που δεν γνώριζαν πόσους δημόσιους υπαλλήλους και πόσους συνταξιούχους έχει. Πόσους αχρείαστους κρατικούς οργανισμούς κατέχει και πόση είναι η αναξιοποίητη ακίνητη περιουσία της.
Φταίνε όλοι αυτοί που βιάστηκαν να στελεχώσουν τις κρατικές επιτροπές με δικούς τους ανθρώπους, αλλά ποτέ δεν νοιάστηκαν για τη ζημιά που έκαναν στη χώρα…
Διότι,  δυστυχώς, από τότε που ψηφίσθηκε ο νόμος «περί ευθύνης υπουργών»,  η πολιτική έχασε και την ηθική της διάσταση. Διότι είναι παράλογο για το αδίκημα που τιμωρείται ο πολίτης, για το ίδιο αδίκημα να απαλλάσσεται ο πολιτικός!  Διότι είναι τραγικό και για την ίδια τη Δημοκρατία, η πολιτική ανομία να καλύπτεται από την υπουργική ασυλία…
Η Ελλάδα, που σύμφωνα με το άσμα, «ξαποσταίνει μόνο για λίγο, και ξανά προς τη δόξα τραβά», βαδίζει τώρα προς τη φτώχεια.
Στον πόλεμο, όπως και στην οικονομία, σημαντικό ρόλο παίζει η ψυχολογία. Γι’ αυτό και το πρώτο που χρειάζεται να κάνουμε, είναι να βρούμε τη χαμένη μας ψυχολογία και να  βγούμε στο δρόμο που οδηγεί από την ύφεση στην ανάπτυξη… 
Κι αν για τον ποιητή της «Οδύσσειας» και της «Ιλιάδας», η έλλειψη αγοράς ήταν ένδειξη βαρβαρότητας, για τον ποιητή της δικής μας γενιάς, η ύπαρξη της «ελεύθερης» και ασύδοτης Αγοράς, αποτελεί απόδειξη της βαρβαρότητας του ανεξέλεγκτου κεφαλαίου...