Μη! Όχι μη! Όχι άλλη προστασία! Όχι άλλο κάρβουνο! Που έλεγε και ο Κούρκουλος στην γνωστή ελληνική ταινία.
Ποιος απ’ τους προστάτες θα μας προστατέψει ποιος; Πρώτος είναι ο λαός. Ποιος απ’ τους προστάτες θα μας προστατέψει ποιος; Ο λαός. Αρκεί  ο λαός να βγει στο προσκήνιο για να ανοίξει το δρόμο για την πραγματική αλλαγή της κοινωνίας για να φέρει τα πάνω κάτω.

Τα «οράματα» των εφοπλιστών και του Αλ. Τσίπρα
Απ’ όταν αντιπολίτευση ο ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ, υπήρχαν παρεμβάσεις μα απανωτά διαπιστευτήρια προς το κεφάλαιο για την χειραγώγηση του λαού.
Έτσι και τώρα. Στην  πρόσφατη ομιλία του ο Αλ. Τσίπρας μπροστά στους εκπροσώπους των εφοπλιστών και των άλλων τμημάτων του κεφαλαίου που συμμετείχαν στη ναυτιλιακή έκθεση «Ποσειδώνια 2016», έβαλε τα πράγματα στη θέση τους... Υποκλίθηκε στη «διορατικότητα», στην «πρωτοπορία» και τα «οράματα» των εφοπλιστών, ο πρωθυπουργός ξεκαθάρισε και το δικό του «όραμα»:
«Το μοντέλο με το οποίο αναπτύσσεται η ελληνική ναυτιλία μπορεί να αποτελέσει θετικό παράδειγμα στην εκπόνηση του νέου αναπτυξιακού υποδείγματος», ανέφερε χαρακτηριστικά... Επικεντρώνοντας στο 13ο - 14ο μισθό και τις ομαδικές απολύσεις, επιβεβαίωσε ουσιαστικά ότι η κυβέρνηση είναι σε συζήτηση με τη μεγαλοεργοδοσία για όλα τα καυτά εργασιακά ζητήματα που έχουν τεθεί στο τραπέζι, συμπεριλαμβανομένων των εμποδίων στο δικαίωμα της απεργίας.
Και όλα αυτά την ίδια περίοδο που η κυβέρνηση λανσάρει τα παραμύθια περί «δίκαιης ανάπτυξης» και «προστασίας της εργασίας»,

«Και τι δεν κάνατε για να με θάψετε όμως ξεχάσατε πως ήμουν σπόρος»
Για την συνέντευξη του Δ. Κουτσούμπα στον «Ενικό» ο λόγος. Βλέπαμε τον τρόμο στις φάτσες τους, το κενό βλέμμα τους και ξεραθήκαμε στα γέλια. Για τους δημοσιογράφους που έκαναν τις ερωτήσεις μιλάμε και σύμφωνα με τις απαντήσεις που έδινε ο Γ.Γ. του ΚΚΕ.
Θα καταργήσετε την αστική τάξη, τους ευεργέτες μας; Δε θα  υπάρχει δεξιά; δε θα υπάρχει ΝΔ; Ίου! Μον-ντιέ! Ρωτούσε εκείνη η «ξανθιά» δημοσιογράφος η κ. Λώρα Ιωάννου.
Στο σοσιαλισμό οι εργάτες θα ψηφίζουν εργάτες για αντιπροσώπους τους κι όχι αστούς βουλευτές, όπως σήμερα; Εξέφρασε τον φόβο του ο δημοσιογράφος κ. Σκουρής. Τι φρίκη! Oh my god
Γιατί το  ΚΚΕ δεν προσαρμόζει τον λόγο του στην πραγματικότητα; Γιατί δεν κάνει συνεργασίες; Γιατί δεν τα λέτε πιο καλά να πείσετε τον κόσμο;  Ρωτούσε τάχα εναγωνίως ο κ. Δελατόλας (που έχει, όπως είπε, και πολλούς φίλους στο ΚΚΕ και δεν έχει…πρόβλημα!) Κι εδώ έμπαινε η γνωστή καραμέλα του ξύλινου λόγου, στην οποία αντέδρασε ο Κουτσούμπας: Σας φάνηκαν ξύλινα όσα λέμε εδώ τόσες ώρες;δε σας αρέσουν ε; Τι να κάνουμε:
Και πίσω από τον τάχα πόνο γιατί δεν ανεβαίνει το ΚΚΕ, υπήρχε η κρυφή επιθυμία: Πότε θα τελειώσουμε με σας;
Αλλά ξεχνάνε κάτι για το ΚΚΕ. Και όπως έγραψε ο ποιητής Ντίνος Χριστιανόπουλος:
(…) και τι δεν κάνατε για να με θάψετε,
όμως ξεχάσατε πως ήμουν σπόρος (…)»

