Στη θέση όλου του κόσμου, βάζει τώρα ο ποιητής τη δική του πατρίδα.  Γιατί καμία ανθρώπινη ψυχή δεν μπορεί να ζει χωρίς πατρίδα. Δίχως, ωστόσο να ακυρώνεται η αγάπη για τις πατρίδες των άλλων. Αυτά τα δύο  είναι διαφορετικά και δεν μπαίνουν στην ίδια ζυγαριά.
Κανένας θεσμός δεν είναι απρόσωπος. Πίσω από κάθε ανθρωπιστική  προσπάθεια υπάρχουν αυτοί, που η δράση και η στάση τους τιμά τους εαυτούς τους και την πατρίδα τους, όπως είδαμε με το σεισμό στην Τουρκία.
Η πορεία μιας χώρας εξαρτάται από το νου και το ήθος αυτών που την κυβερνούν. Από τους  στόχους που θέτουν και τους λόγους για τους οποίους έχουν μπει στην πολιτική. Αν τάχθηκαν σ’ αυτήν για το κοινό όφελος ή για την πάρτη τους. Για απόκτηση εξουσίας και κατ' επέκταση και περιουσίας.
Το να χάνεις το σπίτι σου από σεισμό είναι και θέμα τύχης. Το να το χάνεις εν καιρώ ειρήνης, είναι και θέμα νόμου. Είναι και θέμα πολιτικής αρχής και οικονομικής σκοπιμότητας. Είναι τραγικό για έναν φτωχό άνθρωπο να χάνει το σπίτι του, για ελάχιστα λεφτά, όταν αυτοί που ψηφίζουν  τον σχετικό νόμο, χρωστούν εκατομμύρια ως κόμμα, αλλά κανείς δεν τους «πετά» έξω από τα κομματικά γραφεία τους! Και είναι δυο φορές τραγικό αυτό, όταν οι τράπεζες που πουλούν τα κόκκινα δάνεια, ανακεφαλαιοποιήθηκαν, με τα χρήματα του φτωχού λαού.
Είναι κακό ο ανθρώπινος πόνος  να αφήνεται σε ρηχές πολιτικές ψυχές, που θέτουν ως κύριο στόχο το κέρδος. Είναι οδυνηρό ο κόπος  μιας ζωής, να πνίγεται στο γράμμα ενός "συστήματος", όπου  ο υιός εκπροσωπεί τα  Fundς και ο πατήρ σε ανώτατο δικαστικό επίπεδο εκπροσωπεί τον νόμο. Ευτυχώς  όμως υπάρχουν δικαστές «εν Αθήναις», που δικάζουν κατ’ εντολή του λαού και της αλήθειας και  όχι κατ’ εντολή των Funds. Σ’ αυτούς στηρίζεται η δικαιοσύνη, αλλά και η δημοκρατία. Ευτυχώς που υπάρχουν «δικαστές  στην Αθήνα», σαν την Σμυρλή και την Τουλουπάκη!
Όπου τα κομματικά συμπλέγματα γίνονται ασφυξιογόνα πλέγματα,  δεν αναπνέει η δημοκρατία. Όπου η δικαιοσύνη ιδιωτικοποιείται, πνίγεται το δίκιο. Όπου αρχειοθετούνται υποθέσεις υπουργών, γιατί υπάρχουν καταθέσεις στα ονόματά τους, οι οποίες χαρακτηρίζονται «αδιευκρίνιστες», καταρρέει εκεί  το περί «κοινού δικαίου αίσθημα».
Είμαστε μια κοινωνία βυθισμένη στην αμηχανία και το φόβο. Επί χούντας, υπήρχαν εκείνοι που φώναζαν με τη γλώσσα τους δεμένη. Στις μέρες μας μόλις ξεκίνησαν να ακούγονται μερικές φωνές καλλιτεχνών στις πλατείες. Οι  άνθρωποι που συνηθίζουν μια κατάσταση, συνηθίζουν και στο κατεστημένο της. Σε καμία άλλη εποχή, ο λαός δεν έχανε τόσο εύκολα το σπίτι του, για τόσα λίγα λεφτά!  Ποτέ παλιότερα δεν υπήρχαν βουλευτές ή δικαστές που έπαιρναν τα σπίτια του λαού.
Οι σημερινές λέξεις ακολουθώντας το ημερολόγιο ντύθηκαν κι αυτές καρναβάλια. Η "κλοπή" ως έννοια, όταν γίνεται με τη σφραγίδα του νόμου, λέγεται αμοιβή. Ένας διευθυντής μιας Δημόσιας Επιχείρησης, μπορεί να λαμβάνει ως αμοιβή, για ένα μόλις χρόνο, όσα παίρνει ένας απλός εργαζόμενος, σε όλη του τη ζωή! Η λέξη "αμοιβή" να έχει τόσο μεγάλη διαφορετική αξία, στη μία και στην άλλη περίπτωση.
Ο Πλάτων ήθελε να κάνει μια Πολιτεία που να αντέχει για χίλια χρόνια. Η Ρωμαϊκή αυτοκρατορία άντεξε  αυτά τα χρόνια, γιατί το ρωμαϊκό κράτος ήταν ισχυρό. Γιατί ο τίτλος του Ρωμαίου πολίτη ήταν τιμητικός. Γιατί η αρχαία Ρώμη είχε ως και δημόσια λουτρά. Αντίθετα στη σημερινή Αθήνα σε λίγο θα δούμε και ιδιωτικά Μουσεία! Ίσως, ποιος ξέρει, και  ιδιωτική Εφορία, αν συνεχίζει να κοιμάται ο ραγιάς!