Η λέξη ανεξαρτησία συνδέεται ιστορικά κυρίως με την εθνική μας ανεξαρτησία. Τελευταία ακούμε συχνά και για την ανεξαρτησία οποιουδήποτε βουλευτή, που σπάει τα δεσμά του κόμματός του, για να ανεξαρτητοποιηθεί και μετά να ενταχθεί εκ νέου σε άλλο κόμμα. Να γίνει δηλαδή ξανά εξαρτημένος!
Σύμφωνα με το σύνταγμα της χώρας ο βουλευτής είναι ελεύθερος να έχει δική του βούληση. (Η λέξη από το βουλεύομαι που σημαίνει σκέπτομαι). Εμπράκτως όμως δεν ισχύει αυτό. Αλλιώς δεν θα μιλούσαμε για κυβέρνηση «μπετόν αρμέ»! Άλλο ένα φαινόμενο κι αυτό που δείχνει την συρρίκνωση της ελεύθερης άποψης και κατ’ επέκταση της δημοκρατίας!
Η αλήθεια είναι ότι οι σημερινές πολιτικές συνθήκες δεν επιτρέπουν στον βουλευτή του οποιουδήποτε κυβερνητικού κόμματος να είναι ανεξάρτητος, σε αντίθεση με την αντιπολίτευση, που πάσχει από το σύνδρομο της αμοιβαδοποίησης και της διάλυσης, όπως είδαμε πρόσφατα με τα χάλια της αριστεράς.
Η δικτατορία όπως και η δημοκρατία, εκτός από ιδεολογία είναι και νοοτροπία. Ένα δημοκρατικό κόμμα, ως προς το όνομα, μπορεί να λειτουργεί κάλλιστα και δικτατορικά εσωκομματικά, όπως είδαμε στο συνέδριο του «μπουζουξίδικου», όπου οι μισοί σύνεδροι έκλεισαν τους άλλους μισούς απέξω, πράγματα αδιανόητα για την αριστερά!
Οι εκατοντάδες χιλιάδες του ελληνικού λαού που ξεχύθηκαν στους δρόμους των πόλεων της Ελλάδας και του εξωτερικού έδειξαν ότι δεν έχουν εμπιστοσύνη στην κυβέρνηση και στη δικαιοσύνη. Τι έκανε όμως η αντιπολίτευση; Πήρε την διάχυτη οργή του λαού, όπου την μάντρωσε μέσα στο κοινοβούλιο, όπου την πλειοψηφία την έχει η Ν.Δ. Αν αυτό δεν ήταν η μεγαλύτερη βοήθεια στην κυβέρνηση, τότε τι ήταν; Μήπως κάποιοι δεν θέλουν εκλογές για να μην χάσουν την βουλευτική τους αμοιβή; Ή μήπως δεν θέτουν το κομματικό τους κέρδος πάνω από την Ελλάδα;. Επομένως για ποια δημοκρατία μιλάμε;
Είναι ποτέ δυνατόν σε μια Προανακριτική Επιτροπή, όπου υπάρχει κυβερνητική πλειοψηφία, η αντιπολιτευτική μειοψηφία να κερδίσει την ψηφοφορία; Σε ποια αριθμητική λογική στηρίζεται αυτό; Γιατί λοιπόν έγινε πρόταση για ανακριτική από την αντιπολίτευση; Τι είδους ενέργεια ήταν αυτή και ποιον εξυπηρετεί; Μήπως επειδή γνωρίζουν τα αντιπολιτευτικά κόμματα, ότι δεν έχουν καμία προϋπόθεση για συνεργασία, καθώς έγιναν κομμάτια και θρύψαλα;
Σε μια χώρα όπου οι κρατικές εξουσίες είναι εξαρτημένες μεταξύ τους, δεν υπάρχει, ούτε αξιοκρατία ούτε και δημοκρατία. Όπου η ηγεσία στη δικαστική εξουσία τοποθετείται από την εκτελεστική, όπου ισχύει η βουλευτική ασυλία και ο νόμος «περί ευθύνης υπουργών», δεν υπάρχει δικαιοσύνη, ούτε και ισονομία. Όσο δεν αλλάζουν αυτά, τα θεμελιακά ζητήματα, ο «κυρίαρχος» λαός θα τρώει χοντρό «δούλεμα».
Πώς γίνεται σε μια εφταμελή οικογένεια να υπάρχουν διαφορετικές απόψεις και σε ένα κόμμα να συμφωνούν και οι 157 βουλευτές μαζί; Πόση ευαισθησία υπάρχει σε μια δημοκρατία, η οποία αγνοεί τη διαμαρτυρία εκατοντάδων χιλιάδων λαού;
Οι χιλιάδες του ελληνικού λαού που κατέβηκαν στις πλατείες και τους δρόμους, με κύριο σύνθημα «δεν έχω Οξυγόνο», όχι μόνο δεν εισακούστηκαν, αλλά χλευάστηκαν κιόλας! Το ρηθέν «Μητσοτάκης ή Εμφύλιος» είναι προσβλητικό για τη Δημοκρατία, η οποία ως γνωστόν δεν έχει αδιέξοδα. Αλλά και το άλλο, ότι «όποιος τα βάζει με το κράτος θα τον ισοπεδώσει, γιατί είναι ισχυρό» δεν μου ακούγεται δημοκρατικό. Γιατί και η χούντα κράτος ήταν, αλλά ισοπεδώθηκε, από τον ελληνικό λαό!