Κακούργα μετανάστευση,
κακούργα ξενιτιά
«Μισεύεις και τα μάτια μου δακρύζουν λυπημένα»  
Ο όρος μετανάστευση (migration) τόσο κατά τις κοινωνικές επιστήμες, όσο και κατά το διεθνές δίκαιο, αναφέρεται, όσον αφορά τους ανθρώπους, στη μετακίνησή τους που καθορίζεται από διάφορους παράγοντες.
Ο κυριότερος είναι για λόγους επιβίωσης. Όταν ο τόπος που γεννήθηκες  δεν σου προσφέρει εκείνα που χρειάζεσαι για να ζήσεις μια ζωή υποφερτή, αναγκάζεσαι να την αναζητήσεις αλλού.
Τον 20ο αιώνα η Ελλάδα υπήρξε χώρα αποστολής μεταναστών. Στα πρώτα του χρόνια κύρια στην Αμερική και τις δεκαετίες του 50 και του 60 στις χώρες της κεντρικής και Βόρειας Ευρώπης, στην Αυστραλία κ.λ.π.
Βάπτισαν τη χώρα μας «ψωροκώσταινα» και έστειλαν «τα πιο καλά παιδιά» στα κάτεργα της Ευρώπης και της Αμερικής, ενώ το ντόπιο και ξένο κεφάλαιο λεηλατούσε τον πλούτο της. Ήταν συνειδητή πολιτική επιλογή αυτή, με πρωτεργάτη τον «εθνάρχη» Καραμανλή…
 Η κατάρα της μετανάστευσης –έτσι την καταλάβαινε ο λαός και όχι ως ευλογία όπως ο Καραμανλής– η δύσκολη ζωή του μετανάστη στην ξενιτιά, ενέπνευσε άφθονο τραγούδι. Με κύριο ερμηνευτή τότε τον αξέχαστο Στέλιο Καζαντζίδη που φώναζε σα λαβωμένο λιοντάρι. Αλλά όχι μόνο αυτόν. Ενέπνευσε κι άλλους ποιητές, στιχουργούς, συνθέτες και ερμηνευτές που τραγούδησαν αυτή τη συμφορά. Και οι μετανάστες φεύγοντας αφήναν τη μισή τους καρδιά πίσω. Κανείς δεν θέλει να αφήσει τον τόπο που γεννήθηκε και μεγάλωσε.
Έφευγαν τότε όπως και σήμερα. Που λεηλάτησαν και συνεχίζουν να λεηλατούν τη χώρα, με την πολιτική τους. Την ξαναβάπτισαν «ψωροκώσταινα» και ξανάνοιξαν το δρόμο της ξενιτιάς στους Έλληνες που δε μπορούν να ζήσουν, με μια διαφορά…
Τότε έφευγαν ανειδίκευτοι, κύρια αγρότες ιδιαίτερα από τις αγροτικές περιοχές της Βόρειας Ελλάδας για «να πάνε να ζήσουν και με πλούτη να γυρίσουν στην πατρίδα τους ξανά».
Σήμερα φεύγουν γκασταρμπάιτερ ή γκαστβίσενσαφτλερ σπουδαγμένοι νέοι και νέες επιστήμονες, ειδικευμένοι. Ξαναγύρισε πίσω το ρολόϊ της ιστορίας.
« Μισεύεις και τα μάτια μου δακρύζουν λυπημένα» όπως έλεγε το τραγούδι που ακούγονταν στην  υπέροχη ταινία «Μάθε παιδί μου γράμματα»
Φεύγουν και  πιθανότατα δε θα γυρίσουν πίσω. αλλά τουλάχιστο  να παλεύουν, να συνεχίσουν να παλεύουν για να σταματήσουν να γυρίζουν προς τα πίσω τα ρολόγια κι ο χρόνος της ιστορίας…