...Και οι ζουρνάδες σίγησαν. Και τα νταούλια δεν ήχησαν και η Μέρκελ όχι μόνο δεν χόρεψε, αλλά μας επέβαλε και τρίτο μνημόνιο, παρά το 62% του δημοψηφίσματος! Αποτέλεσμα; Λιμάνια, αεροδρόμια, ΟΣΕ, ΟΤΕ κλπ, μαζί και ο Παρθενώνας υποθηκεύτηκαν στο ΔΝΤ.

Την ίδια εποχή, στη Λατινική Αμερική, ο πρόεδρος του Ισημερινού, Ο Ραφαέλ Κορέα, με σύνθημα "Πρώτα ο Λαός και μετά το χρέος", είπε το μεγάλο «όχι» στους ξένους δανειστές και εξοικονόμησε χρήματα για τις κοινωνικές δαπάνες της χώρας του. Οι πράξεις του αυτές τον έκαναν «ήρωα» και σύμβολο αντίστασης ενάντια στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, του οποίου τους εκπροσώπους τους έδιωξε από την χώρα του, καθώς και τους εκπροσώπους της Παγκόσμιας Τράπεζας!

Την ίδια δυναμική με τον Ισημερινό απέναντι στο ΔΝΤ επέδειξε και η Ισλανδία αντιμετωπίζοντας το χρέος διαφορετικά από την Ελλάδα, στην οποία εγκαταστάθηκε ο Πολ Τόμσεν του ΔΝΤ, ωσάν να ήταν αυτός ο πρωθυπουργός της χώρας μας, καταπατώντας κάθε έννοια εθνικής ανεξαρτησίας.

Κρίμα! Γιατί,  και το μνημόνιο που θα καταργούνταν με ένα νόμο και μια πράξη, ούτε κι αυτό έγινε, ούτε και το Μέρκελ “go back” πραγματοποιήθηκε. Και τα 36 δις που αποταμιεύτηκαν από το αίμα του σκληρά φορολογούμενου λαού μας, δόθηκαν πεσκέσι στον Μητσοτάκη, για να εφαρμόσει τη δική του πολιτική, αντί να γίνουν  ελαφρυντικά μέτρα για τον χειμαζόμενο ελληνικό λαό.

Η Ελλάδα, αντίθετα με την Ισλανδία και τον Ισημερινό, είχε να αντιμετωπίσει την καταπίεση του ανθέλληνα Γερμανού υπουργού των Οικονομικών και μέγα δυνάστη, Βόλφγκανγκ Σόιμπλε  που μας χλεύαζε και μας ταπείνωνε καθημερινά ως λαό, μέχρις εξευτελισμού.

Κι έρχεται ξανά ο ποιητής και λέει: «Όλα εδώ χάμου ψεύτικα. Δε σ’ έζησα, ονειρεύτηκα, μαύρη ζωή, όλη πίκρα. Μα θα χαρώ σε, λευτεριά, αιώνια αλήθεια κι ομορφιά, σαν θα περάσω αντίκρα». Και δεν ήρθε ούτε η λευτεριά στην υπόδουλη οικονομικά Ελλάδα. Αλλά ούτε και ο λαός πέρασε "αντίκρα", γιατί η οικονομική πενία και η ελευθερία είναι έννοιες ασύμβατες. Έτσι μαζί με τα χαμένα όνειρα χάθηκαν και οι ονειροπόλοι.

Η απομείνασα «αριστερά», μετά από τρεις διασπάσεις, τρώει και πάλι τα παιδιά της.

Η λέξη «ένωση» που ακολουθεί μετά από κάθε διάσπαση, δεν πείθει πλέον κανέναν. Πολλά μέλη του Σύριζα, μην αντέχοντας αυτή τη διαλυτική κατάσταση που επικρατεί στο κόμμα, αρχίζουν να κουνάνε το μαντίλι.

«Είμαι ό,τι γίνομαι» είπε ο υπαρξιστής Ζαν Πολ Σαρτρ, δηλώνοντας πως  ο άνθρωπος ακολουθεί τη φιλοσοφική σκέψη του Ηράκλειτου,  τα «πάντα ρει». Το μόνο δηλαδή που δεν αλλάζει είναι ότι όλα αλλάζουν. Το θέμα όμως είναι, αν η αλλαγή αυτή βαίνει προς το δημοκρατικότερο ή το συντηρητικότερο. Προς το καλύτερο ή το χειρότερο. Αν εξυπηρετεί τους λίγους ή τους πολλούς, αν υπηρετεί τη βάση ή την κορυφή του οποιουδήποτε κόμματος;

Όπου η ζωή, και μέσα σ’ αυτήν συμπεριλαμβάνεται και η κομματική ζωή, έχει μετατραπεί σε βάλτο είναι δύσκολο ο βάλτος αυτός να αυτοκαθαρθεί, αν δεν διοχετευθεί μέσα του καθαρό νερό από έξω. Τίποτα δεν αλλάζει από μόνο του, αν αντίκειται στα συμφέροντα εκείνων που είναι αρμόδιοι να το αλλάξουν.

Τις πταίει αναρωτιέται ξανά ο ποιητής: —Φταίει το ζαβό το ριζικό μας! —Φταίει ο Θεός που μας μισεί! —Φταίει το κεφάλι το κακό μας! —Φταίει πρώτ’ απ’ όλα το κρασί! Ποιός φταίει; ποιός φταίει; Κανένα στόμα δεν το ’βρε και δεν το ’πε ακόμα. Αλλά και να το πει, το φαρμάκι που έχει χυθεί, έχει φαρμακώσει κάθε ενωτική προσδοκία.